กว่าทำสวยได้ครบทุกข้อ ก็หมดไปหลายบาท เวลาใช้ในการพักฟื้นก็ข้ามปี

ร้อยทั้งร้อยของมนุษย์ขี้เหม็นที่มองของเร้ากาม คือจำไปช่วยตัวเองกันทั้งนั้นล่ะ

เราเคยไปติดพริตตี้ นศ ไซด์ไลน์ ยุค 2010 ตอนนั้นคนสวย กับคนธรรมดา ช่องว่างมันกว้างมาก เหมือนบันไดก้าวใหญ่ที่ต้องถกขากางเกงก้าวเลยล่ะ iphone bb ยังผ่อนได้ แต่ศัลยกรรมน้อยมากที่จะมีให้ผ่อน

เรายังจำวลีเด็ดของเค้าได้เลย "ฉันอยากจะเก็บเงินผู้ชายพวกนั้น เป็นค่ามองแล้วจำไปช่วยตัวเองจัง น่าจะได้ค่าทำหน้าทำนมคืนมาบ้าง"

ทุกวันนี้คนโชว์ความสวยฟรีๆ ให้ทุกสายตาและ cmos ได้เมมเข้าความจำ เหมือนความสวยมันราคาถูก ปลอดภัย เจ็บแป้บเดียว ทางลัดหมื่นๆ กิโลเหลือเพียงเดินระยะทางจากหอพักมาร้านสะดวกซื้อ โดนคนมองเยอะยิ่งฟิน โดนแอบถ่ายจังหวะเผลอๆ น่ารักๆ ลงเน็ต เผลอๆ อยู่ๆ ก็ได้เข้าสู่สายนักแสดง ได้กรีดพัดแบงค์พัน เป็นเจ้าของแบรนด์เนม รถหรู พูลวิลล่า บิน 1st class  มีไฮโซมาเกี่ยว ฟินชีวิตสุดๆ

ความแตกต่างของคน 2 ยุค มันสุดขั้วจริงๆ แต่ถ้าชีวิตคนยังไม่เคยเดินทางมาสู่ทางแยก เราก็ยังมองว่า คนที่โดนมองแล้วจำไปช่วยตัวเองควรจะต้องมีสิทธิ์ตามกฎหมาย ซึ่ง pdpa กฎหมายอาญา ก่อความเดือดร้อนรำคาญ ก็มีให้บริการ (ไม่นับการเมมเข้าอุปกรณ์อิเลกทรอนิกส์ ที่จะข้ามไปสู่อักคดีหนึ่ง) สำหรับเรา คนพยายามมาจนสวย การเรียกค่าแอบมอง เป็นสิ่งที่สมควร