คือเรารู้สึกว่าตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกินอยู่ทุกที คือตอนมัธยมต้นเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงเป็นสาวสองแล้วเขาก็มากับเพือนผู้หญิงที่เขาเล่นด้วยกันตั้งแต่เล็กพวกเราได้เล่นด้วยกัน3คน เราจะเป็นคนเงียบๆซะหน่อยไม่ค่อยพูดเอ๋อๆบ๊องๆตอนนั้นมีความสุขมากก 

แต่พอขึ้นมัธยมปลายทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเลยเพื่อนเราต่างย้ายไปเรียนที่อื่นแต่ยังเหลือเพื่ิอนที่เป็นสาวสอง นางย้ายกลับมาเพราะนางเข้ากับเพื่อนที่นั้นไม่ได้เราดีใจมาก แต่ก็ได้แค่แปบเดียว 
ปกตินางเป็นคนชอบหยอกแรงเข้าใจแรงผู้ชายมั้ยคือมันเจ็บนะ ละเหมือนนางเริ่มเล่นแรงขึ้น วันนั้นนางชกมาที่ท้องเราจนเราหมดความอดทนเลยตีกันฟาดเก้าอี้ใส่แล้วก็เลิกคบไปเลยคือก่อนหน้านั้นก็สาหัสมากแล้ว ไม่ว่าจะคำพูดเหยียดคำพูดที่แรงเกินไปแต่โดยความที่เราเป็นคนไม่พูดมาแต่ไหนแต่ไรหรือพูดไปก็ไม่สะเทือนจึงทำได้แค่เงียบพวกสาวสองก็เลยคิดจะพูดยังไงกับเราก็ได้จริงๆ อีเอ๋อ อิสก๊อย คือบางคำก็โครตเจ็บแต่ทำไงได้เราทำได้แค่ยิ้มสู้ไป แต่ในใจโครตเหนื่อยเลย

แล้วเราก็ไปคบเพื่อนไหม่ที่เป็นผู้หญิง อดีตเมื่อสมัยม.ต้น เคยมีเรื่องรัก3เศร้าเข้ามาเลยทำให้ไม่ถูกกันแต่พอมาม.ปลายนางก็ปล่อยวางแล้วก็เล่นกับเราเพราะคิดว่ามันก็เป็นเรื่องเด็กๆ แล้วเราก็คบไปเรื่อยๆจนมาอยู่แก๊งกับเพื่ิอนๆนางที่เขาคบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้ว  แต่เราก็รู้สึกว่ายังเป็นส่วนเกินอยู่ดี เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้รับเราเลยเหมือนเราเป็นแค่ลูกไล่เพื่อนคนนั้นด้วยซ้ำเราไม่เคยอยู่ในสตอรี่เพิ่อนหรือแก๊งเขาซักคนเขาไม่เคยรอเราทำอะไร เหมือนกับว่าที่เขาเอาเราเข้าแก๊งเพราะเราไม่มีใครคบแล้วอย่างงี้เลยละเป็นที่เพราะเพิ่อนคนนั้นเป็นคนท็อปของกลุ่มไรงี้ด้วย เคยถ่ายรูปด้วยกันแต่ไม่เห็นเคยเอาเราลงซักครั้งก็ไม่อยากน้อยใจอะไรพยายามเข้าใจแล้ว แต่เราดีใจทุกครั้งเลยที่มีคนเอาเราลงทำให้เรารุ้สึกว่าเขานับเราเป็นเพื่อนคนนึงในชีวิตเขาอย่างงี้เลย

เหนื่อยทุกครั้งที่ต้องเป็นคน2บุคลิกจริงๆเราเป็นคนพูดมากด้วยซ้ำแต่ต่างกับที่อยู่โรงเรียนเลย เหมือนไม่มีใครอยากฟังเราจริงๆเลยด้วยซ้ำ  
เคยคิดจะย้ายกลุ่มไปเล่นกับพวกเด็กเรียนแต่
มันก็ไม่เหมาะกับเราจริงๆเราเคยนั่งด้วยแล้วมันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูกคือมันไม่ใช่กับเราจริงๆ เราไปอยู่ที่ไหนก็มีแต่จะโดนด่าแรงๆทุกครั้งเก็บกดเหนื่อย

โอเคพยายามไม่ใส่ใจละสนใจเรื่องเรียนเหมือนที่แม่บอกแต่แล้วไงถามจริง ถ้ามันไม่สนุกเลยมันน่าไปหรอ ใจลึกๆยิ่งอยากพูดมากเหมือนเพื่อนทุกคนเลย เพราะเราจริงๆเป็นแบบนั้นแต่ทำไมเราไม่ยอมพูดให้เก่งตั้งแต่แรกจะได้ไม่โดนอะไรขนาดนี้  หรืออาจจะมีคนเห็นเราในชีวิตเพิ่มขึ้นมาอีก เราอยู่กับเพื่อนสาวสอง คนก็มองว่าเราเป็นขี้ข้าเพื่อนสาวสองก็ชอบหยอกคำนี้เหมือนเป็นจริงๆ พอมาอยู่กับเพื่อนผู้หญิงกันเองดันโดนแต่คำด่า ขึ้นพ่อบ้างขึ้นแม่บ้าง โครตไม่โอเคแต่ทำไรไม่ได้เลยเราควรอยู่ตรงไหนกันแน่ เห้ออ