สวัสดีค่ะ หนูอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนที่ผ่านเข้ามาเห็นกระทู้นี้ของหนู ตอนนี้หนูกำลังจมดิ่งลงไปกับอาการซึมเศร้าที่เริ่มจะหนักขึ้นทุกวันตอนนี้ถึงขั้นขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียวแบบที่เราก็ไม่รู้ตัวค่ะ จากเด็กที่ติดพ่อกับแม่แจไม่เคยได้รู้จักกับโลกจริงๆ จนได้เจอผู้ชายคนนึงเป็นคนแรกของชีวิตของหนูแตมาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตหนู เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่รู้จักกับความรักค่ะ เล่าย้อนกลับไปตอนหนูอายุ 20+ หนูได้เจอผู้ชายคนนึง พี่เขาน่ารักใจดีอบอุ่น ดูแลอย่างดีทุกอย่างดีมาก เราลองคบหาดูใจกันสองปี พี่เขาไปมาหาสู่บ่อยขึ้นทุกวัน มาหาหนูที่บ้าน มาช่วยงานพ่อหนูจนกระทั่งพ่อแม่หนูเริ่มพูดเรื่องแต่งงาน เรียกทางพ่อแม่พี่เขามาคุย ตกลงกันผลคือขอหมั้นไว้ก่อนแล้วค่อยไปหาเงินค่าสินสอดมาแต่ง ความคิดของหนูกับพ่อแม่คือหนูรอพี่เขาหาสินสอดมาแต่ง แต่เปล่าเลยเขาให้หนูกับแฟนหาเงินค่าสินสอดมาแต่งกันเอง แล้วยังทิ้งท้ายคำว่าพี่สาวเองก็ยังหามาแต่งกันเองเลย...ด้วยความดื้อรั้นไม่นอมหังพ่อกับแม่คิดว่าทุกอย่างเราแก้ปัญหาได้ทุกอย่างมันจะดีถ้าผ่านเรื่องพวกนี้ไป แต่เปล่าเลย หนูได้เริ่มเข้าไปอยู่กับพี่เขา ไปทำงานจากเด็กที่พ่อแม่หวงมาก ให้อยู่บ้านช่วยงานบ้านดูเเลน้องชายหนูเลือกที่จะดื้อออกจากอกแม่มา ต้องมาทำงานเพื่อหาเงินมาเป็นเงินค่าสินสอดของตัวเอง หนูได้เริ่มเข้ามาเจอครอบครัวเขาและนี่คือจุดเริ่มของการดิ่งลงไปขั้นที่หนึ่ง หนูได้เจอครอบครัวแฟนซึ่งมันต่างจากที่เรามาเจอนานๆครั้งมากๆ ต้องมาเจอคนที่บ้านเขานินทาว่าจะมาดึงให้ชีวิตลูกเขาแย่ลง หนูพูดตรงๆเลยว่าชีวิตนี้ที่หนูอยู่กับพ่อแม่ไม่เคยได้รู้ว่าการนินทา หรือด่าลับหลังคืออะไรเพราะหนูไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้จริงๆ พี่สาวพ่อแม่เขาไม่ชอบหนูเลยสักคนแสดงออกชัดเจนมากทุกครั้งที่หนูมากับพี่เขาจะโดนนินทาว่าร้ายตามหลังมาเสมอๆ จนได้แต่งงานกัน คิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้นทุกอย่างคงจะไม่แย่แบบที่ผ่านมาแต่ก็ไม่ได้เป็นแบบที่หนูคิดเลยหลังจากแต่งงานได้หนึ่งปีหนูมีลูกชายหนึ่งคน ทุกคนเริ่มพูดบ้างแสดงออกบ้างแต่น้อยลงกว่าเดิมตอนแรกหนูคิดว่ามันคงจะจบแล้วแต่เปล่าเลย การพูดลับหลังมันกลับมากขึ้นแล้วแฟนหนูที่รักหนูมากก็เปลี่ยนไป เริ่มมีผู้หญิงคนอื่นในโทรศัพท์ เริ่มเสพยา หนูรับรู้ทุกอย่างจับได้แต่เขาก็หงุดหงิดอารมณ์เสียใส่แล้วก็พาลไม่พูดด้วยทั้งๆที่เขาผิด หนูได้แต่นั่งคิดถึงพ่อกับแม่แต่ไม่กล้าบอกอะไรจนกระทั่งเขาเริ่มนัดเจอผู้หญิง หนูเลยทนไม่ไหวพาลูกหนีไปหาพ่อกับแม่ตัดสินใจไม่อยู่กับเขาเพราะหนูรับไม่ได้จริงๆเรื่องแบบนี้ วันนั้นไม่เอาอะไรไปเลยค่ะ ทั้งเงินทั้งของไปกับลูกสองคนอยากไปให้พ้นๆ แต่พี่เขาตามมาเจอก่อนจะถึงพ่อกับแม่ มาร้องไห้กอดขาหนูร้องไห้แล้วบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าหนูไปจากพี่เขาพี่เขาจะตาย