ฉันรักเขามากจนไม่ได้รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปจนกระทั้งเขาถามว่าเขาเปลี่ยนไปมั้ย?
ฉันตอบว่าก็ไม่นะ
เขากลับบอกว่าเราเลิกกันเถอะ
มันก็ทั้งเจ็บทั้งชานะทั้งร้องไห้รั้งเขาแต่เขาก็ไม่อยู่
ร้องไห้,ดิ่ง,เพนิก คิดวน,กินข้าวไม่ได้เกือบ2สัปดาห์ทำงานก็ไม่ได้บางครั้งก็ทำไปร้องไห้ไปคิดถึงเขากลับมาที่ห้องเจออะไรที่ำด้วยกันคุยกันมันยิ่งทำให้คิดถึงจมอยู่แบบนี้มา43วัน
ตื่นเช้าวันต่อมาอาการคิดถึง อาวร,โหยหา,ร้องไห้
มันหายไปภายในคืนเดียวเหมือนมีคนมาดีดนิ้วที่หูแล้วตื่นมาด้วยอาการ งง ว่าทำไมใจเป็นไรทำไมไม่เศร้าละร้องไห้สิเรารักเขามากหนิถามตัวเองอยู่สักพักนึง
จนมานั่งคิดกับตัวเองว่าทุกคนต้องการการเติบโตที่ดีกว่านี้อยู่กับเราเราอาจจะไม่ได้ทำให้เขาสบายใจหรือสุขมากกว่านี้หรือเขาอาจจะยังอยากเจอสิ่งใหม่ๆ
(ปล.พอดีมาเจอว่ามีแอบคุยกับสาวในออฟฟิศ)
แต่ก็ต้องขอบคุณเขาเขาทำให้เราได้เจออะไรสิ่งใหม่ๆความคิดเปลี่ยนทัศนคติเปลี่ยน การปรับตัวก็เปลี่ยน งานก็ เปลี่ยนการคิดเปลี่ยน มันทำให้ดีขึ้นมั้ง ไม่รู้นะแต่รู้สึกว่ามันโอเคนะ
(ที่เขาเดินออกจากเราไป ไปหาคนอื่นโดยที่แอบคบตอนที่ยังมีเราอยู่)
แต่ก็มาเจอกับ comment นึงที่เขาบอกว่า ยุคเราอายุเท่านี้ก็ไม่ได้คบกันนานขนาดนี้ มันก็ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่แล้วเป็นธรรมดา
ถึงแม้เขาจะนอกใจ แต่เราก็ไม่โกรธเขาเลย กลับทำให้เรา รู้ว่า กาลเวลามันเปลี่ยนแปลงกันได้
[มันจะดูเหมือนเป็นแม่พระไปไหม แต่เราคิดแบบนี้นะ😅]