ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราอายุ 28 ปี คบกับแฟนมา 8 ปี อายุห่างกัน 8 ปี เเต่ก่อนเราทำงานเเรกๆเราอยู่หอเเต่ด้วยเรื่องความปลอดภัยเราจึงมีความจำเป็นต้องไปอยู่บ้านแฟนค่ะ (ยังไม่เเต่งงานนะคะเเต่ผู้ใหญ่รับรู้เเละมีเเพลนจะเเต่ง) เเต่ชีวิตกับเล่นตลก เราได้เลื่อนตำเเหน่งงานภาระหน้าที่เยอะขึ้นจากเดิมค่อนข้างมากเราเหนื่อยมากกับการทำงานนอกบ้านพอกลับบ้านเเฟน แม่เเฟนชอบทำกับข้าว ก็ชอบใช้เราทำนั้นทำนี่ เราทำได้นะไม่เคยเกี่ยงทั้งที่เหนื่อยสายตัวแทบขาดสมองคือล้ามากในเเต่ละวัน หลังๆมานี่ร่างกายเราล้ามากที่สุดเราผิดไหมคะที่เราอยากออกไปจากความเหนื่อยล้านี้คือคนทำงานนอกบ้านมันเหนื่อยอยู่เเล้วบวกกับหลังจากกลับทำงานต้องทำนั่นนี่เพียบไปหมดบางวันเราต้องตากผ้าตอนสี่ทุ่ม กินข้าวเย็นตอนเกือบสามทุ่ม พักหลังมานี่เรากลัวการเเต่งงานเลยค่ะ นึกสภาพมาอยู่เเบบนี้เเล้วขนลุก ส่วนแฟนเเรกๆก็ดีหลังๆนี่หัวรั้นมากไม่รู้เพราะความแก่ด้วยรึป่าว  บอกก่อนนะคะ ฐานะทางบ้านเราค่อนข้างดีกว่าแฟนเราผิดไหมที่เราอยากหนีจากความเหนื่อยนี้
1.เรายังไม่เเต่งงาน
2.ไม่มีหนี้สิน
3.มีรถยนต์ 1 คันซื้อเงินสด เพิ่งหัดขับ
4.มีงานประจำทำหาเงินเองได้
5.มีบ้านอยู่ บ้านพ่อแม่
ชีวิตเราเหมือนจะดีทำไมเราไม่มีความสุขเลย หลายครั้งในตอนกลางคินเราร้องไห้คนเดียวตลอดเพราะความเหนื่อยล้วนๆเราเลิกงานก็หวังจะได้พักผ่อนมันไม่เคยได้เป็นแบบนั้น พอเราจะย้ายมาอยู่หอนอกแฟนเราก็ไม่ค่อยโอเครเราอยากกลับมารักตัวเองจังค่ะเเต่ก็ติดที่เเฟน เพราะสมัยก่อนตอนเราทำงานใหม่ๆเราไม่มีรถเเฟนเรารับส่งตลอดไม่เคยขาด เค้าคือคนดีคนนึงเเต่เดียวนี้หัวรั้นมากเเละเราก็เหนื่อยมากทั้งงานนอกงานในผิดไหมที่จะกลับมารักตัวเอง..