หนูโง่หรือกลัวว่าจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตหรือเปล่าก็ไม่รู้จนยอมหลวมตัวกลับมาให้อภัยเขา กลับมาวนลูปเดิมค่ะ อยู่บ้านด้วยกันเจอการกระทำแบบเดิม ครอบครัวเขาทำเหมือนหนูเป็นคนนอก ไม่เคยเห็นหนูเป็นคนในครอบครัวเลย ตอกย้ำหนูให้รู้ว่าที่อยู่บ้านเขาได้เพราะลูก อยู่บ้านเขามา 7 ปี หาหมอไปสองครั้ง ต้องกินยาซึมเศร้า กลายเป็นคนต้องพึงของที่ทำให้นอนหลับถึงจะหลับได้ เคยสติหลุดจะไปกระโดดน้ำแต่ลูกเรียกกลับมาได้ 2 ครั้ง ต้องเลี้ยงลูกเอง 24H หนูมีน้องอีกคนเป็นผู้หญิงยิ่งยากเข้าไปกว่าเดิม ต้องพาพี่ไปส่งที่โรงเรียนกลับมาทำงานบ้านเลี้ยงน้องคนเล็ก ส่วนแฟนไปทำงานต่างจังหวัดมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเรื่อย ๆ หนูเคยคิดจะเดินออกไปหลายครั้งมากๆ แต่เขาจะใช้คำเดิมทุกครั้งมันเหมือนมีอะไรมาสะกดให้หนูออกไปไม่ได้ พยายามมากๆแค่ไหนใจก็ไม่กล้าพอ ต่อให้เขาจะทำเลวกับหนูแค่ไหนครอบครัวจะไม่เห็นหัวหนูแค่ไหนใจหนูตัดไม่ขาดจากพี่เขาเลยสักทีหนูไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ซึมเศร้าขั้นสุดเวลาเจอเรื่องอะไรที่เขาทำกระทบจิตใจเหมือนไม่มีสติเดินเข้าห้องปิดประตูรู้ตัวอีกทีลูกหนูยืนเคาะประตูเรียกแม่แล้ว หนูควรทำยังไงกับใจหนูตัวหนูหรือทำยังไงหนูไปไม่ถูกแล้วจริงๆ ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากใจเพราะหนูเลือกเองดื้อเอง 😭😭 รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ อาจจะพิมวกไปวนมาหรือไม่เข้าใจยังไงขอโทดด้วยค่ะ พิมไปกลั้นน้ำตาไปจริงๆค่ะ
ไปต่อหรือพอแค่นี้???
สวัสดีค่ะ หนูอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนที่ผ่านเข้ามาเห็นกระทู้นี้ของหนู ตอนนี้หนูกำลังจมดิ่งลงไปกับอาการซึมเศร้าที่เริ่มจะหนักขึ้นทุกวันตอนนี้ถึงขั้นขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียวแบบที่เราก็ไม่รู้ตัวค่ะ จากเด็กที่ติดพ่อกับแม่แจไม่เคยได้รู้จักกับโลกจริงๆ จนได้เจอผู้ชายคนนึงเป็นคนแรกของชีวิตของหนูแตมาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตหนู เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่รู้จักกับความรักค่ะ เล่าย้อนกลับไปตอนหนูอายุ 20+ หนูได้เจอผู้ชายคนนึง พี่เขาน่ารักใจดีอบอุ่น ดูแลอย่างดีทุกอย่างดีมาก เราลองคบหาดูใจกันสองปี พี่เขาไปมาหาสู่บ่อยขึ้นทุกวัน มาหาหนูที่บ้าน มาช่วยงานพ่อหนูจนกระทั่งพ่อแม่หนูเริ่มพูดเรื่องแต่งงาน เรียกทางพ่อแม่พี่เขามาคุย ตกลงกันผลคือขอหมั้นไว้ก่อนแล้วค่อยไปหาเงินค่าสินสอดมาแต่ง ความคิดของหนูกับพ่อแม่คือหนูรอพี่เขาหาสินสอดมาแต่ง แต่เปล่าเลยเขาให้หนูกับแฟนหาเงินค่าสินสอดมาแต่งกันเอง แล้วยังทิ้งท้ายคำว่าพี่สาวเองก็ยังหามาแต่งกันเองเลย...