ร่อนเร่มาเนิ่นนานท่ามกลางหมู่เมฆแข็งบนเท้านุ่มนิ่ม สิ่งเดียวที่ทำให้ชายชรายังเดินต่อท่ามกลางพื้นที่สีขาวได้คือ ความเบื่อชีวิตที่ไม่ไปไหนและการที่ไร้ผู้คนสนทนาด้วย


เหมือนชะตาชีวิตของชายชราจะเกิดสิ่งดี ๆ ขึ้นมา เมื่อด้านหน้าเขาเกิดภาพมัว ๆ จาง ๆ แล้วสักพักมันก็แจ่มชัดขึ้นเมื่อเข้าหา


แต่การที่เขาเดินมาเจอสิ่งนี้มันทำให้เขาก็ปลื้มปริมอยู่ในใจไม่ใช่น้อยที่ไม่ต้องรับความเหว่ว้าอีกวินาทีต่อไป


ความกล้าเพียงเล็กน้อยของเขาทำให้สิ่งที่เห็นดึงเขาเข้าไปด้วยแรงที่มิอาจต้านได้


“ยินดีต้อนรับ” เสียงของปีศาจผิวสีชมพู่กล่าวเมื่อเห็นผู้มาเยือนสถานที่แห่งนี้ “ไม่ต้องงงครับ ที่นี่…ทุกสิ่งที่นี่จะคอยช่วยทำให้คุณมีความสุข”


ไอความเย็นบนพื้นสีขาวยืนยันได้แน่ชัดว่าชายชราตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงค่ำแล้ว เขารู้มาจากการเดินตรงไปด้านหน้าแบบไร้จุดหมาย


ร่างกายชายชราเปลี่ยนไปเป็นเด็ก 10 ขวบ เขาไม่สงสัยเพราะความไม่รู้ไม่เห็นว่าตัวเองกลายเป็นเด็กแล้ว


เสียงดนตรีของเครื่องเล่นดังขึ้นเรื่อย ๆ ตลอด เสียงนี้ทำให้ชายชรารู้สึกสนุกรู้สึกดีเหมือนอยู่ในห้องนอนตัวเอง


“คุณจำชื่อตนเองได้ไหม” ปีศาจตัวสีชมพู่ถาม “ที่จริงยังไม่มีใครที่เข้ามาในสวนสนุกแห่งนี้แล้วจำชื่อตัวเองได้หรอก เผื่อว่าคุณจะจำได้” ปีศาจเหมือนเคยทำแบบนี้กับคนอื่นมาก่อนเลยพูดแบบนั้นไป


เด็ก 10 ขวบกับสมองที่เป็นผู้ใหญ่นึกสิ่งที่จะทำต่อไปจากนี้ไม่ออก


“ขั้นตอนแรกต้องมีชื่อ ผมคิดว่าคุณควรใช้ชื่อว่า เน็ต” ชายชราเข้าใจก่อนที่ปีศาจจะแนะนำตนเอง


“ผมและทุกคนที่อยู่ที่นี่ถูกเรียกว่าอหิงสา คุณอยากเรียกชื่อผมไหม” มันทำตัวเหมือนเป็นครูและหมอ


“อหิงสา” เน็ตรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่ได้พูดกับคนที่เข้าใจภาษาของเขา เขาเลยกล่าว


“ที่นี่มีความลับมากมายให้ค้นหา มีเกมให้เล่น มีภารกิจประจำวันทุกวัน รางวัลที่จะให้คือเหรียญ แต่ต้องทำสำเร็จด้วยนะ ถ้าให้พูดว่าเหรียญคืออะไร มันก็คือเงินนั่นแหละ”


เน็ตมองกระจกผืนผ้าแนวตั้งเดินได้มาที่เขา สิ่งนี้ทำให้เห็นว่าเขาเป็นเด็ก แม้ใบหน้าตอนเด็กของเขาจะเลืองราง แต่นี่แหละเขา เขาพอจำหน้าตาตอนเด็กได้


