สวัสดีดีค่ะ หนู ชื่อ เฟิร์น นะคะ อายุ 18
ก่อนอื่นขอบคุณนะคะที่เปิดใจอ่านข้อความขอเด็กคนนี้
หนูผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายของชีวิต ผ่านผู้คนที่ใจร้าย ผ่านทุกๆเรื่องราวมาถึงจัดตันของชีวิต
ตอนนี้ ไม่ได้มีความสุขหรอกคะ ไม่ได้เเฮปปี้เหมือนก่อนๆ มันเป็นความรู้สึกที่เข้าถึงยากจริงๆคะ เเล้วเด็กคนนี้ไม่รู้จะพิมสื่อเป็นคำพูดยังไง
หนูเติบโตอยู่กับสิ่งที่ไม่เเน่นอน ความทรงจำที่เป็นร้าว ของพ่อกับเเม่ ทำร้ายร่างกายกัน ถ้อยคำที่รุนเเรง พ่อจะฆ่าเเม่ ทะเลาะวิวาท ตั้งเเต่ 8-9 ขวบเป็นความทรงจำที่ปวดร้าว ตอนเด็กๆคิดเเค่อยากให้พ่อกับเเม่ไม่ต้องทะเลาะกัน มีย่าทำกับข้าวให้กิน มีพ่อไปส่งที่รร. มีเเม่รออยู่ที่บ้าน
จุดตันของหนูตอนพ่อเสีย พ่อหนูไม่ใช่คนดีคะ ไม่ได้เรื่อง ไม่เอาการเอางาน เห็นเเก่ตัว กินเเต่เหล้า ไม่มีความคิด เเต่เค้าคือพ่อของหนูค่ะ หนูจำได้เเค่ พ่อชอบทะเลาะกับเเม่ กินเหล้า ไม่มีอาไรดีๆให้จดจำ หนูรักพ่อนะคะ เพราะเค้าไม่คิดจะทำร้ายหนู เป็นผช.คนเดียว ที่หนูอยากจะรักเเต่ก็เสียเค้าไปเพราะ ฆ่าตัวตาย จากการผูกคอตัวเอง ใช่คะ จุดนี้ ความฝันของเด็กคนนึ่งที่อยากเห็นพ่อกับเเม่รักกันดีๆ ก็หายไป อยากไปเที่ยวกับที่บ้าน ทุกอย่างหายไป หนูที่ทำใจไม่ได้ ก็เจ็บปวดกว่าเดิม เหมือนคนเสียหลักไปทางนึ่ง
ส่วนเเม่ก็หนีไปมีเเฟนใหม่กับกับลูกใหม่อีก 1คน ใช่คะหนูเหลือ ย่าเเค่คนเดียว วันเวลาสั้นๆ พรากคนที่รัก เเละความฝันของนูไปตลาดกาล
พ่อเสียย้ายมาอยู่กับยายเพราะไปหาหมอ บอกว่ากลัวเป็นซึมเศร้า ตั้งนี้มาก็เป็นจุดเปลี่ยน
ย่าก็อยู่คนเดียว พ่อก็เสียไป เเม่ก็ไปเริ่มต้นใหม่เเล้ว
จากจุดที่ต่ำวันนั้นก็ค่อยๆดีขึ้น มีลุงมีป้าที่เคยเลี้ยงมา ค่อยเป็นทั้งพ่อทั้งเเม่ ปกป้อง เข้าใจความเป็นเด็กของหนูอย่างดี
วันนึ่งก็เสียลุงไปเเบบไม่ตั้งตัว ความหวัง กำลังใจ หายไป เริ่มเติบโต อย่างเเท้จริงนีละน้าชีวิต เริ่มเรียนรู้ ทุกๆอย่างคงกำหนดมาเเล้ว
จนถึงวันนี้ความเสียใจของหนูไมไ่ด้ลดลงเเต่ก็อยากจะย้อนกับไปทั้งที่ผ่านมาก็เสียใจไม่น้อย ครอบครัวที่เป็นครอบครัว ก็เเย่ลง คำพูด การกระทำ ผู้คน ทำร้ายหนูจากคำพูด
ไล่ให้ไปตาย บลาๆ ชีวิตหนูอดทนมาตลอด ต้องหาด้วยตัวเอง อนทนให้ไหว เผชิญหน้ากับมันให้ได้ รับผิดชีวิตตัวเองมาตลอด
ขณะนี้ชีวิตของหนูหมดหวัง หมดกำลังใจ หมดเเรงจะลุก จะกิน จะใช้ชีวิตต่อ อยากหนีไปไกลๆ อยากหายไป หนูก็เคยมีชีวิตที่เเฮปปี้นะคะ
มีความสดใส ร่าเริง เเต่วันนี้มันหมดไปเเบบเอากลับคืนมาไมไ่ด้หนูขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไหว้พระ ขอท่านให้หนูกลับมาสดใสเหมือนเดิม ไม่มีใครช่วยหนูได้เลยคะ นอกจากตัวของหนูเองหนูเหนื่อยทั้งร่างละใจ หลายครั้งที่อยากกระโดดลงน้ำ เเต่ก็นึกถึงคนที่เลี้ยงมา อยากหลับไปนานๆๆ ไม่อยากรักรู้อาไร อยากหายไปเร็วๆ พ่อคะ หนูคงมีชีวิตที่ดีต่อไปไม่ไหว ความอดทนของหนูมันเฉยชาไปเเล้ว ผู้คนมองหนูด้วยสายตาที่ไร้ความหมาย
มันคงถึงจุดสูงสุดของชีวิตเเล้วใช่ไหมคะ
