เรื่องของเรามีอยู่ว่าเราคุยกับคนคนนึงอายุห่างกันพอสมควรเขาอายุ31ส่วนเราอายุ20เราได้คุยกับเขาตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่จนเราฝึกงานและเรียนจบตลอดเวลาเขาเป็นคนที่ดีมากตั้งแต่ที่เราได้เจอมาเขาเป็นซัพพอร์ต​เราในหลายๆเรื่องให้โอกาสเรามาตลอดเรามีเรื่องที่ทําผิดกับเขาไว้แต่เขาก็ยอมที่จะให้อภัยเราจนถึงวันที่เราเรียนจบเราได้มาอยู่บ้านลุงเพราะลุงบอกกับเราว่าจะฝากงานให้เวลาผ่านไปเรายังไม่ได้งานเราจึงตัดสินใจคุยกับคนที่เรารักว่าอยากจะไปเจอสักครั้งบวกกับเป็นช่วงวันเกิดเราด้วยเขาเลยอยากเลี้ยงข้าวดูหนังเเบบคู่รักทั่วไปแล้วก็กลับที่เราอยากไปเจอเพราะทั้งเราทั้งเขารู้อยู่แล้วว่าต่างคนต่างต้องไปทําหน้าที่ถ้าจะเจอกันมันก็คงต้องช่วงนี้เพราะหลังจากนี้ก็คงไม่ได้เจอกันแล้วทุกอย่างกําลังจะดีแต่สุดท้ายแล้วมันก็พังลงก่อนเราจะออกจากบ้านมาหาเขาเราได้บอกทุกๆคนแล้วทุกคนก็บอกว่าเข้าใจไม่ได้ว่าอะไรขอให้เจอคนดีๆแต่พอเรามาถึงหน้าห้างแห่งหนึ่งที่นัดกันไว้เขากลับโทรมาตามให้เรากลับทันทีบอกกับเราว่าเราไม่ได้บอกซะงั้นทั้งพ่อ​ ลุง​ และพี่ชายของเราโทรมาว่าเราด่าเราสารพัดเราบอบชํ้าแบบถึงที่สุดพี่ชายเราขอคุยกับคนรักของเราเราก็ให้คุยทีแรกก็เหมือนเขาจะเขาใจแต่ก็ไม่เขายังคงทักแชทมาว่าเราตลอดให้เรากลับเราจึงตัดสินใจกลับระหว่างทางกลับเราถ่ายรูปให้พวกเขาดูตลอดว่าเราขึ้นรถแล้วกําลังกลับเขาก็โทรมาด่าเราบ้างทักมาว่าบ้างจนเรารู้สึกว่าเรารับไม่ไหวแล้วจริงๆเราปิดการแจ้งเตือนทําให้เขาโทรมาเราไม่ได้รับไป1สายเขาโทรไปหาคนรักเราไปพูดดูถูกสารพัดเหมือนเขาเป็นคนที่ไม่ดีมากๆจะพากันไปทําเรื่องที่ไม่ดีจะมาฆ่าเราบ้างอะไรบ้างคนรักของเราก็โทรมาเล่าให้เราฟังว่าเขารู้สึกแย่มากที่ครอบครัวเครือญาติ​ของเราดูถูกเขามากขนาดนี้เขาบอกกับเราว่าเขาเครียดไม่รู้จะเอาจัวเองไปไว้ตรงไหนเราสองคนผิดอะไรแล้วเขาผิดอะไรเขาแย่ขนาดนั้นเลยหรอเราเองก็รู้สึกแย่มากที่ทําให้เขาต้องมาเจอเหตุการณ์​แบบนี้เขาเองท้อและเหมือนจะไม่อยากไปต่อแล้วเราก็ยังรั้งเขาไว้เพราะเองก็รักเขามากเขาเป็นคนที่ทําให้เราโตขึ้นกล้าที่ทําอะไรหลายๆอย่างเขาดีกับเราจนเราไม่รู้เลยว่าเราจะหาคนที่ดีแบบนี้ได้จากที่ไหนเราโดนคนบ้านด่าว่าจนเราอยากที่จะจบชีวิตตัวเองไปเลยเราไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเขาเหมารวมว่าคนจังหวัดนู้นเป็นอย่างนั้นคนจังหวัดนี้เป็นแบบนู้นดูถูกคนอื่นว่าต้องเป็นแบบที่เขาผ่านมาเราไม่เคยได้มีชีวิตเป็นของตัวเองเลยตั้งแต่เกิดมาเราจ้องทําตามกรอบที่เขาวางไว้ให้เสมอเพราะอยากให้เขาภูมิใจตลอดเวลาเขาเลี้ยงเรามาด้วยความกดดันความรุนแรงทั้งตบทั้งตีเตะหยิบอะไรได้ขว้างใส่ทุกๆครั้งที่อะไรไม่ได้อย่างใจเขาเราแค่ไม่เข้าใจเราไม่มีสิทธิ์​ที่จะได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติเลยหรอไม่มีสิทธิ์​จะเลือคนรักของตัวเองเลยหรอแค่เราอยากใช้ชีวิตแบบคยทั่วไปเราผิดหรอเราเจ็บปวดมากกับเรื่องนี้เราไม่รู้ว่าทุกคนมีความคิดเห็นแบบไหนแต่เรื่องนี้ก็คงเป็นบทเรียนให้กับเราว่าครอบครัวไม่ใช้เซฟโซนของเราเลยสักนิด