สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องบางอย่างที่รู้สึกติดค้างในใจมาตลอดปีกว่าที่ผ่านมานี้
เรื่องก็คือเรากับพี่ชายที่เคยสนิทกันมาก กลับต้องทะเลาะกันและตอนนี้เราเลิกคุยกันค่ะ ซึ่งสาเหตุมาจากการกระทำของเราเองที่ไม่ยั้งคิด ขอไม่ลงรายละเอียดแต่เกี่ยวกับเรื่องเงินเรื่องงาน เรารู้สึกเหมือนทำถูกแล้วเพราะมันทำให้ชีวิตเราดีขึ้น แต่ก็รู้สึกพลาดมากในเวลาเดียวกัน เราได้ความสำเร็จเรื่องงานในชีวิต แต่เราเสียความรู้สึกดี ๆ ระหว่างพี่น้องไปค่ะ เรียกว่าขาดยับเยินเลย แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เราไม่คุยกันมาเป็นปีแล้ว และก็ไม่กล้าไปคุยด้วยค่ะเพราะเรารู้สึกผิด อาจจะใกล้เคียงกับคำว่า ไม่กล้าสู้หน้าเลยล่ะ
ทุกวันนี้เราก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เหมือนบางอย่างมันติดอยู่ในใจ รู้สึกหน่วง ๆ เหมือนเรายังก้าวข้ามความผิดพลาดที่เคยทำไว้ไม่ได้ เหมือนถูกฉุดด้วยความรู้สึกผิด บางครั้งมันทำให้เรารู้สึกแย่มากจนต้องร้องไห้ออกมา
พ่อแม่เราก็บอกอย่าคิดมาก เราก็พยายามไม่คิดค่ะ เพราะเราได้ขอโทษตรง ๆ ไปแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว แต่มันก็อดเศร้าไม่ได้อยู่ดีเพราะเรารักพี่ชายมาก ๆ และตอนนี้เขาก็ไปมีครอบครัวของตัวเอง ย้ายออกจากบ้านไปอยู่จังหวัดอื่น ยิ่งทำให้เราห่างไกลกันเข้าไปอีก
ก้าวข้ามความผิดพลาดของตัวเองยังไงกันคะ?
เรื่องก็คือเรากับพี่ชายที่เคยสนิทกันมาก กลับต้องทะเลาะกันและตอนนี้เราเลิกคุยกันค่ะ ซึ่งสาเหตุมาจากการกระทำของเราเองที่ไม่ยั้งคิด ขอไม่ลงรายละเอียดแต่เกี่ยวกับเรื่องเงินเรื่องงาน เรารู้สึกเหมือนทำถูกแล้วเพราะมันทำให้ชีวิตเราดีขึ้น แต่ก็รู้สึกพลาดมากในเวลาเดียวกัน เราได้ความสำเร็จเรื่องงานในชีวิต แต่เราเสียความรู้สึกดี ๆ ระหว่างพี่น้องไปค่ะ เรียกว่าขาดยับเยินเลย แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เราไม่คุยกันมาเป็นปีแล้ว และก็ไม่กล้าไปคุยด้วยค่ะเพราะเรารู้สึกผิด อาจจะใกล้เคียงกับคำว่า ไม่กล้าสู้หน้าเลยล่ะ
ทุกวันนี้เราก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เหมือนบางอย่างมันติดอยู่ในใจ รู้สึกหน่วง ๆ เหมือนเรายังก้าวข้ามความผิดพลาดที่เคยทำไว้ไม่ได้ เหมือนถูกฉุดด้วยความรู้สึกผิด บางครั้งมันทำให้เรารู้สึกแย่มากจนต้องร้องไห้ออกมา
พ่อแม่เราก็บอกอย่าคิดมาก เราก็พยายามไม่คิดค่ะ เพราะเราได้ขอโทษตรง ๆ ไปแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว แต่มันก็อดเศร้าไม่ได้อยู่ดีเพราะเรารักพี่ชายมาก ๆ และตอนนี้เขาก็ไปมีครอบครัวของตัวเอง ย้ายออกจากบ้านไปอยู่จังหวัดอื่น ยิ่งทำให้เราห่างไกลกันเข้าไปอีก