ช่วงชีวิตขณะนี้ ปัญหาชีวิต ซึมเศร้า
ก่อนอื่นขอบคุณนะคะที่เปิดใจอ่านข้อความขอเด็กคนนี้
หนูผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายของชีวิต ผ่านผู้คนที่ใจร้าย ผ่านทุกๆเรื่องราวมาถึงจัดตันของชีวิต
ตอนนี้ ไม่ได้มีความสุขหรอกคะ ไม่ได้เเฮปปี้เหมือนก่อนๆ มันเป็นความรู้สึกที่เข้าถึงยากจริงๆคะ เเล้วเด็กคนนี้ไม่รู้จะพิมสื่อเป็นคำพูดยังไง
หนูเติบโตอยู่กับสิ่งที่ไม่เเน่นอน ความทรงจำที่เป็นร้าว ของพ่อกับเเม่ ทำร้ายร่างกายกัน ถ้อยคำที่รุนเเรง พ่อจะฆ่าเเม่ ทะเลาะวิวาท ตั้งเเต่ 8-9 ขวบเป็นความทรงจำที่ปวดร้าว ตอนเด็กๆคิดเเค่อยากให้พ่อกับเเม่ไม่ต้องทะเลาะกัน มีย่าทำกับข้าวให้กิน มีพ่อไปส่งที่รร. มีเเม่รออยู่ที่บ้าน
จุดตันของหนูตอนพ่อเสีย พ่อหนูไม่ใช่คนดีคะ ไม่ได้เรื่อง ไม่เอาการเอางาน เห็นเเก่ตัว กินเเต่เหล้า ไม่มีความคิด เเต่เค้าคือพ่อของหนูค่ะ หนูจำได้เเค่ พ่อชอบทะเลาะกับเเม่ กินเหล้า ไม่มีอาไรดีๆให้จดจำ หนูรักพ่อนะคะ เพราะเค้าไม่คิดจะทำร้ายหนู เป็นผช.คนเดียว ที่หนูอยากจะรักเเต่ก็เสียเค้าไปเพราะ ฆ่าตัวตาย จากการผูกคอตัวเอง ใช่คะ จุดนี้ ความฝันของเด็กคนนึ่งที่อยากเห็นพ่อกับเเม่รักกันดีๆ ก็หายไป อยากไปเที่ยวกับที่บ้าน ทุกอย่างหายไป หนูที่ทำใจไม่ได้ ก็เจ็บปวดกว่าเดิม เหมือนคนเสียหลักไปทางนึ่ง
ส่วนเเม่ก็หนีไปมีเเฟนใหม่กับกับลูกใหม่อีก 1คน ใช่คะหนูเหลือ ย่าเเค่คนเดียว วันเวลาสั้นๆ พรากคนที่รัก เเละความฝันของนูไปตลาดกาล
พ่อเสียย้ายมาอยู่กับยายเพราะไปหาหมอ บอกว่ากลัวเป็นซึมเศร้า ตั้งนี้มาก็เป็นจุดเปลี่ยน
ย่าก็อยู่คนเดียว พ่อก็เสียไป เเม่ก็ไปเริ่มต้นใหม่เเล้ว
จากจุดที่ต่ำวันนั้นก็ค่อยๆดีขึ้น มีลุงมีป้าที่เคยเลี้ยงมา ค่อยเป็นทั้งพ่อทั้งเเม่ ปกป้อง เข้าใจความเป็นเด็กของหนูอย่างดี
วันนึ่งก็เสียลุงไปเเบบไม่ตั้งตัว ความหวัง กำลังใจ หายไป เริ่มเติบโต อย่างเเท้จริงนีละน้าชีวิต เริ่มเรียนรู้ ทุกๆอย่างคงกำหนดมาเเล้ว
จนถึงวันนี้ความเสียใจของหนูไมไ่ด้ลดลงเเต่ก็อยากจะย้อนกับไปทั้งที่ผ่านมาก็เสียใจไม่น้อย ครอบครัวที่เป็นครอบครัว ก็เเย่ลง คำพูด การกระทำ ผู้คน ทำร้ายหนูจากคำพูด
ไล่ให้ไปตาย บลาๆ ชีวิตหนูอดทนมาตลอด ต้องหาด้วยตัวเอง อนทนให้ไหว เผชิญหน้ากับมันให้ได้ รับผิดชีวิตตัวเองมาตลอด
ขณะนี้ชีวิตของหนูหมดหวัง หมดกำลังใจ หมดเเรงจะลุก จะกิน จะใช้ชีวิตต่อ อยากหนีไปไกลๆ อยากหายไป หนูก็เคยมีชีวิตที่เเฮปปี้นะคะ
มีความสดใส ร่าเริง เเต่วันนี้มันหมดไปเเบบเอากลับคืนมาไมไ่ด้หนูขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไหว้พระ ขอท่านให้หนูกลับมาสดใสเหมือนเดิม ไม่มีใครช่วยหนูได้เลยคะ นอกจากตัวของหนูเองหนูเหนื่อยทั้งร่างละใจ หลายครั้งที่อยากกระโดดลงน้ำ เเต่ก็นึกถึงคนที่เลี้ยงมา อยากหลับไปนานๆๆ ไม่อยากรักรู้อาไร อยากหายไปเร็วๆ พ่อคะ หนูคงมีชีวิตที่ดีต่อไปไม่ไหว ความอดทนของหนูมันเฉยชาไปเเล้ว ผู้คนมองหนูด้วยสายตาที่ไร้ความหมาย
มันคงถึงจุดสูงสุดของชีวิตเเล้วใช่ไหมคะ