ผมพูดอะไรไปครอบครัวจะไม่เคยเชื่อมันผมเลยครับ สิ่งนี้เป็นเพราะอะไรเพราะแต่ก่อนผมอาจจะเป็นเด็กเกเรระดับหนึ่งเลยครับแล้วชอบโกหกที่บ้าน
จนตอนนี้ผมอายุ 18ปี กำลังลังเรียนต่อ ปวช.3 ผมทำการเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างให้ดีขึ้นเรื่องยาเสพติดผมก็ไม่คิดจะยุ่งเลยครับแต่ครอบครัวผมชอบเอาเรื่องในอดีตผมมาเปรียบเทียบผมในตอนนี้ว่าผมเล่นยาบ้างอะไรบ้าง เพราะจริงๆแล้วผมเป็นคนน้ำหนักตัวน้อย สูงประมาณ170 คือผมทุกวันนี้จะออกมาทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองเรียนครับเพราะผมไม่อยากขอตังใคร แล้วบางทีผมเข้าบ้านดึกที่บ้านก็เป็นอะไรไม่รู้ชอบบอกผมไปทำนู่นนี่ไม่ดีมาหรือป่าวว่านั้นว่านี้สาระพัดแล้วผมอธิบายไปอะไรก็ไม่เคยฟังผมไม่เชื่อผมซักอย่างมัวแต่จะจับผิดผมทั้งที่ที่บ้านก็บอกให้ผมไปหาเงินเองเลี้ยงตัวเองเพราะผมไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แม่ผมก็เสียไปตั้งแต่ประถม ผมเลยต้องดูแลตัวเอง แต่ครอบครัวที่ผมอยู่ตอนนี้มีแต่ความท็อกสิกด่าผมตลอดทุกวันทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดบางทีคนอื่นทำผิดดันมาโทษตัวผมแทนพออธิบายไปก็ว่าเถียงไม่เคยจะฟัง แล้วผมก็มีลูกพี่ลูกน้องที่ชอบเอาเปรียบผมอยู่ตลอด คนคนนี้เอาเปรียบผมมาตั้งแต่เด็กแล้วกลัวผมได้ดีกว่าไปทุกอย่างแล้วตัวผมทำอะไรก็ต้องผิดมันต้องถูกเสมอแต่ครอบครัวก็เลือกที่จะเชื่อมันตลอดทุกอย่างทั้งๆที่ผมก็บอกในมุมของผมแต่ครอบครัวก็หาว่าผมโกหกนั้นนี้พูดอะไรไปไม่เคยจะได้เลยผมก็เก็บไว้ในใจคนเดียวตลอดไม่เคยพูด แต่บางทีผมก็ทนไม่ได้ว่าทำไมไม่ฟังผมบ้างครอบครัวผมเลือกที่จะฟังจากปากคนอื่นมากกว่าผม นี้ก็เลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่เคยจะพูดหรือปรึกษาอะไรครอบครัวเลยเพราะเป็นแบบนี้แหละครับ ผมไม่ได้มาพูดเอาดีเข้าตัวเลยแต่มันเป็นแบบนี้จริงๆบางอย่างผมผิดจริงผมก็ยอมรับไปแต่บางอย่างผมไม่ได้ทำไรผิดด้วยซ้ำเค้าก็เอาแต่โทษๆผมผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่บ้านผมเลยออกไปที่อื่นตลอดเพราะครับครัวเป็นแบบนี้ผมก็ต้องเลือกอยู่ที่ๆตัวเองมีความสุขดีกว่า ไปเล่นกับเพื่อน เที่ยวบ้าง แต่พอกลับถึงบ้านคนที่บ้านชอบบอกว่าผมไปเล่นยาทำไรไม่ดีมาตลอด อธิบายไปก็ไม่เชื่อ ถ่ายรูปให้ดูก็แล้ว ทำไรก็แล้ว ผมควรทำยังไง ผมตอนนี้ก็เรียนอยู่อยากออกไปใช้ชีวิตเองคนเดียวผมไม่มีความสุขเลยกับบ้านหลังนี้แต่ตัวผมก็ทำได้แค่พาร์ทไทม์ไม่อยากดร็อปเรียนมาทำประจำ ผมกลัวออกมาแล้วภาระมันเยอะผมกลัวสู้ไม่ไหวเพราะที่บ้านเค้าก็ไม่เคยจะซัพพอทผมอยู่แล้ว ผมควรจะทำยังไงดีครับเพราะผมไม่อยากดร็อปเรียนไม่อยากออกไปเพิ่มภาระให้ตัวเองแต่ผมก็ทนอยู่ที่บ้านไม่ได้เหมือนกัน ผมดูแลตัวเองยังได้ไม่ดีเลย ถ้าผมพูดอะไรไปไม่เคยจะรับฟังผมผมก็ไม่อยากอยู่แล้วครับพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำไมผมจะกลับตัวเป็นคนที่ดีไม่ได้ ครอบครัวไม่เคยเชื่อใจอะไรผมเลย : (
