คือเราเบื่อชีวิตตัวเองมากเลยค่ะ รู้สึกเหมือนจะไม่มีอนาคต ใช้ชีวิตวนลูปไปวันๆ ทั้งๆที่เราเพิ่งจะอายุเพียงแค่16 ยังไม่ได้ชีวิตในวัยเรียนให้คุ้มเหมือนเด็กคนอื่นเลย คือเราเรียนจบแค่ม.3แล้วก็มาเรียนต่อที่ก.ศ.นค่ะ แต่ก.ศ.นเขาให้เรียนแค่วันพฤหัสวันเดียว(เรียนแบบออนไลน์)แล้วก็ให้ไปเข้าร่วมกิจกรรมที่ทางก.ศ.นเขาจัดให้(นานๆทีถึงจะจัดมั้ง เขาบอกมา) แต่พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่เราต้องไปเข้าร่วมกิจกรรม แต่เราไม่อยากไปเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนตัวเองน่าจะป่วยทางจิตละ ประมาณว่าแบบ ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบที่ๆมีคนอยู่เยอะๆ ไม่ชอบถูกจ้องมอง ไม่อยากเป็นจุดสนใจ ทั้งที่ตอนเด็กๆเราชอบทำตัวให้เด่นให้คนอื่นมองมาก เพราะเคยคิดว่า คนอื่นมองเราเพราะเราสวยแน่ๆ แต่พอเราขึ้นม.1เทอม2 เราก็เปลี่ยนทั้งความคิดทั้งบุคลิกไปเป็นคนละคนเลยค่ะ แต่นิสัยไม่สู้คน แล้วก็ไม่ค่อยพูดคือเป็นมาตั้งแต่จำความได้แล้ว แต่พอม.1เทอม2 เรารู้สึกว่าเราเริ่มทำตัวแตกต่างจากคนทั่วไปมากขึ้นเรื่อยๆ เช่น ไม่กล้ากินอาหารต่อหน้าคนแปลกหน้า ปากมันจะสั่น มันจะคิดมาก วิตกกังวล มือสั่น กินแทบไม่ลงเลยค่ะ เวลาพูดกับคนอื่นก็ไม่กล้าสบตาตรงๆ ชอบหันไปมองอย่างอื่นเวลาพูด แล้วก็ไม่กล้าพูดกับคนแปลกหน้า คือมันเป็นอะไรที่โคตรอึดอัดโคตรทรมานเลย ไปหาหมอ หมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราก็กินยาที่หมอสั่งจนหมด แล้วก็ไม่ได้ไปหาหมออีกเลย ไปแค่ครั้งเดียวเพราะไปตอนนั้นก็ให้ปู่กับย่าพาไป แต่พออยากไปอีกรอบปู่กับย่าก็ไม่พาไปแล้ว เพราะบอกว่าเราไม่เห็นจะเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าตรงไหน เพราะเห็นเรายิ้มและหัวเราะไปกับพวกเขาได้แบบปกติ แต่กับคนอื่นเราจะเป็นอีกแบบ แต่พวกเขาไม่ได้สังเกตเลย เราต้องแอบร้องไห้คนเดียวตลอดเพราะเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ที่โรงเรียนก็ไม่มีใครคบเลย มีแต่เพื่อนกระเทยคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทเราที่สุด เพราะมันก็ไม่ค่อยพูดเหมือนกัน ไปโรงเรียนก็ชอบโดนมองแปลกๆ จะออกไปไหนมาไหนก็ต้องใส่แมสตลอด ไม่กล้าเปิดแมสแสดงสีหน้า บอกเลยว่าโคตรทรมาน สงสารครอบครัวที่อุตส่าห์เลี้ยงเรามาแต่เรากลับเป็นแบบนี้ แถมเราก็คิดอยากฆ.ต.ตตัวเองด้วยในอนาคต รู้สึกไร้ค่ามากๆ อยู่ไปก็เป็นภาระครอบครัว พวกเขาคงจะพึ่งพาเราไม่ได้ ทั้งๆที่พวกเขาเลี้ยงเรามา หวังพึ่งพาหลานคนนี้ เราเสียใจมากที่เป็นแบบนี้ พยายามคิดว่า ในอนาคตถ้าเรียนจบแล้วหางานดีๆได้เงินดีๆเมื่อไหร่เราจะเอาไปหาหมอจิตเวชเพื่อรักษาตัวเองให้หาย แต่แค่เราจะเดินไปขอสมัครงานเรายังไม่กล้าเลย เราเลยล้มเลิกความคิดพวกนี้ เราทรมานมากๆเลยค่ะ เบื่อตัวเองมากด้วย คนที่พึ่งพาได้คงมีแต่น้องสาวเรา ทั้งเรียนเก่ง เรียนดี แต่เราเรียนก็โง่ ทำกับข้าวอะไรก็ไม่เป็น ทำอะไรก็ไม่เป็นซักอย่าง คิดอยากกลับไปเป็นตัวเองคนเดิม คนที่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว กล้าใช้ชีวิตแบบไม่ต้องใส่แมส ถึงแม้จะไม่สู้คน ไม่กล้าแสดงออก ไม่ค่อยพูดกับคนไม่สนิท แต่แบบนั้นมันก็ยังดีกว่าตอนนี้  ตอนนี้เราแทบไม่อยากออกไปไหนเลย อยากอยู่แต่บ้าน อยากนอนเล่นแล้วก็ตื่นไปกินอาหารฝีมือปู่กับย่า แล้วก็กลับมานอน วนไปวนมาแบบนี้ซํ้าๆไปจนตาย แต่ยังไงซักวันนึงพวกเขาก็ต้องจากเราไป แล้วเราก็จะต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ซึ่งมันเป็นอะไรที่มีผลต่อจิตใจเรามาก เราไม่รู้ด้วยซํ้าว่าจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เราเบื่อตัวเองมากๆ ที่สุดเลย