นี้เรื่องราวที่ผมได้พบเจอมันคงเป็นสิ่งที่จำไม่ลืม

ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบรูณ์มากนักพ่อแม่เลิก

ก่อนที่ผมจะจำความได้เสียด้วยซ้ำแต่พวกท่านทั้ง

สองก็ได้ดูแลผมเป็นอย่างดีตอนพ่อแม่เลิกกันทาง

คุณแม่ได้เป็นคนที่จะเป็นคนเลี้ยงผมแต่คุณแม่ก็ยังมี

กำลังมากพอที่จะเลี้ยงผมเลยได้เอาผมไปฟากไว้กับ

นายท่านเป็นคนที่ดีมากๆดีจนเกินไปและผมก็ได้ไป

อยู่ในบ้านหลังนั้นบ้านนั้นจะมีอยู่ๆทั้งหมด5คนมีผม

ตายาย และ ลูกพี่ลูกน้องสองคน ยายนั้นมีลูกด้วยกัน

สี่คน และแม่ของผมเป็นลูกคนสุดท้อง คุณยายและ

คุณตาอยากได้ลูกชายมากๆถึงแม่คนแรกจะไม่ได้

ท่านก็ได้พยายามอีกสองครั้งถึงแม้จะไม่เป็นดังที่

ต้องการเพราะลูกคนที่สองและสามนั้นก็ยังเป็นผู้

หญิงเช่นเดิม ท่านเลยไปหาหมอดูแล้วหมอก็ได้บอก

ว่าลูกคนที่สี่นั้นจะเป็นบุตรชาย ท่านนั้นเชื่อหมอดู

และให้กำเนิดลูกคนที่สี่มาและใช้นั้นคือแม่ผมและนั้น

คือลูกสาวถึงจะไม่ได้อย่างที่หวังแต่ก็ให้กำเนิดมา

แล้วการใช้ชีวิตของแม่ผมเท่าที่ท่านเล่ามานั้นไม่ได้ดี

มากนั้กแค่เงินค่าขนมนั้งยังไม่ได้เลยจนกระทั้งแม่

ป.4พวกท่านได้เงินมาซื้อขน
มกันเงินแต่คงไม่ติดที่ว่า

เงินที่ได้นั้นคือ2บาท ใช้นั้นคือเงินค่าขนมสำหรับสี่

คนผมก็ไม่รู้ว่าสมัย30ปีก่อน2บาทนั้นมีค่าแค่ไหน

และในตอนที่จบป.6นั้นแม่ก็ได้ไปทำงานตั้งแต่ตอน

นั้นจนแม่ได้ไปเจอพ่อและได้ผมมา

มาต่อกันที่เรื่องของผมดีกว่า ผมเกิดและอยู่กับคุณ

ยายมาตั้งแต่จำความได้ พ่อและแม่ก็ได้มีแวะเยี่ยม

บ้างเป็นบางโอกาส ลูกพี่ลูกน้องผมมีอยู่สองคน

คน1เป็นผู้ชาย อีกคนเป็นผู้หญิงผมสนิดกับ ผู้หญิง

มากกว่าอาจเป็นเพราะคนที่สอนนั้นอายุห่างจากผม

น้อยสุดผมนั่งได้ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ จนตอนนั้นผมอยู่

