*อ่านบทความ๒1-6 ได้ที่นี่*
มินิโคกหนองนา #6  คลองใส้ไก่
มินิโคกหนองนา #5 วัชพืชและการกำจัดวัชพืช
มินิโคกหนองนา #4 วิกฤตมะละกอ Red Ruby
มินิโคกหนองนา #3 สมาชิกใหม่
มินิโคกหนองนา #2 ความคืบหน้าและความท้าทาย
มินิ โคกหนองนา ความฝันหมายเลข 8

บ่ายพฤหัสที่ 23 พฤษภาคม
ผมดูจากกล้องวงจรปิด เห็นเมฆตั้งเค้าสีดำทมึนมาจากทางทิศตะวันตกของโครงการมินิโคกหนองนา เย็นวันนั้นฝนแรกก็ตกลงมาชะโลมพื้นที่มินิโคกหนองนา ตกแรงและตกนานมาก น้ำในคลองใส้ไก่เอ่อนองมาท่วมบริเวณแปลงผักหวานบ้าน ผมโทรไปบอกให้คนในพื้นที่นำจอบมาขุดทำร่องระบายน้ำ คืนนั้นเสียงกบ เสียงเขียดดังก้องไปทั่วบริเวณ (ฟังจากกล้องวงจรปิด)  หลังจากวันนั้นฝนก็ตกเกือบทุกเย็น…เป็นการเริ่มต้นเข้าฤดูฝนอย่างเป็นทางการ

สปริงเกอร์ให้น้ำ สิ่งที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป
จากวันนั้นมา เหล่าบรรดาต้นหญ้าก็เริ่มผุดใบอ่อนมาจากผืนดิน เขียวชอุ่มไปทุกที่ สปริงเกอร์ให้น้ำมะละกอ ถั่วบราซิล รวมถึงผักหวานบ้าน ก็เป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป มันถูกนำไปติดตั้งใช้งานตั้งแต่วันที่ 31 มีนาคม ไม่ถึง2เดือนมันก็หมดความสำคัญกลายเป็นสิ่งดูแล้วไม่สะอาดตาในพื้นที่โคกหนองนา ผมม้วนเก็บมันไว้ในที่เก็บของรอฤดูแล้งปีหน้า 

ปัญหาที่ตามมา
เริ่มฤดูฝน หญ้า วัชพืชก็เริ่มเป็นปัญหาใหญ่ บนพื้นที่ 400 ตารางเมตรของมินิโคกหนองนา (วัดจาก google map) ถ้าจะให้คน คนเดียวใช้จอบถากหญ้า ทุกเสาร์ อาทิตย์ เพื่อให้หญ้าหมดไป คงเป็นไปไม่ได้ ผมมีแผนในใจว่า ผมจะใช้พลาสติกคลุมดิน คลุมให้ทั่วพื้นที่ ถ้าสรุปได้แล้วว่าพื้นที่ตรงไหนต้องการจะปลูกอะไรก็เปิดพลาสติกคลุมดินออกมา เห็นตัวอย่างที่ผมคลุมในแปลงผักหวานบ้านแล้วมันได้ผล ครั้งนั้นผมขอพลาสติกคุมดินของแม่มาใช้ก่อน  เช็กราคาแล้ว พลาสติกคลุมดิน หน้ากว้าง 1.2 เมตร ยาว 400 เมตร ราคา 950 บาท คอบคลุมพื้นที่ 400 ตารางเมตรพอดี
“แม่ พลาสติกคลุมดิน แม่ซื้อมาจากไหน” ผมโทรศัพท์ไปถามแม่ขอคำแนะนำ
“ เดี๋ยวแม่จะพาไปเอง เอ็งอย่าไปซื้อร้านอื่นเด็ดขาดนะ เดี๋ยวแม่จะพาไปซื้อเอง” แม่กำชับไม่ให้ไปซื้อที่ไหน แม่จะพาไปซื้อเอง ผมรู้สึกสงสัย ทำไมแม่ต้องเป็นคนพาไปซื้อให้
  
ความขัดแย้ง
 “จะไปซื้อพลาสติกคลุมดินตอนไหน” แม่เอ่ยถามขณะทานข้าวมื้อเช้าวันเสาร์
“เที่ยงโน่นแหละ” ต้องขึงตาข่ายขอบคลองใส้ไก่กันดินถล่มให้หมดก่อน
“เดี๋ยวแม่ไปด้วย แม่พาไปซื้อเอง”

