บุษบงเบ่งบาน ณ.ลานสวนแลงามล้วนหลากสีคลี่กลีบสวยหอมระรื่นชื่นฉมลมระรวยกลายหมองด้วยนามเจ้าเฝ้าสงกา งามรักเร่ เร่รตี มาลีเจ้านามยวนเย้ายั่วเล่ห์สิเนหารักเร่รายปรายฉมสมอุราให้โหยหวนครวญหามิลาเลือน ยามลมโ

คิดถึงใครหนึ่งคน หลายครั้งหนทนอยู่ให้รู้ไหว ว่าชำแรกแทรกซอนอ่อนอกใจ หรือเพียงใดซ่อนลึกรู้สึกนั้น หลับและตื่นคืนวันมันชอบเผลอ หลงละเมอเพ้อหาอุราหวั่น นั่นหรือไรใจดื้อสุดยื้อมัน เก็บไปฝันปั้นเรื่องประเ

มองดวงดาวพราวพร่างอยู่กลางหาว อยากถามดาวที่เห็นเป็นไฉน เจ้าลอยล่องกระจ่างกลางฟ้าไกล เคยบ้างไหมปวดร้าวหรือเศร้าตรม ดาวคงไม่เหมือนฉันทุกวันนี้ ช้ำชีวีปวดปร่าอุราขม เพียงเดียวดายไร้รักสลักพรม ต้องระทมเห

เชิญพี่คนิ้ง จงลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุรา จนสาแก่ใจ ไม่มีวันที่พั้นซ์จะร้องไห้ เพราะพั้นซ์มิใช่ หญิงเจ้าน้ำตา

ขวัญเอยอย่าลอยหาย..ไกล..ลูกแม่ ยามเจ้าแพ้เกมชีวิตจิตหม่นหมอง มีอ้อมกอดสอดรับประคับประคอง ใช้อกรองรับน้ำตาคราเจ้าตรม ตักของแม่กว้างหนอ พอทอดร่าง หนุนกายวางดังก่อนผ่อนทุกข์ถม ร้องเถิดลูกร้องไห้ถ่ายระทม