เนื่องจากช่วงนี้ได้กลับมาดูฟรีเรนอีกรอบ (เพื่อนๆสามารถติดตามอย่างถูกลิขสิทธิ์ได้จากช่องทางยูทูป Muse Thailand นะคะ)

ยังดูอนิเมะถึงประมาณแค่ตอนที่ 17 แต่ทุกตอนก็ทำให้เสียน้ำตาได้ตลอดโดยเฉพาะช่วงย้อนอดีต

รีวิวคร่าวๆ สำหรับเพื่อนๆที่ไม่เคยดูนะคะ เป็นเรื่องราวของตัวเอกซึ่งเป็นเอลฟ์ "ฟรีเรน" หลังจากกลับมาจากการเดินทางปราบราชาปีศาจกับคณะผู้กล้าซึ่งประกอบไปด้วยมนุษย์ฮีโร่ "ฮิมเมล" คนแคระนักรบ "ไอเซน" และมนุษย์นักบวช "ไฮเตอร์" โดยคณะผู้กล้าใช้เวลาในการเดินทางผจญภัยทั้งสิ้น 10 ปี ซึ่งเมื่ออนิเมะเริ่มเรื่องมา การเดินทางนั้นก็สิ้นสุดลงและคณะก็เดินทางกลับสู่ชีวิตปกติสุขของตนแล้ว ฟรีเรนผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่มายาวนานเกินพันปี ช่วงเวลาแค่ 10 ปีซึ่งไม่ถึงหนึ่งในร้อยของชีวิตเธอ จึงพลาดท่าไม่ได้มองเห็นคุณค่าของการเดินทางนั้นเท่าไหร่นัก เพราะเวลาสำหรับเอลฟ์แล้วเป็นสิ่งที่แทบจะมีไม่จำกัด ต่างกับชีวิตมนุษย์ เมื่อผ่านไป 50 ปีหลังจากการเดินทางจบลงและฟรีเรนได้พบกับการพลัดพรากจากตลอดกาลกับคนที่สำคัญที่สุดของเธอ ถึงจะเสียใจเพียงใดแต่มันก็สายไปเสียแล้ว ฟรีเรนจึงออกเดินทางอีกครั้งเพื่อทำความรู้จัก"มนุษย์" ให้มากยิ่งขึ้น ...

 

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ดูๆไปเราก็จะสัมผัสได้ตั้งแต่แรกๆเลยว่าฮิมเมลนั้นมีความรักให้กับฟรีเรน แต่เพราะความแตกต่างของเผ่าพันธุ์ ฮิมเมลจึงได้เพียงรักฟรีเรนอย่างลึกซึ้ง ทว่าเงียบงันและไม่คาดหวัง ตั้งแต่เหตุผลของการสร้างรูปปั้นตนเองไว้ในที่ต่างๆ เพื่อให้ฟรีเรนไม่รู้สึกเหงา และจดจำได้ว่าการเดินทางของคณะผู้กล้านั้นเคยเกิดขึ้นจริง เพราะรู้ว่าตนนั้นไม่อาจเคียงข้างฟรีเรนได้ตลอดไป การใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ รู้จักตัวตนของฟรีเรนดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเองเสียอีก ฮิมเมลรู้ว่าฟรีเรนเป็นคนที่จิตใจอ่อนโยน จะมีความสุขเมื่อได้เห็นความสุขของผู้อื่น อันที่จริงอาจารย์ของฟรีเรนก็เป็นอีกคนที่รู้จักฟรีเรนเป็นอย่างดี และรู้ว่าวันนึงฟรีเรนจะต้องเกิดความเสียใจและอยากจะทำความรู้จักมนุษย์ให้มากยิ่งขึ้น สิ่งที่ทิ้งเอาไว้ให้ลูกศิษย์ก็คือโอกาสอีกครั้งในการได้พบเจอคนที่เธอคิดถึงมากที่สุด ถ้ามองจากมุมของฟรีเรน 50 ปีอาจแป๊บเดียวอารมณ์เหมือน 1 สัปดาห์ก็ได้กลับมาเจอเพื่อนแล้ว แต่สำหรับฮิมเมล 50 ปีนั้นแทบจะเป็นทั้งชีวิตของคนๆนึงเลยทีเดียว การรอคอยอย่างโดดเดี่ยวจะเหงาแค่ไหนนะ คิดว่าช่วงเวลานั้นฮิมเมลคงออกไปช่วยคนอีกมากมายตามสไตล์ของเขา เขาเฝ้ารออย่างอดทน และรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับ "เพื่อนคนสำคัญ" เป็นอย่างดี ตัวตนของฮิมเมลเป็นคนที่ดีมากกก ดีสุดๆอย่างน่าเจ็บปวด ความมองโลกในแง่ดี หลงตัวเองนิดๆแบบฮาๆ คอยใส่ใจและให้กำลังใจทุกๆคนในคณะ เป็นแรงบันดาลใจการใช้ชีวิตให้กับทั้งเพื่อน และผู้คนมากมายที่ได้พบเจอเขา หลายครั้งที่ตัวละครตัวอื่นๆตัดสินใจทำบางอย่างเพียงเพราะ "ถ้าเป็นฮิมเมลคงทำแบบนี้" ฮิมเมลมีชีวิตอย่างเจิดจรัสและงดงาม 

