สวัสดีค่ะ ตัดสินใจตั้งกระทู้พันทิปเพราะอยากได้คำปรึกษา หรือการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นจากคนที่โลกส่วนตัวสูง ที่อาจจะเป็นเหมือนเรา
ปัจจุบันเราเป็น First jobber ค่ะ เรียนจบในยุคโควิด ช่วงปี 3-4 ก่อนเรียนจบ ควรเป็นช่วงที่ได้เฉิดฉายในชีวิตนศ. ได้หาที่ฝึกงาน ได้จัดนิทรรศการธีสิส
เราถูกพรากช่วงเวลาเหล่านั้นไปเพราะโควิด เราต้องกลับบ้านต่างจังหวัด เรียนออนไลน์ ไม่ได้ฝึกงาน ไม่ได้จัดแสดงธีสิสเหมือนรุ่นอื่นๆ
ปกติเราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงระดับนึง แต่อยู่ในระดับที่เข้าสังคมได้ค่ะ ยิ้มแย้มแจ่มใส มนุษย์สัมพันธ์ดี เข้ากับคนอื่นง่าย
เวลาเจอใครที่ไม่รู้จัก เรามักเข้าไปทักทายทำความรู้จักก่อน กล้าคิด กล้าทำประมาณนึง
แต่ด้วยยุคโควิดหรืออะไรก็ตาม โลกมันหมุนไวมาก เรากลายเป็นผู้ใหญ่แบบงงๆ โดยที่แทบไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับคนใหม่ๆเลยเกือบสองปี
ต่อด้วย WFH ในที่ทำงานอีก ที่สื่อสารผ่าน Slack และ อีเมล เป็นหลักในช่วงปีแรกที่ทำงาน
เราไม่ได้ดูแลตัวเองเท่าไหร่ค่ะ เพราะอยู่แต่บ้าน ไม่ได้แต่งตัว ไม่ได้ออกไปข้างนอก รู้ตัวอีกทีน้ำหนักขึ้นมา 10 โล
ปัญหาเริ่มตามมา เมื่อถึงเวลาต้องเข้าออฟฟิศไปเจอผู้คน เข้าสังคมที่ทำงาน
เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจ เพราะด้วยความที่ไม่เด็กแล้ว เราต้องวางตัวเป็นผู้ใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว
กลายเป็นว่าเรากลัวในการพูด หรือแสดงความเป็นตัวตนเรามากเกินไปในโลกความเป็นจริงค่ะ
เราไม่กล้าเข้าไปคุยกับใครก่อน หรือทักใครก่อน กลัวสายตาที่คนมองมา กลัวเขาจะมองว่าเราไม่รู้เรื่องค่ะ
เนื่องจากสังคมที่ทำงานทุกคนดูเก่งไปหมด แถมมีคนที่เด็กกว่าเราซึ่งเก่งมากอีก
....เรากลายเป็นคนอยู่เงียบๆ สนทนาตามน้ำ ไม่เปิดบทสนทนาก่อนถ้าไม่จำเป็น ไม่แสดงความเห็นใดๆเท่าไหร่
อย่างมากก็คุยแค่เรื่องงาน มันเลยทำให้เราไม่ได้สนิทกับใครที่ทำงานเป็นพิเศษเลยค่ะ
ตัวตนของเรามันถูกกรอบด้วยวัฒนธรรมองค์กรและสังคมเพื่อนร่วมงานหมดเลยค่ะ 555555
คือหลักๆเราไม่ชอบแชทคุยกับใคร ชอบเจอตัวเป็นๆแล้วคุยกันมากกว่า
เราไม่ชอบเล่น Social เท่าไหร่ ค่อนข้างเก็บตัวบนโลกออนไลน์ค่ะ
รู้สึกว่าแค่เข้าสังคมเจอหน้ากันก็เหนื่อยแล้ว กลับบ้านขอพักบ้าง
แต่ปัจจุบันกลายเป็นว่าจะสนิทกับใครได้ ต้องแชทคุยกับคนนั้นบ่อยๆซะงั้น
ต้องแลกIG ใส่ Closefriend reply ig stories ทำชาเลนจ์ติ๊กต่อก
สังคมยุคหลังโควิด มันถูกนำไปอยู่บนโลกออนไลน์หมดเลย 555555
พอถึงวันเข้าออฟฟิศ บางทีเราแบบไม่รู้จะคุยกับใครเลยค่ะ
เพราะคนอื่นเขาคุยแชทกันมา ติดตามโซเชียลกัน ไปตามไลค์ ตามคอมเม้นใดๆ
มันมีเรื่องจากโซเชียลมาให้เขาคุยกันต่อในที่ทำงานอีกค่ะ
...ก็ปรับตัวกันไปค่ะ แต่เหนื่อยมากกกกกกก สำหรับคนโลกส่วนตัวสูงแบบเราเหนื่อยคูณสอง
ความเป็นผู้ใหญ่มันน่ากลัวนะคะ เราไม่ได้เปลี่ยนสังคมที่ทำงานง่าย เหมือนเปลี่ยนกลุ่มเพื่อนตอนเรียน
เราไม่ได้สนิทกับใครง่ายเหมือนเมื่อก่อน
ต้องสร้างภาพลักษณ์ ต้องรู้จักวางตัวมากขึ้น
เพราะมันแทบไม่มีพื้นที่ให้กับความผิดพลาดเลย........