“อยากทำอะไรก่อนไหม อายุเท่านี้ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาแย่งของเล่นหรอก”


อหิงสามีปีกสวนแว่นตาแฟชั่นนำกระจกที่เขียนไว้ว่าภารกิจประจำวันวันนี้


“เล่นเครื่องเล่นหนึ่งครั้ง” เน็ตอ่านและงง ๆ


“ทำตามสิ่งที่คุณเห็น ถ้าทำสำเร็จจะได้หนึ่งเหรียญในวันถัดไป” อหิงสาต้อนรับกล่าว “อีกอย่างอหิงสาทุกตนคุณสามารถขอให้พวกเขาทำอะไรก็ได้ บางอย่างอาจทำให้คุณได้รับพลังวิเศษเหมือนซูเปอร์ฮีโร่ได้นะถ้าคุณชอบ อยากให้เขาเป็นปีก เป็นรถ เป็นจรวด อหิงสาแปลงกายได้ทั้งหมด”


เน็ตพยายามขบคิด “ผมต้องทำอะไรนะ”


“แค่ทำตามความต้องการของคุณ เดี๋ยวสักวันคุณจะรู้ได้เอง” อหิงสาลอยตัวขึ้น “เดี๋ยวผมจะพาคุณไป ที่นี่คือสวนสนุกคุณรู้ว่าใช่ไหม แต่วันนี้คงเล่นได้ไม่เยอะหรอก มันจะเย็นแล้ว”


เน็ตพอจะเข้าใจ อหิงสาหลายตัวที่บินที่เดินหรือที่วิ่งดูเป็นปีศาจที่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ความกังวลของเด็กหนุ่มแทบไม่มี เน็ตพลันรีบตามทันที อย่างน้อยอหิงสาก็เป็นเพื่อนคุยได้ดีทีเดียว


อหิงสาผ่านเครื่องเล่นและอธิบายวิธีเล่นให้เน็ตฟังเป็นระยะ ๆ


เน็ตคิดว่าอหิงสาอยากให้เขาเล่นเครื่องเล่นที่สนุกที่สุดเลยมุ่งตรงไปที่นั่นทันที


อหิงสามาหยุดตรงชิงช้าไม้ที่มีเชือกยาวขึ้นไปบนฟ้า


“คุณแค่นั่ง…ลง บนชิงช้านี้”


เน็ตไม่รู้สึกถึงความน่าเล่นน่าสนใจสักนิด แต่เขาก็ยินยอมทำตามตามที่อหิงสาว่า แกว่งเท้าขึ้นและลง ถึงจะจำอะไรแบบนี้ไม่ค่อยได้แล้ว


ความสูงที่เน็ตแกว่งเท้าสูงขึ้นเรื่อย เขาแทบจำไม่ได้ว่าเขาเล่นครั้งสุดท้ายเมื่ออายุเท่าไหร่


แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มลิบหรี่ ห่างจากพื้นไปไกล ไม่นานเสียงระฆังขนาดใหญ่ก็ดังสนั่น


เหมือนว่าเน็ตที่นั่งบนชิงช้าจะเป็นอยู่ตรงกลางโลกทั้งสองใบ พระอาทิตย์หมุนตามเข็มนาฬิกาโดยที่เน็ตเห็นพระจันทร์ลอยขึ้นมา


คนที่แต่งตัวเหมือนฮีโร่คลุมผ้าสีเหลืองบินมาทักทาย


“เกือบแล้วสินาย” เขาเดินมาจับเชือกชิงช้าให้นิ่ง


ยามพระจันทร์ขึ้นความเย็นจะเข้ามาแทนที่ความร้อน


“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เน็ตถาม


“ก็แค่เปลี่ยนวันเช้าเป็นค่ำ”


“คุณอยู่มากี่วันแล้วครับ”


