(กระทู้ปนระบายหน่อยนะคะ TT)

เรารู้ตัวเองว่าเราอยากเป็นผู้ชายมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ (ขออนุญาตใช้ค่ะนะคะ เพราะตอนนี้เราก็ยังเป็นผญ.อยู่)
รู้ตัวมานานแล้วว่าเราชอบผู้หญิงมากกว่า ตอนนั้นเรายังเด็ก พอคุยกับผู้ใหญ่รอบตัวเขาก็บอกว่าเพราะยังไม่เจอผู้ชายที่ชอบ จนพอโตมาระดับนึงเราก็ลองคบกับผู้ชาย เขาก็ดีนะคะ ไม่มีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีเลย แต่เราก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่อยู่ดี สุดท้ายก็เลยจบกันไปค่ะ

ตลอดเวลาที่โตมา เราก็พยายามทำตัวเป็นผู้หญิงคนนึงมาตลอด ไว้ผมยาว ใส่กระโปรง แต่งหน้า มีแฟนผู้ชาย ฯลฯ แต่ยิ่งนานวันไปเราก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดค่ะ
ช่วงมหาลัยเราย้ายออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว ได้ลองตัดผมสั้น แต่งตัวแบบผู้ชายที่ชอบ เรามีความสุขมาก ตอนนั้นเราก็เลยรู้ตัวเองแน่แล้วว่าเราอยากเป็นผู้ชาย

ประเด็นคือ จนถึงตอนนี้ เราอยู่ในวัยทำงานแล้วค่ะ อายุยี่สิบปลาย ๆ เราย้ายออกมาอยู่คนเดียวแล้วก็จริง แต่ก็ยังกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้านเป็นระยะ
ก่อนหน้านี้ พ่อแม่เราก็จะชอบบอกให้เรารีบหาแฟน แต่งงาน ซื้อเสื้อผ้าน่ารัก ๆ มาให้เรา (ซึ่งเราไม่ใส่) เราก็พยายามบอกเขาเป็นระยะ ๆ ว่าเราไม่ชอบอะไรแบบนี้ เขาก็ดูค่อย ๆ จะยอมรับได้ ตอนนี้เขายอมรับได้ถึงจุดที่เราจะไม่แต่งงานกับผู้ชาย แต่เขาก็ยังยอมรับไม่ได้ที่เราไม่อยากเป็นผู้หญิงอยู่ดี

ประเด็นอยู่ที่ในครอบครัวเรามีสมาชิกอายุมากแล้วคนนึง คือคุณย่าค่ะ
คุณย่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างหัวโบราณตามสมัยนั้น อยู่บ้านคือใส่กางเกงขาสั้นไม่ได้ เป็นผู้หญิงก็ต้องทำตัวให้สวย นู่นนั่นนี่ ซึ่งเรารู้อนาคตเลยว่าเขาต้องยอมรับไม่ได้แหง ๆ ที่เราอยากเป็นผู้ชาย
เรารักคุณย่าเรามาก ๆๆๆๆ ค่ะ ก็เลยไม่อยากให้แกผิดหวังที่เราเป็นแบบนี้ แต่จะให้เราใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงไปจนตายเลยเราก็คงไม่ไหว

เราควรทำยังไงดีคะ TT ตอนนี้ในใจเราลังเลอยู่ 2-3 ตัวเลือกค่ะ

1. พยายามทำตัวเป็นผู้หญิงปกติต่อไป ครอบครัวมีความสุขแฮปปี้ ไม่มีใครต้องเสียใจยกเว้นเรา

2. ทำตัวเป็นผู้หญิงต่อไป จนถึงตอนที่คุณย่าเสีย (ตอนไหนไม่รู้เหมือนกัน คุณย่าเราก็อายุ 80+ แล้วค่ะ แต่แกก็ยังแข็งแรงสุด ๆ เดินเล่นได้เป็นกิโล) หลังจากนั้นพอคุณย่าเสียแล้ว ก็ค่อย come out และทำพ่อแม่ผิดหวัง (5555555)

3. ชีวิตเป็นของเรา ไม่ใช่ของคนอื่น อยากเป็นผู้ชายก็เป็นไปเลย

ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