คิดอยู่หลายวันว่าจะเขียนถามดีไหม อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นไหม

เมื่อสองวันก่อน เราขอไม่ลงรายละเอียดมากแต่สรุปรวมๆให้เลยว่า ไม่ได้มีใครอยากเป็นเพื่อน เราชอบใส่ผ้าปิดปากเพราะตอนเด็กๆเคยโดนบูลลี่ว่าเป็นหมาเพราะเรามีเขี้ยว เลยใส่ผ้าปิดไว้ เราเป็นคนยอมคนคะ เพื่อนอยากได้อะไร เราให้หมด ในกระเป๋าเรามีหมด เพื่อนเราเคยทำของพัง ทำหนังสือเราขาด แต่เราก็รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจเลยไม่เคยโกรธเลย วันนั้นเรารู้สึก..น้อยใจ? เศร้า? ที่ทำไหมทุกคนถึงมองเราแบบนั่นรวมถึงอาจารย์ด้วย ที่รร.ต้องยอมรับคะ เปิดเทอมมาเรารู้สึกแปลกๆกับอาจารย์ทุกคน เรารู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้อยากคุยกับเรามากนัก และมันก็ทำใจเราหวิวๆคะ เพราะอะไรกันนะ เพื่อนก็ด้วย วันนั่นพอเลิกเรียนเรารีบเก็บของจะกลับบ้าน เราเดินทางด้วยmrt พอขึ้นmrtปุ๊ป มันเงียบจนเราดิ่งกับครส.ที่ยังค้างอยู่ในใจ ร้องไห้ออกมาแต่ไม่ได้สะอึกสะอื้นนะคะ มันเหมือนเราทนมาเยอะจนพอได้ร้องก็อยากร้องออกมาให้หมด ตอนเปลี่ยนชานชาลาก็ร้อง ร้องจนถึงห้าง เราคิดว่าถ้าแวะห้างจะดีขึ้น สรุปไม่เลยคะ เดินไปก็ร้องไป ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไหมๆๆๆๆๆๆ คนนะเว้ย เป็นคนมีความรู้สึกนะ เราเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ทำไหมโชคชะตาเล่นตลกแบบนี้ จะเลิกทดสอบชีวิตเรากี่โมง นั่งพักตรงทางขึ้นลงห้างก็ร้อง ขนาดเล่นเกมเซ็นเตอร์ยังน้ำตาคลอเลย คิดว่าถ้ามากันเป็นกลุ่มคงสนุกมาก จนสุดท้ายไปนั่งตรงฟาสฟู๊ด หยิบสมุดมาวาดรูป วาดไปก็ร้องไป จนวาดเสร็จเราถึงเลิกร้องแล้วเดินทางกลับบ้าน วันนั่นเป็นวันที่เสียน้ำตาเยอะมากที่สุดและรู้สึกทรมานใจมากที่สุด

-มีใครเคยร้องไห้กลางห้างไหมคะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พอมาตั้งสติก็แอบเขินเหมือนกัน มีคนเดินสวนตั้งเยอะคงเห็นเราร้องไห้ แต่ตอนนั่นไม่มีความเขินเลย อยากกรี้ดออกมาดังๆแล้วถามว่าทำไหมว่ะ
- แล้วตอนนั่นอายไหมคะ