“ผมพึ่งเข้ามาครับ”


ชายสวมผ้าคลุมยิ้มดีใจ ก่อนอสูรในช่วงกลางคืนจะโผล่มา


“คุณฮีโร่”


“อะไรครับคุณสันทยา”


ร่างกายของฉันทยาเหมือนน้ำเขียว ๆ แต่เป็นรูปโปร่งใส ถ้าในเกมอาจเรียกว่าสไลม์


“หน้าที่พาเด็กที่เข้ามาใหม่เป็นของพวกผมนะครับ”


“เข้าใจครับ ผมบรรลุวัตถุประสงค์ของการเป็นคนดีแล้ว ดีใจสุด ๆ เลย”


เน็ตได้ยินเช่นนั้นยิ่งงงไปกันใหญ่


“คุณเน็ตครับ คุณได้รู้เรื่องสวนสนุกที่นี่มากน้อยขนาดไหน” ฉันทยาถามเน็ต


“เครื่องเล่นทุกเครื่องผมสามารถเล่นได้หมด อาหารก็กินได้ทุกอย่าง และสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้อีก” เมื่อเน็ตหยุดพูดสันทยาก็พูดต่อ


“รู้ไหมว่าต้องทำภารกิจให้ได้ด้วย ถ้าทำไม่ได้คุณจะข้ามวันเวลาเป็นวันต่อไปไม่ได้นะ”


เน็ตนึกไม่ออกว่าภารกิจที่เขาจะทำมันคืออะไร แต่ก็ยังงง ๆ อยู่ว่าที่นี่หยุดเวลาได้เหรอ


“ผมจำภารกิจไม่ได้แล้วครับ” เน็ตตอบ


“ภารกิจแรกของคุณคือเล่นเครื่องเล่นอย่างหนึ่งหนึ่งรอบ”


เน็ตมองไปรอบ ๆ ว่ามีเครื่องเล่นไหนที่ถูกใจเขาบ้างไหม


“ลุกขึ้นสิ ไม่ค่อยมีใครเล่นตอนกลางคืนหรอก แต่ถ้าเทียบความน่าเล่น ตอนกลางคืนมันจะสวยกว่า และไม่ต้องร้อน”


เน็ตยืนขึ้นได้ไม่กี่วิฮีโร่ชุดเหลืองก็พาเน็ตบินไปที่สนามเด็กเล่น เขาจับเน็ตวางบนไม้กระดกฝั่งหนึ่ง ส่วนเขาบินไปนั่งที่ไม้กระดกอีกด้าน


ฮีโร่ใช้แรงกดไม้ลง อีกด้านลอยขึ้นก่อนที่ฮีโร่จะให้น้ำหนักเน็ตลงสู่พื้นแทนเขา วิธีเล่นไม่ยาก พวกเขาเล่นอยู่ไม่ถึงนาที ฮีโร่ก็พูด


“ขอบคุณครับเด็กใหม่” แล้วเขาก็บินหายไปในที่มืดปล่อยให้เน็ตสงสัยว่าเขาต้องการอะไรจากเขา


ไม่นึกเลยว่าแค่ที่เขาเล่นเครื่องเล่นกับคนอื่นเขา มันจะรู้สึกดีขนาดนี้ สันทยาร่างสุนัขเดินมาคุยด้วย


“คุณผ่านภารกิจแรกแล้ว คุณมีสองทางเลือกให้ทำ คือ เล่นต่อหรือกลับหอพัก”


แสงสีเสียงยามค่ำคืนมันสวยจนเน็ตอยากเดินดูเล่น ๆ ทั้งข้อความบอกจุด สันทยายังเรืองแสงได้ แต่นั่นยังไม่เท่าความสงสัยของเน็ต ที่เขายังไม่เห็นคนแบบเขา เล่นในเครื่องเล่นเลยสักชิ้น


“ทำไมไม่มีคนอื่นเลยล่ะครับ หรือผมเป็นคนเดียวที่เล่นได้”