อนุบาลสาม ผมได้กลับบ้านมาจากโรงเรียนยายได้

ถามว่าเงินในกระบุกหมูกับเงินแก่หายไปไหนผมก็ไม่

รู้เช่นกันว่าหายไปได้ยังไงเพราะผมไม่เคยเปิดกระ

บุกดูเลยเพราะผมแค่หยอดตามจำหน่วนเงินที่เหลือ

ท่านได้ถามว่าผมเอาเงินท่านกลับเงินในกระบุกไป

ไหมผมเลยตอนไปว่าไม่รู้ยายได้ยิบไม้กวาดขึ้นมา

แล้วทำเหมือนจะตีผมด้วยความที่ว่าตอนนั้นกลัวมาก

เลยได้วิ่งหนี ถึงแม้จะโดนจับได้และโดนตี และผมได้

ขึ้นประถมผมเป็นคนที่มักจะทำสีกำดินสอนหายและ

มักจะโดนตีอยู่บ่อยครั้งหนักสุดถึงขั้นโดนทีบโดนตบ

ก็เคยมาแล้ว และมันทำให้ผมไม่ค่อยกล้าคุยกับ

เพื่อนผูหญิงมากนักผมก็ได้ใช้ชีวิตไปจนถึงป.4ตอน

นั้นพวกพี่ม.3ที่นั่งรถรับส่งเดี่ยวกับผมแกไดจบออก

ไปได้มีพี่ท่านหนึ่งได้มานั่งหลังแทนพวกพี่ที่จบออก

ไปผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรถ้าหากเขาไม่ได้แกล้งผม

การแกล้งแรงขึ้นเรื่อยๆมีน้องคน1ที่ิายุน้อยกว่า1ปี

รวมชะตากำกับผมถึงผมจะเห็นใจมากแค่ไหนผมก็

ช่วยช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะแม้แต่ตัวเองผมก็ยัง

ไม่รอดการแกล้งได้ดำเนิดไปจนถึงป5 เทอมสองมัน

ก็ได้จบลงเพราะในวันนั้นผมได้ทำตัวเงียบมากกว่า

ปกติป้าที่ย้านมาอยู่กับนั้นก็ได้ถามว่าเป็นอะไรโดน

เพื่อนแกล้งหรอ ผมได้ตอนว่าใช้ผมได้เล่าไปว่าโดน

อะไรบ้าง มีเอาเมล็ดที่โดนแล้วมันจะแตกเอาใส่กาง

เกงในผมแล้วราดน้ำใส่ ให้ผมกับน้องคนนั้นต่อยกิน

ข้างกล่องผม ทำของผมผัง ตอนนั้นผมรู้สึกท้อมาก

เพราะไปโรงเรียนก็จะโดนแกล้งกลับมาก็จะโดนตี

เพราะของหาอันนี้ผมก็พยายามแล้วแต่ทุกครั้งที่หาย

คือคนยืนไปแล้วไม่คืนผมต้องทำไงให้ยืมแล้วทำหาย

พอไม่ให้ยืมบอกขี้งก พอไปยืมมาใช้บ้าง ก็ไม่ให้ยืม

แต่พอตื่นเช้ามาเหมือนทุกอย่างดีขึ้นเพื่อนๆรู้ว่าผม

โดนแกล้งเลยได้เข้าว่าให้กำลังใจผมรู้สึกดีมากจน

จนกระทั่งมีเพื่อนคนหนึ่งเป็นผู้หญิงเป็นลูกพี่ลูกน้องๆ

กับพี่คนนั้นได้เข้ามาแล้วผู้กับผมว่าเป็นเพราะผมนั้น

และทำตัวแบบนี้เขาเลยแกล้งตอนนั้นเหมืนผมกลาย

เป็นเต่าเลยจากตอนแรกรู้สึกสบายอากาสเย็นสดชื่น

ของเช้าวันใหม่ เหมือนอยู่บนเมฆ หลังจากได้ยิดผม

คอตกไม่แม้จะมองหน้าแขนแนบชิดกับลำตัวและ

รอยยิ้มที่หายไปแทนที่ด้วยความสงสัยและวงงวยว่า

มันคือความผิดของผมหรอแล้วเพื่อนขอผมมันก็ได้

ด่าคนนั้นไปชุดหนึ่งแล้วก็ได้เข้ามาปลอบผม

ถึงแม้ผมอาจไม่ได้มีความสุกเหมือนตอนแรกแต่มันก็

พอทำให้ผมอาการดีขึ้นแต่คำๆนั้นก็ได้ติดอยู่ในหัว

ผมทั้งวัน ผมมีอคติกับผู้หญิงคนนั้นมากผมไม่แม้แต่

จะมองหน้าเลย จนกระทั่งป6ก็ได้มีเรื่องหน้ายินดี

ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้ชายได้เข้าไปศึกตำรวจผมก็ดีใจ

