ตามหัวข้อเลยค่ะ เราสนิทกับเพื่อนคนนึงมากๆ คิดว่านี่เเหละเพื่อนซี้ของเรา เเต่เพื่อนคนนี้มีนิสัยค่อนข้างเอาเเต่ใจ เเละก็ฐานะดีมาก ต่างจากเราที่ฐานะปานกลาง เราก็ไม่ได้คืดอะไรมาก คิดว่าคงไม่สำคัญอะไร เราอยู่กับเพื่อนคนนี้มา6ปีเเล้วค่ะ ตอนเเรกไม่ได้สนิทกันมากเเต่พอต้องเข้ามัธยมเดียวกันเราก็สนิทกันมากขึ้น ยิ่งเรากับเพื่อนคนนี้ได้เรียนห้องเดียวกัน มันทำให้เรารู้สึกสนิทมากขึ้น เราทุ่มให้เขาทุกอย่าง ตามใจทุกอย่าง ตอนดีเราก็เป็นเพื่อนกันปกติค่ะ เเต่ เวลาที่เราผิดพลาดเพื่อนคนนี้บางทีก็จะเมินๆเราไป เราก็เป็นฝ่ายง้อตลอด เเต่ที่ยิ่งกว่าคือเวลาที่เพื่อนทำผิดเรากลับเป็นฝ่ายที่อึดอัดเเล้วก็ต้องเริ่มบิงปรับความเข้าใจก่อนเสมอ บางทีเรื่องที่เพื่อนคนนั้นผิดต่อเราเค้าก็ดูไม่ได้ใส่ใจ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เเละไม่สนใจเราเลย กลับกลายเป็นเราที่ต้องมานั่งคิดมากว่าเพื่อนจะคิดว่าเรางี่เง่าไหมรำคาญเราไหม บางทีก็คิดว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เเคร์ไม่คิดถึงใจเพื่อนด้วยกันเหมือนที่เราคิดบ้างหล่ะ บางทีเเค่เพื่อนโทรมาขอโทษเราเราก็ให้อภัยเเล้ว เเต่นี่เหมือนเราเป็นฝ่ายที่ต้องคอยเเคร์เรื่องที่เค้าผิดต่อเรามากดว่าตัวเจ้าตัวซะอีก ตอนนี้ทั้งเศร้าทั้งเหนื่อย  ริดว่าทำ/มต้องมาเจอต้องมาผูกพันกับเพื่อนเเบบนี้ด้วย ตัดยังไงจากใจก็ตัดไม่ขาด เหมือนเราเสียดายเวลากับความสัมพันธ์ที่ดีที่เราเคยใช้ด้วยกันอ่ะค่ะ ตอนนี้เราควรใจเเข็งเดินออกมาจากเพื่อนคนนี้หรือทำตัวปล่อยใจเหมือนทุกอย่างปกติดีคะ ?