คือวันนี้เราไปสัมภาษณ์งานมา เขานัดเรา 14:00น. เราไปนั่งรอเขาตั้งแต่ 13:50 น จนถึง 15:00 น แต่เราก็รอได้เราไม่ได้ว่าอะไรเลย แต่พอเขาเข้ามาแล้วเขาก็วีนฉ่ำ เขาให้เราแม็กเอกสาร เราก็ทำคือเราเคาะเราดูแล้วว่ามันตรงกำลังจะแม็ก แต่เขาก็บอกว่ามันไม่ตรงให้เราทำใหม่พูดจบเขาก็ดึงเอกสารจากมือเราไป แล้วเขาบอกว่า ดูนะต้องทำแบบนี้เอาไปทำใหม่คือเขาใช้โทนเสียงที่แข็งมากเหมือนเราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจมา เรารู้ว่าเราต้องรับให้ได้เพราะว่าเรามาขอเขาทำงาน แล้วเขาก็ถามๆเรา คือเรายังไม่มีประสบการณ์การทำงาน เพราะเราเพิ่งจบมา เขาก็พูดใส่เราว่าประสบการณ์ทำงานก็ไม่มีที่ไหนเขาจะรับ มันมีคำถามหนึ่งที่เขาถามเราแล้วเขาพูดเบาเราไม่ได้ยินเราก็เลยบอกว่า "อะไรนะคะขออีกรอบได้ไหม" เขาก็บอกเราว่า "นี่ฉันพูดดังแล้วนะยังไม่ได้ยินอีกหรอหูตาไม่ดีพูดยังไม่ชัดอีก"คือเราพูดชัดแต่ว่าเราตื่นเต้นคือแบบมันเป็นการสัมภาษณ์งานครั้งแรกอ่ะค่ะคือมันตื่นเต้นจนอาจจะลืมคำพูดบางคำแล้วทำให้มันติดๆขัดๆบ้าง เราเลยบอกเขาว่า ขอโทษค่ะพอดีเป็นการสัมภาษณ์ครั้งแรกทำตัวไม่ถูกมันตื่นเต้น
เราก็พูดในส่วนของเราแล้วก็ตอบคำถามที่เขาถามมาคือเราตอบเขาได้ทุกอย่างเลยแต่คือแบบเขาพูดเหมือนดูถูก คือเราไม่รู้ว่าสำหรับทุกคนมันปกติไหมจะว่าเราโลกสวยก็ได้คือมันเกินไป ถามดีๆก็ได้แต่นี่เขาเหมือนแบบใส่อารมณ์ใส่เรา เขาพูดว่าจะทำได้หรอเราเลยบอก ทำได้ค่ะแล้วเขาก็บอกว่า เธอคิดว่าฉันจะรับเธอไหมลองคิดดูสิ เราเลยบอกว่า น่าจะไม่ค่ะ แล้วเขาก็แบบพูดๆไปแล้วก็บอกว่า นี่ฉันไม่เคยให้โอกาสใครเลยนะเธอคือคนแรกที่ฉันให้โอกาส ฉันขี้เกียจพูดขี้เกียจสอนเธอละ เธอคิดว่าเธอจะทำงานคุ้มกับค่าจ้างพี่ฉันจ่ายไหมเพราะว่าถ้าเธอเข้ามายังไม่มีประสบการณ์ ฉันก็ต้องลำบากหาพี่เลี้ยงมาสอนงานเธอ เขาไม่อ่านเอกสารเราเลย เขาถามเราว่า เธอจบอะไรมาจบมาจากที่ไหนอ่ะแล้วก็ตอบไปเราบอกว่าจบการตลาดมาค่ะ แล้วเขาก็บอกว่า ขนาดจบการตลาดยังพูดไม่รู้เรื่องเลยแล้วจะทำงานได้หรอฉันเบื่อที่จะต้องมาพูดกับเธอแล้วไว้มาลองทำก่อนถ้าได้ก็ค่อยว่ากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอทำไม่ได้แต่โอกาศที่จะทำได้มันมีแค่1%จาก99คิดออกไหม