ตามหัวข้อเลยค่ะ อะไรบ้างที่แบบว่า เอ๊ะ อะไรกันเนี่ย 
เราเริ่มก่อน โตกรุงเทพอยู่กรุงเทพมาตลอด 
มาอยู่ภาคอีสานแบบจริงๆจังๆ สามปีกว่าละ ตั้งแต่ช่วงโควิด 

1.ถ้าในหมู่บ้านมีคนตาย ห้ามทุกคนในหมู่บ้านทำงานก่อสร้าง
ถางหญ้า ตัดหญ้า ต้องหยุดจนกว่าจะถึงวันเผา ทีนี้วันสวดก็จะไม่เท่ากัน
บางคน 1วันสวด แล้วอีกวันเผา บางคน 3วันสวด อีกวันเผา เคยเจอ 7วันสวด อีกวันเผา 
เขาบอกว่า ถ้าไม่หยุดมันจะทำให้ มีคนตายตามๆกันอีกในหมู่บ้าน

2.การตั้งศพ สวดศพ 99.99%  ตั้งศพที่บ้าน ดังนั้น เดี๋ยวๆ ก็จะมีเต๊นท์มาตั้งกลางถนน
ถนนเล็กๆในซอย ในหมู่บ้าน พอถึงวันเผา ก็จะมีพิธีการเคลื่อนย้ายโดยใช้รถกระบะบรรทุกโลง
แล้วลูกหลานที่บวชก็เดินไปพร้อมๆ กับรถจนถึงวัด แล้วก็เวียนรอบเมรุ 3รอบ 
เวลา เผา ประมาณ บ่ายโมง บ่ายสอง แล้วก็ต้องมีการจุดประทัด เราก็ไปแบบเวลาคนกรุงเทพ
คิดว่าไปถึงเร็วแล้ว ไปถึงบ่ายสาม ปรากฏว่า เผาเรียบร้อยแล้ว คนเริ่มกลับแล้ว
พอเผาแล้ว จะมีอีกวันที่เก็บอัฐิ แล้วก็จะมีงานทำบุญให้คนตาย ที่ทุกคนในหมู่บ้านก็ต้องไปร่วม
อันนี้ได้ยินว่าสมัยก่อน 3เดือนผ่านไปถึงจะมีพิธีทำบุญนี้ แต่ปัจจุบันทำทันทีเพราะญาติก็มากันครบ

3.การผูกแขนผูกข้อไม้ข้อมือ อันนี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ 
ประมาณว่าใครจะเดินทางไป หรือเดินทางมา หรือออกจากโรงพยาบาล
ที่บ้านคนคนนั้นก็จะจัดผูกแขน โดยทำกับข้าวไว้เลี้ยงแขก แล้วแขก
ก็ไปผูกแขนอวยพร และให้เงินเป็นขวัญถุง 

4.งานไหม 5วัน 7วัน เหมือนจะมีทุกอำเภอ
กลางคืนก็จะมีดนตรีหมอลำแสดงตั้งแต่ 3ทุ่มถึงเช้า 7โมงเช้า
พอดีมาตอนช่วงโควิดเลยไม่มีจัดงานไหม พอปีที่เริ่มมีงานไหม
เสียงลำโพงนี่กระจกประตูหน้าต่างที่บ้านเสทือน
หูจะแตก แต่ก็ต้องอดทน เพราะเขามีปีละครั้ง 

5.รัฐราชการ และ การเมืองท้องถิ่น ละไว้ละกันเดี่ยวยาว แต่ก็อึ้ง+เอ๋อไปหลายเรื่องอยู่