สวัสดีครับวันนนี้ เพื่อนผมไปถามเชิงล้อเลียนรุ่นน้องขณะที่จูงมอไซค์ที่ยางรั่วอยู๋ รุ่นน้องดันหัวร้อน แต่เพื่อนไม่หยุด จนรุ่นน้อง ได้พูดว่าเอาไหมล่ะ พร้อม ชักมีดออก มาพร้อมแท่ง ดีที่เพื่อนหนีทัน และรุ่นน้องเล้งแค่เพื่อนคนเดียว ผมไม่เกี่ยว สิ่งที่ผมคิด คือ ไอนี้แท่งแน่ ทำไงดี ผมใจเต้นแรงแต่ผมคิดจะเอาตีนถีบ เป็นแค่ความคิด เพื่อนมันฉลาดเจอคนถือมีดอย่าเสี่ยงดีกว่ายอมวิ่ง ขณะที่ผมคิดจะวิ่งใส่มีดไม่กลัวตุย คืออารมณ์ล้วนๆ กลัวว่าวันหนึ่งตัวเองจะสติหลุดเผลอใช้อารมณ์ และวิ่งใส่กระสุนปืนเอาซะเอง ตอนนั้นอีกนิดเดี่ยวผมวิ่งเข้าจริงๆ ไม่เข้าใจทำไมตัวเองอยากวิ่งบวกกับคนถือมีดแบบนั้น ผมคิดอะไรอยู่ เหมือนโดนอารมณ์คุมไปแล้ว80% ทั้งที่ผมเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น ผมไม่เคยต่อยตีเล่นด้วยซ้ำ งงตัวเองทำไม่คิดแบบนั้น สักวันความคิดแบบนี้มันทำร้ายตัวผมเอง
ผมคิดว่าตัวเอง สามารถหนีออกจากสถานการณ์แบบนี้ได้ง่ายๆแต่เอาจริงๆ มันตรงข้ามจะวิ่งใส่มากกว่า มันเป็นอุปนิสัยหรืออะไรครับ มีวิธีแก้มั้ยครับขอบคุณครับ
ผมกังวลครับ ผมคุมความคิดพวกนี้ไม่อยู่บ่อยครั้งแล้ว