คือเขาพูดทำลายความรู้สึกแบบว่ามันทำให้เราเสียความมั่นใจคือก่อนหน้าที่เราจะไปสัมภาษณ์เรามั่นใจมากว่าเราทำได้แต่พอเราไปคือแบบ เขาพูดว่าเราสารพัดเลย คือวัยทำงานมันต้องเป็นแบบนี้ต้องเจอแบบนี้เป็นปกติทุกคนเลยหรอ แล้วหลังจากเราออกมาเราก็คิดทบทวนตัวเองว่าเราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอคำพูดของเขามันทำให้ความมั่นใจเราจากร้อยเหลือแค่ศูนย์ เรายังไม่ได้ลองลงมือทำเลยแล้วเขาก็มาตัดสินเราแบบนี้มันทำให้เราไม่กล้าที่จะไปทำงานเลยค่ะเป็นพวกคุณจะไปทำกับเขากันอยู่ไหม
ประสบการณ์สัมภาสงานที่แย่ที่สุดในชีวิตเลยไม่รู้มันปกติสำหรีบทุกคนมั้ย
เราก็พูดในส่วนของเราแล้วก็ตอบคำถามที่เขาถามมาคือเราตอบเขาได้ทุกอย่างเลยแต่คือแบบเขาพูดเหมือนดูถูก คือเราไม่รู้ว่าสำหรับทุกคนมันปกติไหมจะว่าเราโลกสวยก็ได้คือมันเกินไป ถามดีๆก็ได้แต่นี่เขาเหมือนแบบใส่อารมณ์ใส่เรา เขาพูดว่าจะทำได้หรอเราเลยบอก ทำได้ค่ะแล้วเขาก็บอกว่า เธอคิดว่าฉันจะรับเธอไหมลองคิดดูสิ เราเลยบอกว่า น่าจะไม่ค่ะ แล้วเขาก็แบบพูดๆไปแล้วก็บอกว่า นี่ฉันไม่เคยให้โอกาสใครเลยนะเธอคือคนแรกที่ฉันให้โอกาส ฉันขี้เกียจพูดขี้เกียจสอนเธอละ เธอคิดว่าเธอจะทำงานคุ้มกับค่าจ้างพี่ฉันจ่ายไหมเพราะว่าถ้าเธอเข้ามายังไม่มีประสบการณ์ ฉันก็ต้องลำบากหาพี่เลี้ยงมาสอนงานเธอ เขาไม่อ่านเอกสารเราเลย เขาถามเราว่า เธอจบอะไรมาจบมาจากที่ไหนอ่ะแล้วก็ตอบไปเราบอกว่าจบการตลาดมาค่ะ แล้วเขาก็บอกว่า ขนาดจบการตลาดยังพูดไม่รู้เรื่องเลยแล้วจะทำงานได้หรอฉันเบื่อที่จะต้องมาพูดกับเธอแล้วไว้มาลองทำก่อนถ้าได้ก็ค่อยว่ากันใหม่ไม่ใช่ว่าเธอทำไม่ได้แต่โอกาศที่จะทำได้มันมีแค่1%จาก99คิดออกไหม คือเขาพูดทำลายความรู้สึกแบบว่ามันทำให้เราเสียความมั่นใจคือก่อนหน้าที่เราจะไปสัมภาษณ์เรามั่นใจมากว่าเราทำได้แต่พอเราไปคือแบบ เขาพูดว่าเราสารพัดเลย คือวัยทำงานมันต้องเป็นแบบนี้ต้องเจอแบบนี้เป็นปกติทุกคนเลยหรอ แล้วหลังจากเราออกมาเราก็คิดทบทวนตัวเองว่าเราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอคำพูดของเขามันทำให้ความมั่นใจเราจากร้อยเหลือแค่ศูนย์ เรายังไม่ได้ลองลงมือทำเลยแล้วเขาก็มาตัดสินเราแบบนี้มันทำให้เราไม่กล้าที่จะไปทำงานเลยค่ะเป็นพวกคุณจะไปทำกับเขากันอยู่ไหม