เรื่องราวมันเกิดขึ้นที่ว่ามันมีคนคนนึงที่เป็นญาติ(แต่ไม่ได้สนิทและก็ไม่ใช่ญาติแท้ๆด้วย)คือเขาได้ด่าคนสำคัญของเราลับหลัง/แต่ไม่ได้ด่าให้เจ้าตัวได้ยินนะด่าลับหลังให้เราได้ยินแทน/แล้วเขาก็ทำตีหน้าซื่อเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นก็มาใช้ชีวิตมากินคอยช่วยเหลือกันอยู่เพราะอยู่ใกล้กันตอนแรกๆเราก็มีความเคารพเกรงใจเขาอยู่นะแต่ตั้งแต่ที่เขาด่าคนสำคัญของเรา+ชอบเข้ามาทำท่าทำหน้าทำตากวนเข้ามาเอาของกินแล้วก็บางครั้งวางไว้ให้เราล้างเรียกว่าเกือบแทบทุกครั้งดีกว่าถ้าเขาไม่ยกจานไปด้วยก็ทิ้งไว้ให้เราล้างที่บ้านนั้นหละ(ถ้าเป็นคนอื่นก็คงชินชาหรือปล่อยผ่านไปตั้งนานแล้วแต่อันนี้เรามีความทรงจำที่ไม่ดีที่เขาเคยด่าคนสำคัญของเราอยู่แล้ว)แต่พอนานวันเข้าความอดทนของเราก็เริ่มลดลงเรื่อยๆจนมาถึงวันนี้ที่เราลองพูดกับเขาว่าทำไรไว้ก็ล้างด้วยหละเขาตอบกลับแค่ว่ามันเป็นน้ำมันเก่าในกระทะเขามาใช้ต่อก็ไม่จำเป็นต้องล้างเราพูดสวนกลับว่าแต่ใช้คนสุดท้ายอย่างน้อยล้างหน่อยก็ยังดีเขาก็พูดสวนคำเดิมว่าก็มันเป็นสิ่งที่คนอื่นใช้ไปแล้วเขาแค่มาใช้ต่ออย่าเยอะให้มากแล้วก่อนเดินออกไปเขาก็ด่าเราไอสลัดเราก็เลยด่ากลับไอสลัดเอ้ยพอเราด่ากลับเขาก็ทำจะมาเอาเรื่องเราเราก็หยิปอาวุธขึ้นมาเพราะตอนนั้นเราเหมือนคุมตัวเองไม่ได้รู้ว่ากำลังทำอะไรแต่ควบคุมร่างกายไม่ได้เขาก็เห็นว่าเรามีอาวุธ(//อันนี้ขอชี้แจงก่อนว่าอาวุธที่ใช้คืออะไร//ไออาวุธที่ใช้ก็คือเชือกรัดของที่มีตระขอเกี่ยวแต่เรากำด้านตระขอไว้ใช้แค่ด้านตัวเชือกไว้ตอบโต้อย่างเดียวไม่ถึงแก่ชีวิตแค่ทำให้เกิดรอยแดงได้ถ้าใครรู้จักหรือเคยใช้ก็จะรู้ว่าเราหมายถึงเชือกอันไหนนั้นหละเราใช้แค่ตัวเชือกไม่ได้ใช้ตระขอฟาดก็จะมีความแรงระดับนึงแต่ไม่ทำให้เลือดทำให้เกิดรอยแดงอย่างเดียวไว้ใช้ป้องกันตัวเมื่อไม่มีของให้เลือก)เขาเลยทำได้แค่หันมาแล้วด่ากลับแต่ยังไม่กล้าทำไรซึ่งก็มีคนเห็นเหตุการนะก็คนในครอบครัวเขานั้นหละและเท่าที่ดูแล้วเหมือนเข้าข้างฝ่ายคนของตัวเองอยู่แล้วไม่มอง4มอง8หรอกซึ่งเราก็ไม่ทำไรเขาหรอกนะเพราะเห็นแก่ว่าเคยช่วยเหลือกันถึงแม้จะนิดหน่อยและเราก็ห่วงอนาคตของตัวเองด้วยเพราะใจจริงเราอยากจะกดปุ่มชัตดาวเขาด้วยแต่ใจเรายังไม่ถึงพอและเป็นห่วงคนด้านหลังด้วยและก็มีแค่แวบนึงที่คิดว่าถ้าเรากดปุ่มชัตดาวเขาไปแล้วครอบครัวเขาจะอยู่ยังไงใครจะคอยส่งลูกเขาเรียนใครจะดูแลพ่อแม่เขาเลยทำให้เราได้สติแล้วพูดกับเขาไปว่าทีหลังก็ไม่ต้องเข้ามาเขาพูดสวนกลับว่านี่บ้านเมิงหรอ(เพราะเราก็อยู่กับครอบครัวเช่นกันแต่ตอนนั้นทุกคนออกไปทำงานหมดแต่ยังไม่ถึงเวลาทำงานของเราเราเลยอยู่บ้านคนเดียวตอนนั้น)พอเขาพูดเสร็จเราก็ปล่อยให้เขาเดินไปเพราะขืนด่าต่อไปอีกคงได้มีคนหลับไม่ตืนสักคนเราเคยนำเรื่องนี้ไปพูดกับหลายคนแล้วแต่พวกเขาก็ทำได้แค่พูดให้เรามจเย็นให้เมินๆให้อดทนถ้าเกลียดอะไรใครให้เก็บไว้ในใจเราอดทนจนเราเก็บกดเราใจเย็นจนเราฟิวขาดเราพยายามหาคนคอยช่วยเราตลอดเพราะเราคิดเสมอว่าถ้ามีคนมาช่วยทุกอย่างก็จบโดยที่ไม่มีการทพร้ายร่างกายกันเกิดขึ้นและเราจะได้ไม่ฟิวขาดเหมือนวันนี้เอาตรงๆวันนี้ก็ไม่มีใครเจ็บตัวหรอกแต่เรากลับมานั่งเสียใจและร้องให้กับตัวเองในสิ่งที่เกือบจะทำลงไปบางทีเราก็มานั่งคิดกับตัวเองว่าเราเพี้ยนไปแล้วหรือป่าวหรือเรากลายเป็นคนจิตใจไม่ปกติไปแล้วแต่สิ่งที่จะทำคือเราแค่อยากให้เขามีมารายาทกับเราบ้างเกรงใจกันบ้างไม่ใช่ใช้คำว่าโตกว่าแล้วจะทำยังไงก็ได้(ขออภัยถ้าเราเขียนยาวแล้วผู้อ่านเบื่อแต่มันเป็นเหตุการจริงที่เราโดนและเกิดขึ้น)
//เท่าที่พวกคุณอ่านมาทั้งหมดคุณสามารถออกความคิดเห็นได้นะแต่ขอเป็นคำที่สุภาพนะและให้เกียรติกันด้วยนะ//