“มันเป็นกฎน่ะครับ กลับเข้าหอพักคุณได้เจอคนอื่นแน่นอน”


“แล้วผมจะกลับยังไง” เน็ตก็แค่ถามเพื่อหายสงสัยเฉย ๆ


“เคาะประตู 5 ครั้ง”


เน็ตอยากลอง แต่ก็งง สีหน้าของเน็ตทำให้สันทยาพูดต่อ


“ตอนนี้อากาศยังไม่ค่อยหนาว แต่ถ้าถึงเที่ยงคืนเมื่อไหร่มันก็จะยิ่งหนาว บางครั้งหิมะก็ตกนะครับ”


เกิดความลังเลในใจของเน็ต การที่เจอความมืดครั้งแรกนับตั้งแต่เดินไปเรื่อย ๆ เน็ตรู้สึกว่าเขาควรอยู่นานกว่านี้


“แถวนี้มีอะไรเล่นคนเดียวแล้วสนุกบ้างไหมครับ”


“ถ้าให้ผมแนะนำ ม้าหมุนเป็นไงครับ”


“ก็ดี พาผมไปหน่อย”


ไม่กี่ก้าวพวกเขาก็มาถึงม้าหมุนที่หยุดโยก แสงของหลอดไฟตกแต่งอย่างสวยงาม


“ขึ้นไปนั่งสักตัวสิครับ ผมจะเปิดเครื่องให้คุณเล่น”


เน็ตทำตามสันทยา เขาเลือกม้าลาย เขาขึ้นนั่ง เครื่องเริ่มทำงานหมุนเป็นวงกลมพร้อมกับเสียงเครื่องเล่นที่เข้ากับการเล่นของเครื่องนี้


ความสุข ครั้งแรกเลยที่ทำให้อารมณ์ทุกอย่างของเขาพลุ่งพล่าน


เวลาผ่านไปเน็ตเริ่มเบื่อเลยอยากขอที่พักหน่อย


ความเข้าใจผิดนี้ทำให้สันทยานึกว่าเน็ตต้องการไปพักที่หอพัก


ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก สันทยากระทืบเท้าติดต่อกัน 5 ครั้ง


ความรู้สึกอุ่น ๆ แล่นผ่านร่างกายของเน็ตจนเขามาโผล่ที่ห้องห้องหนึ่ง


ในห้องมีเตียงให้นอนกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง ทว่าเสียงด้านนอกห้องมันทำให้เน็ตอยากออกไปดู คิดครู่หนึ่งเขาก็เปิดประตูออกไป


คราวนี้สิ่งที่เน็ตต้องการมากที่สุดคือผู้คน


เด็กจำนวนมากและอภิมหาของเล่นอยู่ลานในอาคาร แต่เน็ตมีสิ่งเดียวที่อยากทำคือ สนทนากับคนอื่นถึงเรื่องราวในที่แห่งนี้


รถรางวิ่งมาจอดที่หน้าเน็ต หน้าตาและเสียงทำให้เน็ตรู้ว่าเขาคือใคร


“ผมตกใจนะเนี่ยว่าคุณจะอยู่ห้อง 0”


เน็ตมองไปที่ประตูห้องตนเอง “มันหมายถึงอะไรน่ะครับ”


“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมจะบอกทุกอย่างให้ฟัง”


เน็ตขึ้นรถรางและแล่นไปตามราง ชายด้านหน้าเน็ตร่ายเรื่องที่เคยผ่านให้เน็ตฟัง


“ที่นี่คือสวนสนุกมอร์นิง สตาร์ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเบื้องหลังหลังความตายไหม แต่สิ่งที่เราต้องทำคือภารกิจประจำวันทุกวัน เราอยู่ได้แค่ 5 วันเท่านั้น วันแรกแค่แนะนำโลก ตั้งแต่วันที่ 2 ขึ้นไป ชีวิตที่ต้องดิ้นหนหาเหรียญจะยิ่งยากมากขึ้น”


