สวัสดีค่ะ หนูอยากมาเล่าชีวิตที่เป็นอยู่ของหนูและปรึกษาค่ะว่าควรสู้ต่อยังไงกับชีวิตตอนนี้ดี
หนูเป็นคนกระเหรี่ยงยากจนตั้งแต่เด็กค่ะพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก หนูไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อกับแม่เลย หนูเรียนจบแค่.ป.6 เพราะแม่ไม่มีเงินส่งเรียน ไม่นานหนูก็ออกมาหางานทำในตัวเมืองเพราะที่บ้านลำบาก จนหนูอายุ17หนูมีแฟนแล้วท้องตอนอายุ18 แต่สุดท้ายก็เลิกกับพ่อของลูกไปแล้วให้ลูกอยู่กับพ่อของแก หนูไม่ได้ใจร้ายหรือไม่สนใจลูกนะคะ แต่เป็นเพราะหนูไม่มีบ้านต้องเช่าหออยู่กับเพื่อน รอหนูไม่มีงานประจำทำเลยจำใจให้ลูกไปอยู่ที่ที่ดีกว่า แต่หนูไม่ได้ทิ้งลูกนะคะพยายามหาเงินส่งให้ลูกทุกเดือน โชคดีที่ลูกสาวหนูเป็นเด็กที่น่ารักมาก หนูโชคดีมากที่ได้เป็นแม่เค้าแต่โชคร้ายที่เค้าได้เป็นลูกหนู ทั้งๆที่หนูก็รู้ว่าการที่พ่อกับแม่แยกทางกันลูกต้องเจ็บปวดแค่ไหนแต่หนูก็ยังทำเพียงเพราะความอดทนหนูไม่มากพอ แต่ก็หวังไว้ว่าสักวันจะได้อยู่กับลูกเหมือนที่เคยอยู่ หลังจากเลิกกับพ่อของลูกไปไม่นานก็มีโควิดระบาดหนูตกงานชีวิตลำบากกว่าเดิมไปอีกเพราะไม่มีงานทำ หนูจบแค่ป.6ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ อีกอย่างหนูไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เด็กค่ะ เหนื่อยง่าย เวียนหัวบ่อย ยกของหนักก็ไม่ค่อยไหวเพราะหนูค่อนข้างตัวเล็ก เลยทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งตั้งแต่ออกมาจากบ้าน ได้เงินบ้างไม่ได้บ้างเพราะหนูไม่ใช่คนสวยอะไร คุยไม่เก่งแล้วก็เป็นคนขี้อายมาก แต่ขอบอกก่อนนะคะว่านั่งดริ้งสำหรับหนูคือแค่นั่งดูแลลูกค้าที่ร้าน หนูไม่เคยออกไปไหนกับลูกค้าข้างนอก ไม่มีอะไรเกินเลยกับลูกค้าเพราะหนูเข้าใจความรู้ของการที่โดนแฟนนอกใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ถ้าเลือกได้หนูก็ไม่อยากทำค่ะ เพราะหนูโดนคนที่บ้านดูถูกงานที่หนูทำเยอะมาก ตั้งแต่โควิดระบาดร้านที่หนูทำงานก็ปิดลง หนูก็เลยไม่มีงานทำ หรือใครมีงานอะไรให้ทำหนูก็ไปทำ จนเมื่อปีที่แล้วแม่โทรเข้ามาว่าบ้านที่แม่อยู่ตอนนี้อยู่ไม่ได้แล้วนะ มันพังเพราะทำจากไว้ไผ่มานานมากแล้ว ส่วนหลังคาก็รั่วตั้งแต่ตอนหนูอยู่ประถม แม่อยู่ด้วยก็ไม่มีงานทำเลยขอมาอยู่กับหนูแล้วพาน้องของหนูมาด้วย แล้วทั้งชีวิตของหนูมีมอเตอร์ไซค์แค่คันเดียวก็ต้องเอาไปเข้าไฟแนนซ์เพื่อเช่าหออยู่กับแม่ ตอนนี้แม่มาอยู่กับได้ปีกว่าแล้วหนูได้ทำงานบ้างไม่ได้ทำบ้างก็อดเทนกันไปเท่าที่อยู่ได้ แต่น้องของหนูนี่สิไม่ได้เรียนมาปีกว่าแล้ว เพราะหนูมีค่าใช้จ่ายเยอะ ทั้งค่ากินค่าหอค่ารถแล้วก็ต้องส่งให้ลูกตัวเองด้วย หนูไม่ได้ทำงานมาเกือบเดือนแล้วถ้าเป็นคนอื่นคบจะกลับไปพักอยู่บ้านกับครอบครัว แต่หนูไม่มีบ้านให้กลับ หนูไม่มีเงินจ่ายค่าหอด้วยตอนนี้ อีกไม่นานเจ้าของหอเค้าคงไม่ให้อยู่แล้ว หนูพยายามหางานทุกวันก็ไม่มีที่ไหนรับ หนูควรจะทำยังไงต่อดีคะ อาจจะยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ ขอบคุณพันทิปที่ให้หนูได้เล่าเรื่องชีวิตของหนู ขอบคุณค่ะ
ไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีการศึกษา ไม่มีงานประจำทำ
หนูเป็นคนกระเหรี่ยงยากจนตั้งแต่เด็กค่ะพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก หนูไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อกับแม่เลย หนูเรียนจบแค่.ป.6 เพราะแม่ไม่มีเงินส่งเรียน ไม่นานหนูก็ออกมาหางานทำในตัวเมืองเพราะที่บ้านลำบาก จนหนูอายุ17หนูมีแฟนแล้วท้องตอนอายุ18 แต่สุดท้ายก็เลิกกับพ่อของลูกไปแล้วให้ลูกอยู่กับพ่อของแก หนูไม่ได้ใจร้ายหรือไม่สนใจลูกนะคะ แต่เป็นเพราะหนูไม่มีบ้านต้องเช่าหออยู่กับเพื่อน รอหนูไม่มีงานประจำทำเลยจำใจให้ลูกไปอยู่ที่ที่ดีกว่า แต่หนูไม่ได้ทิ้งลูกนะคะพยายามหาเงินส่งให้ลูกทุกเดือน โชคดีที่ลูกสาวหนูเป็นเด็กที่น่ารักมาก หนูโชคดีมากที่ได้เป็นแม่เค้าแต่โชคร้ายที่เค้าได้เป็นลูกหนู ทั้งๆที่หนูก็รู้ว่าการที่พ่อกับแม่แยกทางกันลูกต้องเจ็บปวดแค่ไหนแต่หนูก็ยังทำเพียงเพราะความอดทนหนูไม่มากพอ แต่ก็หวังไว้ว่าสักวันจะได้อยู่กับลูกเหมือนที่เคยอยู่ หลังจากเลิกกับพ่อของลูกไปไม่นานก็มีโควิดระบาดหนูตกงานชีวิตลำบากกว่าเดิมไปอีกเพราะไม่มีงานทำ หนูจบแค่ป.6ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ อีกอย่างหนูไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เด็กค่ะ เหนื่อยง่าย เวียนหัวบ่อย ยกของหนักก็ไม่ค่อยไหวเพราะหนูค่อนข้างตัวเล็ก เลยทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งตั้งแต่ออกมาจากบ้าน ได้เงินบ้างไม่ได้บ้างเพราะหนูไม่ใช่คนสวยอะไร คุยไม่เก่งแล้วก็เป็นคนขี้อายมาก แต่ขอบอกก่อนนะคะว่านั่งดริ้งสำหรับหนูคือแค่นั่งดูแลลูกค้าที่ร้าน หนูไม่เคยออกไปไหนกับลูกค้าข้างนอก ไม่มีอะไรเกินเลยกับลูกค้าเพราะหนูเข้าใจความรู้ของการที่โดนแฟนนอกใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ถ้าเลือกได้หนูก็ไม่อยากทำค่ะ เพราะหนูโดนคนที่บ้านดูถูกงานที่หนูทำเยอะมาก ตั้งแต่โควิดระบาดร้านที่หนูทำงานก็ปิดลง หนูก็เลยไม่มีงานทำ หรือใครมีงานอะไรให้ทำหนูก็ไปทำ จนเมื่อปีที่แล้วแม่โทรเข้ามาว่าบ้านที่แม่อยู่ตอนนี้อยู่ไม่ได้แล้วนะ มันพังเพราะทำจากไว้ไผ่มานานมากแล้ว ส่วนหลังคาก็รั่วตั้งแต่ตอนหนูอยู่ประถม แม่อยู่ด้วยก็ไม่มีงานทำเลยขอมาอยู่กับหนูแล้วพาน้องของหนูมาด้วย แล้วทั้งชีวิตของหนูมีมอเตอร์ไซค์แค่คันเดียวก็ต้องเอาไปเข้าไฟแนนซ์เพื่อเช่าหออยู่กับแม่ ตอนนี้แม่มาอยู่กับได้ปีกว่าแล้วหนูได้ทำงานบ้างไม่ได้ทำบ้างก็อดเทนกันไปเท่าที่อยู่ได้ แต่น้องของหนูนี่สิไม่ได้เรียนมาปีกว่าแล้ว เพราะหนูมีค่าใช้จ่ายเยอะ ทั้งค่ากินค่าหอค่ารถแล้วก็ต้องส่งให้ลูกตัวเองด้วย หนูไม่ได้ทำงานมาเกือบเดือนแล้วถ้าเป็นคนอื่นคบจะกลับไปพักอยู่บ้านกับครอบครัว แต่หนูไม่มีบ้านให้กลับ หนูไม่มีเงินจ่ายค่าหอด้วยตอนนี้ อีกไม่นานเจ้าของหอเค้าคงไม่ให้อยู่แล้ว หนูพยายามหางานทุกวันก็ไม่มีที่ไหนรับ หนูควรจะทำยังไงต่อดีคะ อาจจะยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ ขอบคุณพันทิปที่ให้หนูได้เล่าเรื่องชีวิตของหนู ขอบคุณค่ะ