ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ 
รู้สึกว่าเมื่อเราโตขึ้น ทำไมการมีความสุขมันถึงยากเย็นขนาดนี้ กลายเป็นว่า ภาระทุกอย่างเริ่มตกมาที่เรา 
ทั้งการหาเลี้ยงพ่อแม่ที่แยกทางกัน ส่งเงินให้น้องเรียน จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ส่งเงินให้พ่อแม่ 
ลำพังทำงานคนเดียว ไม่มีหนี้สินค่ะ แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง 
ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ทำงานอยู่ตอนนี้ บริษัทมีที่พักให้ฟรี ช่วงวันหยุดยาวกลับบ้านก็ต้องไปนอนห้องนอนน้อง เพราะไม่มีห้องของตัวเอง
พอคิดว่าจะซื้อบ้าน ก็มีปัญหาจุกจิกเข้ามา ภาระใดๆ รวมถึงปัญหาที่ทำงาน 
เงินเดือนเรา 7-8 หมื่นค่ะ ทำงานบริษัท ตปท. แต่เครียดมาก เพื่อนที่ทำงานก็ประสาท 
หอพักที่อยู่ฟรีก็ต้องแชร์กันค่ะ เมดก็ประสาทไม่มีความเกรงใจ เสียงดัง ไม่ได้นอน ทั้งที่เตือนไปแล้ว 
อยากจะย้ายออกไปหอนอกก็มีค่าใช้จ่ายเยอะ 

ที่จริงเรามีความฝันนะคะ เราอยากจะบ้าน และประสบความสำเร็จในชีวิตจากการเป็นนักเขียนและนักวาดภาพ 
เราซื้ออุปกรณ์ ลงคอร์สเรียนเพิ่มเติมแล้วค่ะ แต่ไม่มีเวลาเลย พอคิดจะทำก็กลับคิดงานไม่ออก 
หัวมันตื้อตันไปหมด รวมถึงเวลาเข้างานก็เป็นกะดึกด้วย กลายว่าทั้งร่างกาย ทั้งสมองตอนนี้ตื้อไปหมด
เหนื่อยมากค่ะ ตอนนี้ท้อมาก ถามตัวเองทุกวันว่าทำไมแค่ใช้ชีวิต มันต้องเหนื่อยขนาดนี้ 

อยากลาออกจากงานไปทำตามฝันก็ทำไม่ได้ตอนนี้ เพราะไม่มีอะไรเป็นหลักแหล่ง ทำงานมาจะเป็นบ้าอยู่แล้วค่ะ 
เราทำงานมาเพิ่งมามีเงินเดือนเยอะๆ ได้แค่สองแค่หลังนี้เองค่ะ  ก่อนหน้านี้เป็นฟรีแลนว่าเครียดแล้ว งานออฟฟิศเจอคนบ้า เครียดกว่าเดิมอีกค่ะ
ครอบครัวก็ไม่ช่วยอะไร ขออย่างเดียว

จริงๆเรื่องวางแผนการเงิน เราศึกษาอยู่นะคะ แต่วางแผนไม่เป็นค่ะ เราเลยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว 
ชีวิตสะเปะสะปะ ไม่มีทิศทางแล้วค่ะตอนนี้ 
สุดท้ายแล้ว ต่อให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำก็ไม่รู้ว่าจะดีใจไหม เพราะตอนนี้ไม่รู้จะทำไปทำไมแล้วค่ะ สุดท้ายก็ตุยอยู่ดี