ส่วนตัวไม่เคยฝันแบบนี้เลย ในฝันจำได้แค่ว่าตัวเราอยู่ในวัดแถวบ้าน รอบด้านเป็นป่าร่มรื่นซึ่งอยู่ในวัดนั้น ความรู้สึกตอนนั้นเย็นๆไม่ร้อน ร่มไม่มีแดดและเงียบ ด้านหน้าที่เรายืนอยู่ให้ความรู้สึกเหมือนรถโดยสาร ไม่มีหลังคา ไม่มีล้อ ไม่มีโครง มีแต่เก้าอี้เรียงติดกันสี่ตัว เหมือนเก้าอี้ในโรงพยาบาลมีสองแถวคือแถวหน้ากับแถวหลัง และรู้ว่ามันเคลื่อนที่เองได้ เรายืนก้มหน้าลงเห็นผู้หญิงแม่ลูกอ่อนคนหนึ่งอุ้มลูกน้อยอยู่ซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าติดกับตรงที่เรายืน เราก็ใจดีเห็นว่าลูกเขาหัวไม่มีอะไรรองเลยปัดผ้าเข้าไปใต้คอให้ตอนน้องยกคอ เธอก็เหมือนเดิมทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ก้มหน้าตลอด เราเลยไม่สนใจตัดสินใจจะไปนั่ง จึงเขยิบถอยมาแถวหลังซึ่งมีเด็กอยู่3-4คน อายุประมาณ 8-10 ขวบ  มีคนหนึ่งมานั่งนอนแผ่ตรงที่เราจะนั่งเราก็เลยบอกว่าไปที่อื่นเราจะนั่งตรงนี้ น้องก็ขยับไป แต่ไม่พูดไม่จา เด็กคนอื่นก็ไม่สนใจเหมือนเราไม่มีตัวตน ไม่มีใครพูดกับเราเลย พูดอยู่คนเดียว เราก็นั่งรอ นั่งอยู่นานมากก็ไม่ยอมออกตัวสักที เราก็เริ่มอารมณ์เสียกำลังจะบ่น แต่อยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าถ้ายังไม่ตื่นตอนนี้ก็จะไปโรงเรียนไม่ทัน เราก็ตื่นทันทีและยังตื่นสายกว่าปกติ 
ปล.ฝันในวันที่อีกหนึ่งเดือนตรงจะอายุครบ 18 ปี และเคยตรวจคลื่นหัวใจหมอบอกหัวใจเต้นเร็วแต่ไม่ได้เป็นโรคอะไร

ถ้าเยอะไปต้องขอโททุกคนด้วยนะ อยากให้เห็นภาพ ขอบคุณ