ตามหัวข้อเลยค่ะ
เราน้อยใจชีวิตตัวเองมากๆ เราพยายามใช้ชีวิตตามที่พ่อแม่บอกตลอด ตั้งแต่เรียนยันเรียนจบ ช่วงที่เรียนก็มีปัญหาเรื่อยๆ เขาก็เอาแต่บอกถ้าเรียนจบมีงานทำ ค่อยคิด ตอนนี้ตั้งใจเรียนให้จบก่อน เราก็ตั้งใจเรียนให้จบถึงเกรดจะไม่ได้สวย หรือได้เกียรตินิยม เราไม่ใช่ลูกที่น่าภูมิใจของพ่อแม่สักเท่าไหร่ เพราะเรามักทำผิดพลาดอยู่บ่อยๆ เช่น เรื่องรถ ทำรถล้ม หรือถอยรถไปชนเสา แต่พ่อแม่ก็มักใช้เราให้ทำนั้นนี่ เราก็ทำตามตลอด จนเราหางานทำได้ ทำอยู่7เดือน เราคิดว่าเราจะพยายามเก็บเงินให้ได้เยอะๆ เผื่อวันนึงเราอยากออกจากงานเพื่อมาลงทุนธุรกิจที่เราอยากทำ แต่สุดท้ายแม่ก็ลาออกจากงานเพื่อมาเปิดธุรกิจของตัวเอง เราก็โอเค เราช่วยได้เราก็จะช่วย แต่ด้วยความที่เราเหนื่อยจากงานประจำมากเลยไม่ค่อยมีเวลาไปช่วยแม่เท่าไหร่ อยู่มาวันนึงพ่อก็บอกเราว่าให้เราลาออกจากงานมาช่วยแม่ นี่มันธุรกิจครอบครัว เราต้องช่วยกัน ซึ่งเราไม่โอเคมากๆที่จะออก อีกนิดเดียวก็จะปีนึงแล้ว มันจะได้เป็นประสบการณ์1ปีของเด็กที่จบใหม่แบบเรา แต่เขาก็ไม่ฟัง เอาแต่ด่า และแดกดันว่าเห็นเงินหมื่นห้าดีกว่าครอบครัว ในมุมเรา เราอยากค่อยๆทำไปทีละอย่าง อยากใช้ชีวิตที่ตัวเองวางไว้ แต่สุดท้ายเราก็ต้องลาออกเพราะแม่เป็นคนมาพูดกะเราอีกคน เรานึกว่าแม่จะเข้าใจเรา เราคุยกะแม่ตลอด เราก็พูดเหตุผลของเราไป สุดท้ายเขาเลยบอกว่าจะเปิดธุรกิจที่เราอยากทำให้ แต่พอเราออกมา แม่ก็ไม่ได้ลงทุนอะไรให้เราสักบาท เราต้องเอาเงินเดือนเรามาลงทุน เราเลยพักของเราไว้ แล้วไปช่วยแม่ขายของ แต่เราไม่ได้เงินจากแม่เลยสักบาท แม่ก็เอาแต่ใช้เรา หงุดหงิดใส่เราตลอดเวลา เราออกจากมาเดือนนึงตอนนี้อยากกลับไปทำมาก เราเสียใจมาก ที่เราไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองสักที เราอยากออกจากจุดนี้ เราพยายามคิดในแง่ดีว่าพ่อแม่หวังดี ไม่อยากให้ลูกผิดพลาด แต่ตอนนี้เราคิดแบบนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