จนกระทั่งม.1มันเป็นช่วงโควิดมาใหม่ๆผมได้เรียนที่

บ้านแน่นอนว่าผมนั้นไม่ได้เข้าเรียนเลยแม้แต่น้อยจน

ผมได้ศูนย์มาสามตัว แต่สิ่งที่จะเล่าตอนไปนี้ คือเนื้อ

เรื่องหลัก ลูกพี่ลูกน้องที่ได้เป็นกำหลังจะได้เป็น

ตำรวจนั้นได้ของเงินนายทุกวัยผมก็ไม่ได้คิดอะไร

คิดแค่ว่านั้นคือค่าน้ำวันจนหลายวันเข้ามันก็เพิ่ม

ขึ้นเรื่อยๆ วันละ200-300บ้างครั้งก็500เกือบ1000

ผมก็ได้สงสัยแต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเทอมสอง

ผมตั้งใจเรียนมากขึ้นและก็ได้ขึ้นม.2ผมก็ยังตั้งใจ

เรียนเช่นเดินแต่ที่บ้านก็ได้เกิดหลายเรื่องขึ้นเช่นกัน

ผมว่าทุกคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้นกับคนข้างบ้านก็รู้ว่า

ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นได้หลอกเอาเงินคนในบ้าน

เขาไม่ได้เป็นตำรวจหรืออะไรทั้งนั้นเป็นแค่คนที่

ทำตัวไม่สมกับอายุเขาได้หลอกคนในครอบครัว

ลูกยายคนโตว่าต้องการเงินเข้าก็คิดว่ามันต้องการ

จริงจนครอบครัวนั้น ทะเลาะกันแต่ยังดีที่เขามี

เหตุผล คุณลุงเขาได้ให้เพื่อนที่เป็นตำรวจก็เช็คให้

ว่านี้คนชื่อนี้อยู่ในรุ่นนี้ไหมเป็นตำรวจหรือเปล่าเขา

ได้เช็คดูแต่ก็ไม่พบเลยได้รู้ว่าไอ้นี้มันโกหกตอนปี

ใหม่แม่ได้มาบ้านพร้อมกับข่าวเรื่องนี้แต่ยายก็ไม่เชื่อ

ได้บอกว่ามันเป็นจริงแม่ก็ได้ทะเลาะกับยายส่ามัน

ไม่ได้เป็นแล้วพอครบสามวันแม่ก็ได้กลัอยู่มาวัน1

ตาได้หายายไปพิสูจน์ความจริงว่ามันไม่ได้เป็นเพราะ

ผมได้เข้าไปทำความสะอาดห้องมันแล้วก็ได้ไปดูใน

กระเป๋าสะพายที่มันชอบใส่ไปได้เปิดดูและเห็นถุง

ยางเต็มกระเป๋านี้กระเป๋าตำรวจเนี่ยเขาต้องพกถุง

ยางกันด้วยหรอแล้วผมก็เอาไปให้ตาดู

จากนั้นตาก็ได้ไปเจอมัน ก่อนเจอมันผู้ใหญ่ในบ้าน

ที่แกไปถามก็บอกว่ามันออกไปนานแล้วแกไม่เชื่อ

เลยแกล้งว่ากลับแล้วแต่แอบอยู่และเห็นมันเดินลงมา

จากบ้านหลังนั้นตากับยายเลยเข้าไปผู้กับมันตรงๆ

แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนจะกลับเป็นปกตินานหามัน

ไปหางานทำมันก็ทำแต่คุณรู้อะไรไหมมันทำงานได้

แค่สามวันจากนั้นก็ทำตัวเหมือนเดิมบอกนู้นนี้นั้น

ว่าได้เลื่อนตำแหน่งอต่ควาสเป็นจริงคือไปนอนกับ

สาวตรงที่สุดเลยน่ะ ไอนี่ติดยาตอนนั้นผมก็ได้ขึ้น

ม3แล้วผมไม่ค่อยมีกระจิตกระใจเรียนเลยผมได้

ตอนปิดเทอม1ได้ตัดสินใจว่าเราจะของแม่ย้ายไป

อยู่กับป้าก่อนให้เรื่องในบ้านดีขึ้นเพราะในตอนนั้น

ผมได้แชทไปว่า "แม่เทอมสองขอไปอยู่กับป้าได้ไหมครับ" "มันเริ่มจะหนักแล้ว"