เที่ยง… ระหว่างขับรถไปซื้อพลาสติกคลุมดินในตัวเมืองกันแม่ 
“พลาสติกมันใช้ไม่ได้ผลหรอก”  แม่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในรถ
“มันต้องใช้ยาคุมด้วย เห็นมั้ยหญ้ามันจ้องจะงอกกันเต็มสลอนไปหมดไม่เห็นหรือ เดี๋ยวแม่จะซื้อยาคุมไปด้วย แม่จะฉีดให้เอง” 
ผมถึงบางอ้อขึ้นมาทันที ว่าทำไมแม่ต้องมาด้วย  เราเคยขัดแย้ง กันมาหลายครั้งแล้วเรื่องการใช้ยาฆ่าแมลง และยาฆ่าหญ้าในที่ดินแปลงใหญ่ แม่อายุ 79 แล้ว ทุกครั้งที่ผมเห็นแม่สะพายถังเดินพ่นยาในที่ดินแปลงใหญ่ ผมรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ พูดทีไรจบที่ทะเลาะกันทุกครั้ง จนไม่พูดแล้วสำหรับที่ดินแปลงไหญ่ แต่สำหรับ “มินิโคกหนองนา”  ผมเคยคุยกับทุกคนว่าที่ดินแปลงนี้ (ซึ่งเป็นของผม) จะไม่ให้ใครใช้ยาฆ่าแมลง และยาฆ่าหญ้าเด็ดขาด …แม่เงียบ แกคงคิดในใจ ‘ไม่ได้อยู่ทุกวัน เวลาไม่อยู่เดี๋ยวกูจะใช้’ ประมาณนั้น
กลับจากตลาด แม่ได้ยาคุมวัชพืชมา 1 ขวด ผมได้พลาสติกคุมดินมา 1 ม้วน  แล้วจะทำไงดี จะฉีดหรือจะใช้ถุงคลุม ?  แม่พยายามโน้มน้าวให้ผมใช้ยา “มันตายไปถึงราก มันอยู่ได้นาน พลาสติกมันไม่ตายหรอก เอ็งเห็นมั้ย มีรูนิดเดียวมันยังแทงใบโผล่เขียวมาอยู่นอกพลาสติกได้เลย”   
คิดว่าอย่างไรแม่ก็ต้องใช้ยาแน่ ๆ 
“เอางี้ก็แล้วกันแม่ ใช้ครั้งเดียวนะ แม่ฉีดไปเลยพรู่งนี้ แล้วหลังจากนั้นผมจะใช้พลาสติกคุมอีกที”
เช้าวันอาทิตย์ บนพื้นที่มินิโคกหนองนา ผมเห็นแม่เดินสะพายถังฉีดยาในมือถือหัวฉีดจี้ไปบนพื้นดินมีระอองฝอยยาออกมาเป็นสายสีขาว กลิ่นยาฆ่าหญ้าโชยเข้ามาถึงในบ้าน ผมได้แต่ดูคัดค้านอะไรไม่ได้เลย แต่ก็ยังดีที่ตกลงกันได้ว่าจะใช้ครั้งนี้ครั้งเดียวหลังจากฉีดแล้วจะใช้พลาสติกคลุมเอา

Update 2/6/2567
มะละกอ เรดรูบี้ 
  จาก 50 ต้นที่เอามาปลูก ตั้งแต่วันที่ 28/4/2567  ล้มตายจากความโหดร้ายของฤดูแล้งที่ผ่านมา ตอนนี้เหลือ  12 ต้น แต่ 1 ใน 12 ต้น อาการไม่ดี ใบเริ่มเฉา  ต้นหมายเลข #7 ปลูกครั้งที่ 2 ตอนแรกดูเหมือนจะไม่รอด แต่พอเปลี่ยนฤดู ใบ ยอด เหมือนจะแข็งแรงสดในขึ้น. ก็หวังหว้าทั้ง 12 ต้นจะผ่านฤดูฝนนี้ไปได้ทุกต้น. 

ถั่วบราซิล 
  ไม่ผ่าน เสียแรงทำระบบน้ำให้ ใส่ปูนขาว ถากหญ้า …สรุปรอดไม่ถึง 10 เปอร์เซ็นต์ ผมไม่เสียเวลากับถั่วบราซิลอีกต่อไป ต้นต่างเหรียญ คือทางออก ผมเริ่มปลูกใบต่างเหรียญแทนแนวถั่วบราซิล และดูเหมือนจะได้ผลดี

สมาชิกใหม่
  ข้าวสีชมพู…ผมได้ซื้อเมล็ดพันธุ์ข้าวสีชมพูมาทดลองให้แม่เพาะ ตอนนี้อายุได้ 10 วันแล้ว แม่บอก อีก 10 วันจะย้ายไปดำในแปลงนาที่เตรียมไว้

คลองใส้ไก่ 
    หลังฝนตก ตลิ่งริมคลองก็เริ่มทยอยถล่มลงมา บางจุดตาข่ายกันก็ช่วยไม่ได้