คำที่บอกว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกันมันใช่ไม่ได้กับประเทศนี้จริงๆ ยิ่งเข้าไปเรียนในม.ที่มีชื่อเสียงในด้านนั้นๆมากเท่าไหร่มันก็หมายถึงโอกาสที่เราจะได้มันก็มากขึ้น ผมคิดอย่างนี้ครับ คือ ผมติดมข.ในรอบสองของการสอบเข้ามหาลัยไปแล้วครับ แต่จริงๆเป้าหมายผมอยากเข้ามาเรียนในกรุงเทพ ไม่ว่าจะ มก. หรือจุฬาเอง คือผมใช้เวลา1ปีในการทุ่มเทอ่านหนังสือมาก(อ่านเองจริงๆ เพราะไม่มีเงินเรียนพิเศษ) ยิ่งใกล้สอบสนามต่างๆสภาพผมคนเหมือนขายวิญญาณ  จนคะแนนที่ออกมามันสามารถยื่นรอบสามในม.เหล่านี้ได้จิงๆ แต่ถึงอย่างงั้นแม่ผมก็ไม่ให้ครับไม่ว่าจะให้เหตุผลกับแม่ยังไง แม่ก็ดราม่ากลับไม่ยอม สุดท้ายผมก็กดยืนยันรอบสองไป แต่ในใจก็ยังนึกเสียดาย จนมาถึงวันประกาศผลรอบสาม ซึ่งคะแนนที่ผมทำได้มันมากกว่าคะแนนของบางคนที่ติดรอบนั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียดายใจสลายไปใหญ่ มันรู้สึกว่าเราพยายามไคว่คว้าหาโอกาสนี้มาด้วยตัวเอง และมันอยู่แค่ตรงหน้าทำไมมันต้องพังทลายลงแค่นี้ ทั้งๆที่เราทำมันได้ นี่มันผิดหวังยิ่งกว่าสอบไม่ติดอีก
เลยอยากขอคำแนะนำว่าผมควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีครับ