มีโอกาสได้ดู รายการ พุทธทอล์คพุธโทร ย้อนหลัง เรื่อง หายไปกับสึนามิไม่เจอกันกว่า 10 ปี แต่เค้ากลับมา ฟังแล้วมีบางส่วนที่คล้ายกับเรื่องของเรา เลยอยากมาเล่า และฟังประสบการณ์ในลักษณะเดียวกัน ว่าแต่ละคนตอนจบจะเป็นอย่างไร

เรื่องของผมเป็นรักในวัยเด็ก ใส่ๆ ที่อยู่ในความทรงจำดีๆ เหมือนภาพยนตร์แฟนฉัน สมัยนั้นเราเป็นเด็กโตอายุมากกว่าเพื่อนๆ แถวบ้าน อายุประมาณมาณ 6-7 ขวบ ก็เป็นหัวหน้าแก๊ง พากันไปเล่นสนุกซุกซนตามประสา ก็จะมีลูกสาวคนดูแลคอนโด แถวบ้าน อายุน้อยกว่าเราสัก 2-3 ปี เค้าก็คงชอบเราตามประสาเด็ก จึงมักมาเล่นกับเรา ไอ้เราตอนนั้น ก็คงชอบเค้า แต่เพราะเด็ก จึงแสดงออกไม่เป็น ก็มักจะกลายเป็นไปแกล้งเค้าแทน อารมคล้ายๆ ฉากเจี๊ยบตัดหนังยางน้อยหน่า ชอบทำให้เค้าร้องไห้ แกล้งรวมหัวกับเด็กๆไม่ให้ไปเล่นด้วยเป็นต้น วันเวลาผ่านไป ครอบครัวพ่อแม่ ต้องพาย้ายไปต่างจังหวัด จากกรุงเทพไปอยู่เชียงใหม่ ทำให้ขาดการติดต่อไป ซึ่งสมัยนั้น ยังไม่มี Social Network อย่างมากก็โทรศัพท์บ้าน Motorola ซึ่งเราเด็กๆ ก็ไม่มีและใช้ไม่เป็น จึงไม่ได้ติดต่อกันเลย เหลือไว้แต่ความทรงจำดีๆ และยังคิดถึงเสมอ เรื่อยมา เกือบ 20 ปีผ่านไป ยุค Social Network เข้ามานั้นก็คือ Facebook เราก็พยายามค้นหา เค้าด้วยชื่อ นามสกุล ที่พอจะจำได้ ค้นหาอยู่นาน หลายปี จนวันหนึ่งเจอ ก็ Add friends ไป และเค้าก็รับ add ตอนนั้นตื่นเต้นมาก วันแรกก็ได้แต่ส่องไม่กล้าทักไป วันต่อมาตัดสินใจทักไป แนะนำตัว กลัวเค้าจำไม่ได้ พิมพ์อะไรไปอย่างยาวด้วยความตื่นเต้น ซึ่งจริงๆ ตอนนั้นไม่ได้หวังจะจีบ จะคบหรืออะไร แต่รู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า ที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้ หลังจากแนะนำตัวไป เค้าก็ตอบมาว่าจำได้ เราจึงเริ่มสนทนาด้วยมากขึ้น แต่อีกฝ่ายก็คงไม่ได้รู้สึกดีใจหรือตื่นเต้นอะไรเหมือนเรา จึงกลายเป็นแชทหนักขวา ทำให้เราก็รู้สึกแย่นิดๆ แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ได้เจอแม้จะเป็นใน Social หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรต่อ ซึ่งไม่นานต่อมา วันหนึ่งเค้าก็ทักมา และเป็นการทักมายืมตัง ซึ่งทำให้ความรู้สึกและความทรงจำดีๆ หลายปีที่ผ่านมามลายหายไปหมด รู้งี้ไม่ Add ไปแต่แรกก็ดี

เพื่อนๆ คนไหนมีประสบการใช้ Socail ตามหารักวัยเด็ก และไก้ผลยังไงมาแชร์เรื่องราวกันครับ