แสดงความรู้สึกไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เป็น ผลกระทบจากการถูกผลักให้เป็นผู้ใหญ่ ในยุคหลังโควิด
ปัจจุบันเราเป็น First jobber ค่ะ เรียนจบในยุคโควิด ช่วงปี 3-4 ก่อนเรียนจบ ควรเป็นช่วงที่ได้เฉิดฉายในชีวิตนศ. ได้หาที่ฝึกงาน ได้จัดนิทรรศการธีสิส
เราถูกพรากช่วงเวลาเหล่านั้นไปเพราะโควิด เราต้องกลับบ้านต่างจังหวัด เรียนออนไลน์ ไม่ได้ฝึกงาน ไม่ได้จัดแสดงธีสิสเหมือนรุ่นอื่นๆ
ปกติเราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงระดับนึง แต่อยู่ในระดับที่เข้าสังคมได้ค่ะ ยิ้มแย้มแจ่มใส มนุษย์สัมพันธ์ดี เข้ากับคนอื่นง่าย
เวลาเจอใครที่ไม่รู้จัก เรามักเข้าไปทักทายทำความรู้จักก่อน กล้าคิด กล้าทำประมาณนึง
แต่ด้วยยุคโควิดหรืออะไรก็ตาม โลกมันหมุนไวมาก เรากลายเป็นผู้ใหญ่แบบงงๆ โดยที่แทบไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับคนใหม่ๆเลยเกือบสองปี
ต่อด้วย WFH ในที่ทำงานอีก ที่สื่อสารผ่าน Slack และ อีเมล เป็นหลักในช่วงปีแรกที่ทำงาน
เราไม่ได้ดูแลตัวเองเท่าไหร่ค่ะ เพราะอยู่แต่บ้าน ไม่ได้แต่งตัว ไม่ได้ออกไปข้างนอก รู้ตัวอีกทีน้ำหนักขึ้นมา 10 โล
ปัญหาเริ่มตามมา เมื่อถึงเวลาต้องเข้าออฟฟิศไปเจอผู้คน เข้าสังคมที่ทำงาน
เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจ เพราะด้วยความที่ไม่เด็กแล้ว เราต้องวางตัวเป็นผู้ใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว
กลายเป็นว่าเรากลัวในการพูด หรือแสดงความเป็นตัวตนเรามากเกินไปในโลกความเป็นจริงค่ะ
เราไม่กล้าเข้าไปคุยกับใครก่อน หรือทักใครก่อน กลัวสายตาที่คนมองมา กลัวเขาจะมองว่าเราไม่รู้เรื่องค่ะ
เนื่องจากสังคมที่ทำงานทุกคนดูเก่งไปหมด แถมมีคนที่เด็กกว่าเราซึ่งเก่งมากอีก
....เรากลายเป็นคนอยู่เงียบๆ สนทนาตามน้ำ ไม่เปิดบทสนทนาก่อนถ้าไม่จำเป็น ไม่แสดงความเห็นใดๆเท่าไหร่
อย่างมากก็คุยแค่เรื่องงาน มันเลยทำให้เราไม่ได้สนิทกับใครที่ทำงานเป็นพิเศษเลยค่ะ
ตัวตนของเรามันถูกกรอบด้วยวัฒนธรรมองค์กรและสังคมเพื่อนร่วมงานหมดเลยค่ะ 555555
คือหลักๆเราไม่ชอบแชทคุยกับใคร ชอบเจอตัวเป็นๆแล้วคุยกันมากกว่า
เราไม่ชอบเล่น Social เท่าไหร่ ค่อนข้างเก็บตัวบนโลกออนไลน์ค่ะ
รู้สึกว่าแค่เข้าสังคมเจอหน้ากันก็เหนื่อยแล้ว กลับบ้านขอพักบ้าง
แต่ปัจจุบันกลายเป็นว่าจะสนิทกับใครได้ ต้องแชทคุยกับคนนั้นบ่อยๆซะงั้น
ต้องแลกIG ใส่ Closefriend reply ig stories ทำชาเลนจ์ติ๊กต่อก
สังคมยุคหลังโควิด มันถูกนำไปอยู่บนโลกออนไลน์หมดเลย 555555
พอถึงวันเข้าออฟฟิศ บางทีเราแบบไม่รู้จะคุยกับใครเลยค่ะ
เพราะคนอื่นเขาคุยแชทกันมา ติดตามโซเชียลกัน ไปตามไลค์ ตามคอมเม้นใดๆ
มันมีเรื่องจากโซเชียลมาให้เขาคุยกันต่อในที่ทำงานอีกค่ะ
...ก็ปรับตัวกันไปค่ะ แต่เหนื่อยมากกกกกกก สำหรับคนโลกส่วนตัวสูงแบบเราเหนื่อยคูณสอง
ความเป็นผู้ใหญ่มันน่ากลัวนะคะ เราไม่ได้เปลี่ยนสังคมที่ทำงานง่าย เหมือนเปลี่ยนกลุ่มเพื่อนตอนเรียน
เราไม่ได้สนิทกับใครง่ายเหมือนเมื่อก่อน
ต้องสร้างภาพลักษณ์ ต้องรู้จักวางตัวมากขึ้น
เพราะมันแทบไม่มีพื้นที่ให้กับความผิดพลาดเลย........