พวกเขาออกจากอาคาร มุ่งตรงขึ้นเนินที่มีบ้านขนาดใหญ่ตั้งอยู่


“พรุ่งนี้ผมก็ครบวันที่ 5 แล้วล่ะ”


เน็ตตกใจเขาทำได้แค่รับฟังและมองสิ่งรอบตัว แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าดันมีคนทะเลาะกันในพื้นที่นี้ เน็ตหันหน้าหนีและพยายามจะไม่ฟัง


พอพ้นหอพักมา ด้านหน้าจะมีบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ ฮีโร่ขับลัดเลาะไปตามทางมุ่งตรงไปที่ดังกล่าว


“ผมขอแค่เอาสิ่งนี้เข้าไปเท่านั้น” มีเด็กคนหนึ่งโวยวายอยู่ด้านหน้าประตู โดยที่มีผู้เฝ้าผู้ใหญ่ทำหน้าที่อยู่


ผู้เฝ้ามีคนเดินมาหาฮีโร่ “คุณเป็นใครครับ”


“บล็อกครับ”


“แล้วอีกคนล่ะ”


“ห้องศูนย์”


การ์ดเข้าใจและเดินนำหน้าไปเปิดประตูให้กับทั้งสอง


ด้านในบ้านมีเสียงเพลงเบา ๆ เล่นทำนองเหงา ๆ ให้ฟัง ในพื้นที่นี้แต่ละคนดูจะแตกต่างกันมากทีเดียว การพูดคุยหรือเล่นด้วยกันไม่มีให้เห็นเลยทีเดียว


“บล็อก นั่นคือเงื่อนไขของพลังของนายเหรอ” เด็กตัวสูงที่สุดถามและเดินไปนั่ง


“ใช่ คนที่เพิ่งเข้ามาในสวนสนุกแห่งนี้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ”


บล็อกยิ้มเมื่อเห็นแสงมีรูปลักษณ์เป็นกุญแจสีทอง เน็ตทำได้แค่มอง ไม่มีสักเรื่องเลยที่เขารู้


“ยินดีด้วย พรุ่งนี้นายคงได้รู้ว่าชีวิตใหม่ของนายจะเป็นยังไง”


“ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งนั้น”


“งั้นเหรอ” เด็กตัวสูงเข้าใจ เพราะใคร ๆ ก็อยากได้ชีวิตที่ดีทั้งนั้น แต่ไม่ใช่กับเน็ต


“กุญแจอะไรเหรอ”


บล็อกลืมเน็ตไปเมื่อกี๊ “โอ้ ภารกิจลับที่นำไปสู่ปริศนาน่ะ” เขาตอบและอยากที่จะรู้


“เอาไปทำอะไร”


“ผมจะหาเอง ส่วนคุณผมว่าทำตามภารกิจประจำวันของคุณเถอะนะ”


ถ้าพูดแบบนั้นมา เน็ตเลยถามสิ่งที่เขาควรรู้ในสวนสนุกแห่งนี้


“คุณบล็อก ผมจะทำยังไงถึงจะออกจากที่นี่ได้”


หลายคนที่ได้ยินต่างยิ้ม


“ทำตามภารกิจ หาความสุขกับการเล่น ทำไมได้ก็ไม่ต้องพยายาม เพราะสักพักภารกิจก็จะเปลี่ยนไปเอง”


เน็ตรับทราบตามนั้นก็ถูกพาออกมาที่หน้าประตู คนที่โวยวายด้านนอกหายไป พอออกมาเห็นภายนอก


รถรางคันหนึ่งมาจอดที่ด้านหน้าของเน็ต


“มันจะพาคุณกลับห้อง” ผู้เฝ้าบอก เน็ตขึ้นรถรางและมองว่ามีอะไรอยู่ในสถานที่แห่งนี้ด้วย