ซีนที่ดูครั้งแรกแล้วน้ำตาร่วงเลยก็คือตอนที่ฮิมเมลคุกเข่าลงใส่แหวนให้ฟรีเรน "รักนิรันดร์" มอบให้ฟรีเรนอย่างชัดเจนถึงแม้ฟรีเรนจะไม่รู้ก็ตาม 

อีกประเด็นที่อยากพูดถึงคือ ความรักเพื่อนของไอเซนและไฮเตอร์ ทั้งสองคนเห็นว่าฟรีเรนเสียใจตอนที่ฮิมเมลจากไปจึงสงสารทั้งฮิมเมลและฟรีเรน และอยากให้ทั้งสองได้พูดคุยกันอีกสักครั้ง ไฮเตอร์และไอเซนค้นคว้าตำราเป็นเวลาหลายปี (ประมาณ 20 กว่าปีหลังจากที่ฮิมเมลจากไป) จึงพบเบาะแสของสวรรค์ และเพื่อนทั้งสองก็ได้เป็นผู้มอบจุดหมายการเดินทางใหม่ให้ฟรีเรนอีกครั้ง และยังมอบเพื่อนร่วมเดินทางเป็นเฟรุนและสตาร์คให้ฟรีเรนไม่โดดเดี่ยวอีกด้วย เหมือนที่ไอเซนพูดว่า ช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งในร้อยของชีวิตเธอที่ได้ร่วมเดินทางกับฮิมเมลทำให้เธอเปลี่ยนไปแล้วยังไงหละ

ส่วนตัวชอบเรื่องนี้มากๆเลย เหมือนคนเขียนได้หยิบแง่มุมเล็กๆในชีวิตมาถ่ายทอดอย่างละเอียดลออและลึกซึ้ง ไม่ว่าจะเป็นประเด็นการที่เมื่อเราอายุมากขึ้นเราก็จะต้องพยายามแสดงเป็นผู้ใหญ่แม้ภายในเราจะรู้สึกเหมือนเดิมก็ตาม แต่เพื่อให้คนรุ่นหลังได้มีหลักพึ่งพิง และก็จะต้องแสดงไปจนชั่วชีวิตนั่นแหละ ประเด็นของการชื่นชมเมื่อเราได้พยายามในการทำอะไรสักอย่างมากที่สุดแล้ว แค่มีคนคอยชมเราแม้สักคนนึงก็เพียงพอแล้ว ยังมีอีกหลายๆประเด็นที่อาจจะหยิบยกมาไม่หมด ตั้งแต่การงอนกันไปกันมาของเฟรุนกับสตาร์คที่ทำให้เราจดจำได้ถึงความไร้เดียงสาของวัยหนุ่มสาว

เพื่อนๆมีประเด็นไหนอยากพูดคุยกันอีกมาเขียนได้เลยนะคะ อยากอ่านของทุกคนเลยค่ะ