สวัสดีค่ะหนูอายุ18 ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนเดิม รู้สึกท้อแท้ไม่มีความสุขเลย หนูรู้สึกมีเรื่องให้คิดในใจตลอดเวลาเลยค่ะ ตั้งแต่แม่เสียหนูก็รู้สึกเศร้า เหนื่อยกับสิ่งที่ต้องเจอ ไม่ใช่ว่าถึงกับกินข้าวไม่ลงหรือทำใจไม่ได้จนเสียสตินะคะ แต่ความรู้สึกเศร้าๆพวกนี้มันจะมาตอนที่คิดถึงแม่ ตอนที่หนูเจอกับปัญหา หรือแม้แต่ในทุกๆวันที่ไม่มีแม่อยู่ ลึกๆหนูก็คิดถึงแม่ หนูอยากให้แม่ยังอยู่กับหนู หนูเชื่อว่าถ้าแม่ยังอยู่หนูจะไม่เป็นแบบนี้แน่ๆ ถึงแม้ว่ายังมีพ่อ มีพี่ มีคนที่หนูรัก มีเพื่อน มีครอบครัวอยู่ แต่ความรู้สึกอบอุ่นมันก็หาได้จากใครไม่ได้นอกจากแม่อีกแล้ว
  หนูจะพยายามคุยกับพ่อดีๆ อธิบาย หรือคุยเฉพาะบางเรื่องกับพ่อเท่านั้น เพราะพ่อเป็นคนที่ค่อยข้างมีระเบียบ มีเหตุผล และเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก ตอนแม่อยู่มีอะไรก็จะคุยผ่านแม่ตลอด แทบจะไม่ได้คุยกับพ่อเหมือนที่คุยกับแม่เลย
  หนูยอมรับว่าความเครียดบางส่วนก็มาจากการพูดคุยกับพ่อ บางครั้งที่เกิดความไม่เข้าใจกัน เพราะการคุยกับพ่อทีไร พ่อจะต้องใช้ถ้อยคำหรือน้ำเสียงที่ค่อยข้างเหมือนตะคอก มันเลยทำให้เวลาหนูมีปัญหาก็เลือกที่จะปรึกษาคนอื่น  หนูไม่เคยปรึกษาปัญหาอะไรกับพ่อเลย เพราะหนูรู้สึกกดดันเวลาคุยกับพ่อไม่ว่าจะเรื่องอะไร  ทุกวันนี้ก็เหนื่อยค่ะ หนูก็ไม่อยากปรึกษาใครมาก เพราะทุกคนก็มีภาระหน้าที่กันหมด หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ หนูจำความสุขของหนูจริงๆไม่ได้เลยว่ามีความสุขจริงๆล่าสุดคือตอนไหน
  นิยามคำว่าความสุขของหนู คือไม่ใช่เอาตัวเองไปยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่มันคือทุกๆอย่างที่หนูรักและให้ความสำคัญ มันดี มันไม่มีอะไรผิดพลาด มันไม่ต้องเสียอะไรไป หรือเรียกง่ายๆว่าหนูแค่อยากให้ทุกๆวันเป็นวันธรรมดาที่มีความสุข ไม่เครียด ไม่กดดันตัวเองแบบนี้ค่ะ