ด้วยความดื้อรั้นไม่นอมหังพ่อกับแม่คิดว่าทุกอย่างเราแก้ปัญหาได้ทุกอย่างมันจะดีถ้าผ่านเรื่องพวกนี้ไป แต่เปล่าเลย หนูได้เริ่มเข้าไปอยู่กับพี่เขา ไปทำงานจากเด็กที่พ่อแม่หวงมาก ให้อยู่บ้านช่วยงานบ้านดูเเลน้องชายหนูเลือกที่จะดื้อออกจากอกแม่มา ต้องมาทำงานเพื่อหาเงินมาเป็นเงินค่าสินสอดของตัวเอง หนูได้เริ่มเข้ามาเจอครอบครัวเขาและนี่คือจุดเริ่มของการดิ่งลงไปขั้นที่หนึ่ง หนูได้เจอครอบครัวแฟนซึ่งมันต่างจากที่เรามาเจอนานๆครั้งมากๆ ต้องมาเจอคนที่บ้านเขานินทาว่าจะมาดึงให้ชีวิตลูกเขาแย่ลง หนูพูดตรงๆเลยว่าชีวิตนี้ที่หนูอยู่กับพ่อแม่ไม่เคยได้รู้ว่าการนินทา หรือด่าลับหลังคืออะไรเพราะหนูไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้จริงๆ พี่สาวพ่อแม่เขาไม่ชอบหนูเลยสักคนแสดงออกชัดเจนมากทุกครั้งที่หนูมากับพี่เขาจะโดนนินทาว่าร้ายตามหลังมาเสมอๆ จนได้แต่งงานกัน คิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้นทุกอย่างคงจะไม่แย่แบบที่ผ่านมาแต่ก็ไม่ได้เป็นแบบที่หนูคิดเลยหลังจากแต่งงานได้หนึ่งปีหนูมีลูกชายหนึ่งคน ทุกคนเริ่มพูดบ้างแสดงออกบ้างแต่น้อยลงกว่าเดิมตอนแรกหนูคิดว่ามันคงจะจบแล้วแต่เปล่าเลย การพูดลับหลังมันกลับมากขึ้นแล้วแฟนหนูที่รักหนูมากก็เปลี่ยนไป เริ่มมีผู้หญิงคนอื่นในโทรศัพท์ เริ่มเสพยา หนูรับรู้ทุกอย่างจับได้แต่เขาก็หงุดหงิดอารมณ์เสียใส่แล้วก็พาลไม่พูดด้วยทั้งๆที่เขาผิด หนูได้แต่นั่งคิดถึงพ่อกับแม่แต่ไม่กล้าบอกอะไรจนกระทั่งเขาเริ่มนัดเจอผู้หญิง หนูเลยทนไม่ไหวพาลูกหนีไปหาพ่อกับแม่ตัดสินใจไม่อยู่กับเขาเพราะหนูรับไม่ได้จริงๆเรื่องแบบนี้ วันนั้นไม่เอาอะไรไปเลยค่ะ ทั้งเงินทั้งของไปกับลูกสองคนอยากไปให้พ้นๆ แต่พี่เขาตามมาเจอก่อนจะถึงพ่อกับแม่ มาร้องไห้กอดขาหนูร้องไห้แล้วบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าหนูไปจากพี่เขาพี่เขาจะตาย หนูโง่หรือกลัวว่าจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตหรือเปล่าก็ไม่รู้จนยอมหลวมตัวกลับมาให้อภัยเขา กลับมาวนลูปเดิมค่ะ อยู่บ้านด้วยกันเจอการกระทำแบบเดิม ครอบครัวเขาทำเหมือนหนูเป็นคนนอก ไม่เคยเห็นหนูเป็นคนในครอบครัวเลย ตอกย้ำหนูให้รู้ว่าที่อยู่บ้านเขาได้เพราะลูก อยู่บ้านเขามา 7 ปี หาหมอไปสองครั้ง ต้องกินยาซึมเศร้า กลายเป็นคนต้องพึงของที่ทำให้นอนหลับถึงจะหลับได้ เคยสติหลุดจะไปกระโดดน้ำแต่ลูกเรียกกลับมาได้ 2 ครั้ง ต้องเลี้ยงลูกเอง 24H หนูมีน้องอีกคนเป็นผู้หญิงยิ่งยากเข้าไปกว่าเดิม ต้องพาพี่ไปส่งที่โรงเรียนกลับมาทำงานบ้านเลี้ยงน้องคนเล็ก ส่วนแฟนไปทำงานต่างจังหวัดมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเรื่อย ๆ หนูเคยคิดจะเดินออกไปหลายครั้งมากๆ แต่เขาจะใช้คำเดิมทุกครั้งมันเหมือนมีอะไรมาสะกดให้หนูออกไปไม่ได้ พยายามมากๆแค่ไหนใจก็ไม่กล้าพอ ต่อให้เขาจะทำเลวกับหนูแค่ไหนครอบครัวจะไม่เห็นหัวหนูแค่ไหนใจหนูตัดไม่ขาดจากพี่เขาเลยสักทีหนูไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ซึมเศร้าขั้นสุดเวลาเจอเรื่องอะไรที่เขาทำกระทบจิตใจเหมือนไม่มีสติเดินเข้าห้องปิดประตูรู้ตัวอีกทีลูกหนูยืนเคาะประตูเรียกแม่แล้ว หนูควรทำยังไงกับใจหนูตัวหนูหรือทำยังไงหนูไปไม่ถูกแล้วจริงๆ ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากใจเพราะหนูเลือกเองดื้อเอง 😭😭 รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ อาจจะพิมวกไปวนมาหรือไม่เข้าใจยังไงขอโทดด้วยค่ะ พิมไปกลั้นน้ำตาไปจริงๆค่ะ