จุดต่ำที่สุดของชีวิต

โรงโรงเรียนใหม่     

      ต่อมาได้ย้ายมากลางเทอมที่โรงเรียนใหม่ ยอมรับว่าตอนนั้นอุปลักษณ์นิสัยเราก็เป็นแบบเดิม แต่ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดของโรงเรียนใหม่คือเพื่อนร่วมห้องหลายคนไม่ค่อยมีการ Toxic แต่กลับเป็นเกรงใจ และเอ็นดูเรามากกว่า ถึงจะมีปัญหานิดหน่อยก็เถอะ และได้เพื่อนมานิดหน่อย แต่ละคนก็โอเคอยู่ เลยได้เรียนรู้อย่างนึงคือ 

เหมือนความรัก ถ้าเลือกคนที่เข้าใจเรา

เราเข้าใจเขา ก็จะสบายใจกันทั้งคู่

อะไรก็จะง่ายและราบรื่นไปหมด

ต่สุดท้ายก็ลาออกเหมือนเดิม เพราะนิสัยส่วนตัวล้วนๆ ถึงมันจะเป็นโรงเรียนที่คิดว่าดีที่สุดกว่าที่เจอมา แต่ก็ยังมีนิสัยเงียบ กับโรคส่วนตัวสูง เหมือนจะอัดอัดกับโรงเรียน ขี้เกียจด้วย ด้วยความที่ยังเป็นเด็กอายุได้แค่ 13 ปี เลยคิดน้อยไป และไม่ได้นึกถึงอนาคต ได้ตัดสินใจใช้ปํญหาหยุมหยิมแค่นี้ลาออก เพราะคิดว่าถ้าออกจากโรงเรียนมาแล้วคงจะสบาย ได้นอนเล่นโทรศัพท์ทั้งวัน และไม่มีอะไรมากวนใจอีกแน่ๆ แต่แม่ก็ต้องมาเหนื่อยกับเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับปัญหาเดิมๆที่แก้ไม่หาย เลยรู้สึกผิดมากแต่ทำอะไรไม่ได้ไปกว่านี้ เพราะตอนนั้นเราคิดว่าเราเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดให้กับเรา แต่เพิ่งมารู้ทีหลังว่าสิ่งที่เราเลือกผิดมหันต์

      หลังออกจากโรงเรียนเราได้โดนคนรอบข้างดูถูกเยอะมาก และพี่ชายในบ้าน แต่ไม่ใช่พี่แท้ เป็นลูกของยาย ด้วยความที่นิสัยของคนนี้เป็นคนมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ชอบเรียกร้องความสนใจ ขี้อิจฉา Toxic คนในบ้านเป็นประจำ แต่จะเน้นรังแกคนที่อายุน้อยกว่า ตอนแรกในบ้านมีน้องชายที่เป็นลูกของป้าอีก 3 คน สนิทกับเรา 2 คน เป็นรุ่นน้องหมด อีกคนนึงเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ได้สนิท แต่ได้ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่แล้ว เป็นบ้านที่ติดๆกันกับบ้านเรา เราเลยเป็นเด็กคนเดียวในบ้าน เขาเลยได้รังแกแต่เราไม่ว่าจะ คำพูด หรือการกระทำ ส่วนเราก็กลายเป็นเด็กขาดความมั่นใจไปเลย เล่นแต่โทรศัพท์อยู่ในบ้าน ไม่ออกแม้แต่หน้าบ้าน เป็นเวลา 6 ปี ถึงออก ก็จะออกเฉพาะตอนที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น เลยได้เข้าโรงพยาบาล เพราะหายใจไม่สะดวก สาเหตุมาจาก ไม่ค่อยกินข้าว กินน้ำน้อย พักผ่อนไม่เพียงพอ ปรากฎว่าเป็นโรคเลือดจาง ซึมเศร้า และแพนิค การเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ รู้สึกเหนื่อยมาก และกังวลเยอะพอสมควร กลัวตัวเองเป็นอะไรมากกว่านี้ เพราะตอนแรกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ แต่พอเริ่มรู้สาเหตุ เลยเริ่มลดความกังวลน้อยลง และรู้จักวิธีแก้ปัญหา

       คนรอบข้างเลยพยายามจะชวนเราออกนอกบ้านมากขึ้น เราเลยได้ออกจาก Safe zone  ของตัวเอง ไปเจอสิ่งใหม่ๆ จนวันนึงเราเริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติ ได้ไปช่วยครอบครัวทำสวน ไปเที่ยว และไปเทศกาลต่างๆ และทุกที่จะมีแม่ที่คอยอยู่ข้างๆเสมอ เลยทำให้มีความมั่นใจมากขึ้น ตอนนี้แม่เปรียบเสมือน พ่อ แม่ เพื่อน และทุกอย่างในชีวิตของเราไปแล้ว เพราะแม่คือคนที่ฉุดเราขึ้นมาตอนที่เราล้มโดยที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ แต่แม่กลับเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆเราตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ และตอนนี้แม่ของเราได้เข้าใจทุกอย่าแล้ว เพราะเราได้บอกเหตุผลทุกอย่างที่เก็บไว้คนเดียวมานานไปแล้ว ตอนนี้สบายใจกันทั้งคู่  มีอะไรปรึกษาได้หมด ปัจจุบันนี้ก็ได้ชีวิตไปในทางที่ดีมากขึ้น มีสติ มีเหตุผล เข้าใจโลก ถึงจะยังไม่ได้ดี 100% แต่ก็พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่