แม่บอกว่าเดี๋ยวคุยกับป้าให้แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เหมือนผมจะลืมเล่าเรื่องยืมเงินน่ะ ยายได้ไปหายืม

เงินในหมู่บ้านมาให้ไอนั้นแล้วก็เป็นหนี้ แต่ก็ได้ป้ากับ

แม่เคลียร์ ให้ถึงสองครั้ง แต่ก็ยังยืมอยู่นานจากคน

ที่ไม่เคยยืมเงินใครเลยกลายเป็นคนที่ยืมเงินไปทั่ว

แล้วหลังจากที่ป้าได้คุยกับแม่เลยโทรไปคุยกับยาย

ยายที่รู้เรื่องเลยรีบกลับเข้าบ้าน สิ่งที่ยายทำก็ที่ผม

จะเอ่ยปากพูดขึ้นมาคือยายได้ตบหน้าผมถามว่าเจ็บ

ไหมคงโกหกไม่ได้แต่ผมนิ่งไปสักพักหนึ่งไม่ใช่เพราะ

ความเจ็บแต่สัลสน ตอนนั้นในหัวผมมันว่างเปล่า

แล้วป้าก็ได้เข้ามาคุย แล้วได้ข้อสรุปว่าผมจะรองอยู่

ต่ออีกสามวันถ้าผมโอเคก็อยู่ซึ่งแน่นินว่าผมไม่โอ

คืนนั้นผมได้คิดว่าสามมันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ และ

ใช้แม่ได้เข้าบ้านมาดูผมและก็ได้มีปากเสียงกับยาย

แม่ได้เขาไปดูห้องมันตอนมันไม่อยู่และก็ได้รู้ว่า

มันทำเอกสารปลิมมาหลอกยายและในวันนั้นมันก็ได้

บีบขอแม่ผม... ถ้าตอนนั้นผมไม่ได้อาบน้ำอยู่ผมกับ

คงต้องมีใครสักคนตาย เอาจริงไอนั้นไม่ได้บีบคอแม่

ผมเป็นคนอรกแต่มีคอตากับแม่ตัวเองมาแล้วแต่ไม่

ได้เอาตาย นักกว่าไอนั้นบีบคอคือการที่ยายยื่นด่า

ไม่แม้แต่ช่วยอะไรทั้งนั้นจนตาได้เขามาห้าม แม่ได้

บอกผมว่าเดี๋ยวพาไปอยู่กับ ป้า

หลักจากนี้ก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรแล้วครบ

ผมก็ได้เรียนจนจบม3และตอนนี้ก็ได้มาอยู่กับแม่

ตอนนี้ก็ได้ยินข่าวว่าคุณยายขายของในบ้านหมดแล้วไม่ว่าจะเป็น พัดผล ประตู้ไม้ ประตูหน้าต่าง
พวกผ้าห่มหมอน ช็อนจาน และล่าสุดจะขายบ้าน
แต่เป็นการขายแบบไม่มี โฉนดที่ดิน ก็น่ะตอนนี้แจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้แล้ว

ตาตอนี้ก็หาออกมาอยู่กับป้า

ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้หญิง:ตอนนี้กำลังตั้งใจเรียนอยู่

ผมก็ไม่มีเรื่องจะเล่าให้คุณฟังแล้วล่ะที่ผมเล่ามามีตกหล่นไปเยอะอยู่ ขอบคุณครับที่อ่านจนถึงทุกตอนนี้ผมไม่รู้ว่าคุณลงเข้ามาอ่านเพราะอะไรแต่ขอบคุณครัล

ขอทิ้งคำพูดยายไว้นิดนึง

"กูตัดสินใจทิ้งลูกทิ้งผัวเพือเอาคนเดี่ยว"

                             หลานชายสุดที่รัก