การที่วางแผนชีวิตเอาไว้แต่กลับพังเพราะการพึ่งพาคนอื่นมันเป็นเรื่องที่แย่ยิ่งกว่าการผิดนัด

เราวางแผนจะย้ายเข้าไปอยู่ในหอพักต่างจังหวัด เราขอให้พ่อแม่ไปส่ง พอถึงวันที่นัดกันแล้วเราก็เก็บของเตรียมตัวจะออกเดินทาง จากนั้นก็รอแค่ฝั่งพ่อกับเเม่

เอาจริงถ้าแกไม่สะดวกก็ควรบอกตั้งแต่เช้าๆนะ ให้เรารอจนถึงช่วงเย็นค่อยมาบอกว่าไม่สะดวก แค่โทรนัดเจ้าของหอน่ะมันง่าย ที่ยากคือใจเราที่พังเพราะคาดหวังน่ะสิ 

อาจจะแอบร้องไห้เหมือนเด็กงอแงแต่เราก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกไปไง ถึงภายนอกจะมองออกว่าเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ แต่บางครั้งก็ใช่ว่าเราจะไม่ผิดหวังเสียหน่อย เรายอมรับว่าถึงจะโตแล้วแต่ความคิดก็ยังเป็นเด็ก เราพยายามที่จะไม่เป็นตัวเกะกะหรือภาระเต็มที่แล้ว 

ก็แค่รู้สึกอัดอั้นที่ต้องผิดหวังซ้ำๆจนถึงจุดที่มันแบกรับไม่ไหวก็เท่านั้นเอง คนอื่นมีทางออกแล้วไหนไม่รู้แต่สำหรับเราแล้วถึงจะดันทุรังไปก็เหมือนกันเทความรู้สึกตัวเองทิ้งเท่านั้น

ก็แค่ต้องการหาที่ระบาย