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
จนตอนนี้ผมอายุ 18ปี กำลังลังเรียนต่อ ปวช.3 ผมทำการเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างให้ดีขึ้นเรื่องยาเสพติดผมก็ไม่คิดจะยุ่งเลยครับแต่ครอบครัวผมชอบเอาเรื่องในอดีตผมมาเปรียบเทียบผมในตอนนี้ว่าผมเล่นยาบ้างอะไรบ้าง เพราะจริงๆแล้วผมเป็นคนน้ำหนักตัวน้อย สูงประมาณ170 คือผมทุกวันนี้จะออกมาทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองเรียนครับเพราะผมไม่อยากขอตังใคร แล้วบางทีผมเข้าบ้านดึกที่บ้านก็เป็นอะไรไม่รู้ชอบบอกผมไปทำนู่นนี่ไม่ดีมาหรือป่าวว่านั้นว่านี้สาระพัดแล้วผมอธิบายไปอะไรก็ไม่เคยฟังผมไม่เชื่อผมซักอย่างมัวแต่จะจับผิดผมทั้งที่ที่บ้านก็บอกให้ผมไปหาเงินเองเลี้ยงตัวเองเพราะผมไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แม่ผมก็เสียไปตั้งแต่ประถม ผมเลยต้องดูแลตัวเอง แต่ครอบครัวที่ผมอยู่ตอนนี้มีแต่ความท็อกสิกด่าผมตลอดทุกวันทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดบางทีคนอื่นทำผิดดันมาโทษตัวผมแทนพออธิบายไปก็ว่าเถียงไม่เคยจะฟัง แล้วผมก็มีลูกพี่ลูกน้องที่ชอบเอาเปรียบผมอยู่ตลอด คนคนนี้เอาเปรียบผมมาตั้งแต่เด็กแล้วกลัวผมได้ดีกว่าไปทุกอย่างแล้วตัวผมทำอะไรก็ต้องผิดมันต้องถูกเสมอแต่ครอบครัวก็เลือกที่จะเชื่อมันตลอดทุกอย่างทั้งๆที่ผมก็บอกในมุมของผมแต่ครอบครัวก็หาว่าผมโกหกนั้นนี้พูดอะไรไปไม่เคยจะได้เลยผมก็เก็บไว้ในใจคนเดียวตลอดไม่เคยพูด แต่บางทีผมก็ทนไม่ได้ว่าทำไมไม่ฟังผมบ้างครอบครัวผมเลือกที่จะฟังจากปากคนอื่นมากกว่าผม นี้ก็เลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่เคยจะพูดหรือปรึกษาอะไรครอบครัวเลยเพราะเป็นแบบนี้แหละครับ ผมไม่ได้มาพูดเอาดีเข้าตัวเลยแต่มันเป็นแบบนี้จริงๆบางอย่างผมผิดจริงผมก็ยอมรับไปแต่บางอย่างผมไม่ได้ทำไรผิดด้วยซ้ำเค้าก็เอาแต่โทษๆผมผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่บ้านผมเลยออกไปที่อื่นตลอดเพราะครับครัวเป็นแบบนี้ผมก็ต้องเลือกอยู่ที่ๆตัวเองมีความสุขดีกว่า ไปเล่นกับเพื่อน เที่ยวบ้าง แต่พอกลับถึงบ้านคนที่บ้านชอบบอกว่าผมไปเล่นยาทำไรไม่ดีมาตลอด อธิบายไปก็ไม่เชื่อ ถ่ายรูปให้ดูก็แล้ว ทำไรก็แล้ว ผมควรทำยังไง ผมตอนนี้ก็เรียนอยู่อยากออกไปใช้ชีวิตเองคนเดียวผมไม่มีความสุขเลยกับบ้านหลังนี้แต่ตัวผมก็ทำได้แค่พาร์ทไทม์ไม่อยากดร็อปเรียนมาทำประจำ ผมกลัวออกมาแล้วภาระมันเยอะผมกลัวสู้ไม่ไหวเพราะที่บ้านเค้าก็ไม่เคยจะซัพพอทผมอยู่แล้ว ผมควรจะทำยังไงดีครับเพราะผมไม่อยากดร็อปเรียนไม่อยากออกไปเพิ่มภาระให้ตัวเองแต่ผมก็ทนอยู่ที่บ้านไม่ได้เหมือนกัน ผมดูแลตัวเองยังได้ไม่ดีเลย ถ้าผมพูดอะไรไปไม่เคยจะรับฟังผมผมก็ไม่อยากอยู่แล้วครับพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำไมผมจะกลับตัวเป็นคนที่ดีไม่ได้ ครอบครัวไม่เคยเชื่อใจอะไรผมเลย : (