คือเราอายุ14ค่ะ ตอนนี้ เมื่อก่อนเป็นคนติดพ่อมากๆ นอนทีไรต้องกอดพ่อตลอด วันไหนพ่อไม่กลับบ้านจะร้องไห้กับแม่ตลอด แต่ตอนนี้พ่อกับแม่เราแยกทางกันแล้วค่ะ เรามาอยู่กับพ่อ ด้วยความที่ช่วงเด็กๆ เรานอนกอดพ่อประจำ มันก็คงเป็นความเคยชินของพ่อ คือเราอยู่ห้องรวม มีพ่อ กับเรา แล้วก็พี่ แบ่งกันครึ่งห้อง พ่อนอนเตียงเดียวกับเรา พ่อชอบนอนกอดเรา แต่เราโตแล้วบางมีเราก็อึดอัดค่ะ แถมพ่อเรากรนดังมากๆ บางคืนเรานอนไม่หลับก็อยากลุกไปหาอะไรทำก็จะโดนว่า อีกเรื่องนึงคือ เรื่องกลับบ้าน คือเราชอบไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนค่ะ แต่ก็แถวๆบ้านนะคะ ที่เดิมๆ พ่อกำหนดเวลาให้เรา 17.00 ต้องกลับ เราเลิกเรียน15.10 เราก็โอเครค่ะไม่มีปัญหา แต่ว่า ยายเราไม่ยอมให้ไปไหนเลยค่ะ เวลามีงานกลุ่มอะไร เราจะไปทำบ้านเพื่อน ยายก็จะบ่นไม่ให้ไป ถ้าเราได้ไปก็จะโทรมาเช็คให้เปิดกล้องตลอด เข้าเรื่องกลับบ้านกันค่ะ คือพอเรากลับเย็น ก็คือ 17.00 ยายเราก็จะบ่นค่ะว่าไปไหนนักหนา ทำไมไม่รีบกลับบ้าน คือเราเข้าใจเขานะคะว่าเขาห่วงเรา แต่เราก็อยากเล่นบ้าง เขามาพูดว่า เดี๋ยวคอยดู อนาคตจะเสีย ยายเราค่อนข้างขี้บ่นค่ะ เวลาเราจะซื้อขนมอะไรกินนิดๆยายก็บอกว่าเราไม่ประหยัด ยกตัวอย่างเช่น เราหิวน้ำมากๆค่ะ เวลากลับจากรร. เราก็จะแวะซื้อน้ำแก้วกิน20บาท ยายก็จะบ่นแล้วค่ะ เราแทบไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตเลยค่ะ คือตอนกลางคืน เพื่เนเราโทรคุยกัน เราอยากโทรกับเพื่อนมาก ติดที่เรานอนกับพ่อ บางทีก็อยากโทรปรึกษากัน แต่เราก็ทำไรไม่ได้เลยค่ะ วันนี้เราคุยกับพ่อเรื่องห้องส่วนตัว พ่อก็ถามเราว่า ทำไม เรกา็อบกว่าอยากมีห้องส่วนตัวบ้าง อยกานอนคนเดียว พ่อเราก็ถามต่อว่า อยู่แบบนี้ไม่มีความสุขหรอ เราอึดอัดมากๆค่ะ แต่ไม่สามารถพูดได้ ควรทำไงดีคะ