ถ้าเริ่มเรื่องเลยก็ เราอยู่กับตายายตั้งแต่เกิด แม่กลับมามั้ง ส่วนพ่อนานๆทีกลับมาอยู่มาวันหนึ่งแม่พ่อเสีย ได้ไปหาพ่อที่จังหวัดนึง พออยู่นู่นได้เล่นกับเพื่อนรุ่นๆเดี๋ยวกันเพื่อนเลยชวนเรียนนี้แล้วตัดสินใจเรียนนี้ตอนนี้ก็อยู่กับพ่อ2คน
อยู่มาวันนึงมี ผญ.คนนึงเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ไม่รู้น่ะแต่ความรู้สึกมันบอกช่วงแรกๆ (เราก็เป็นเด็กที่คิดแต่ไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงออก ) พอนานๆไป เริ่มดุว่าเราทำความสะอาดไม่ดี บ้างครั้งเราก็ทำผิดจริง บ้างครั้งเราก็ไม่ผิด เราได้แต่เงียบ นั่งฟัง ทำตาม แก้ไขต่างๆที่เราพยายามแก้ เพราะเราก็เป็นที่ไม่ได้รอบคอบ ทำกับข้าวไม่เป็น ทำความสะอาดไม่ค่อยจะดี เป็นคนขี้หลงขี้ลืม เรียนก็ไม่ค่อยเก่งแต่ก็พยายามมาตลอด มีอยู่วันนึงเราจัดตู้เสื้อผ้า เราก็ไปเจอใบหย่าของพ่อกับแม่ ไม่มีใครบอกอะไรเราเลย ไม่มีใครอธิบายเรื่องที่ผ่านๆมาสักคน ก็เคยถามแม่ แม่ก็ตอบแค่ว่าหมดเวรหมดกรรม แต่ก็ไม่เคยถามพ่อนะ เพราะเรากลัวที่นี้ไม่ใช่ที่ของเรา ส่วนพ่อ แฟนใหม่พ่อเวลาดุเราว่าเราบ้างก็บอกว่าฟังเอาไว้นะ อย่าทำยังงี้ แบบนี้คิดว่าพ่อพึ่งพาได้ป่าว เราอยู่กับพ่อกับแม่ใหม่มาก็ 5 ปีได้ เราก็อยากออกจากนี้นะแต่ไม่ได้ถ้าออกกลางเทอมพอไป รร.อื่นมันก็ไม่เข้าใจอีก
เวลาโดนว่า โดนดุ หรืออะไรก็ตาม ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเราคือห้องนอน เราจะอยู่แต่ห้องนอน ออกมาแค่ตอนที่กินข้าว อาบน้ำ ไปเรียน หรือให้ออกมาช่วย แค่นั้น สิ่งที่ไม่ชอบมากๆคือเวลากลับบ้านจากโรงเรียนคือระเวงคิดตลอดว่าออกจากบ้านมานี้ทำอะไรไม่สะอาดหรืออะไรยังไงบ้างถึงบ้านแล้วทำไงต่อ ถ้ามีเรื่องดุก่อนหรือได้ยิน อะไรก็ตาม เราจะชอบแอบร้องไห้เงียบๆในห้องนอนหรือห้องน้ำ เราก็หาวิธีที่จะระบายออกมาให้ดีขึ้น เขาก็บอกว่าให้เขียนความในใจออกมา เราเขียน ร้องไห้พร้อมๆกัน ตลอดระยะเวลาที่ทำแบบนี้มา3-4ปีได้เราก็เคยเล่าให้เพื่อนฟังนะ เล่าเพื่อนก็หาวิธีแก้ไขให้ ทั้งเล่าให้พ่อฟัง(พ่อก็คงเข้าข้างแฟนใหม่พ่อนั้นแหละ) งั้นเล่าให้แม่ฟัง (ถ้าเล่าให้แม่ฟังก็คงไม่คุยกับพ่อเดี๋ยวก็ทะเลาะกันด่ากันอีก แล้วก็คงมาถามเค้าอีกว่ามีปัญหาอะไรยังไง )ในบ้านที่เราอยู่เนี่ยแฟนใหม่พ่อใหญ่สุดแล้ว เราก็คงทำอะไรไม่ได้
ทุกๆคืน ทุกๆวันเราจะบอกกับตัวเองตลอดว่าเดี๋ยวก็ผ่านไปเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเรื่องที่ผ่านมามัน้ป็นแค่การทดสอบเราเฉยๆ เราก็เคยคิดนะว่าถ้าเราตายไปจะป็นไงผูกคอตายข้างบ้านนี้ หรือ กรีดข้อมือดี แต่สุดท้ายก็ยังไม่กล้าพอ ก็คิดว่าคงมีคนเป็นแบบเดี๋ยวกันแต่เขาทำไมถึงผ่านมาได้ สุดท้ายมาก่อนจะย้ายฝั่งนั้นก็บอกว่า "ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก" จริงๆแล้วเขาแค่ดูแลตามสถานะไม่ได้ที่จะรักเราจริงๆไม่ได้คิดว่าเราป็นครอบครัวเดี๋ยวกัน
พอเราย้ายมาอยู่กับยายคิดว่าเหมือนที่ผ่านมาที่อยู่กันมา10ปี แม่ก็มีแฟนใหม่ แม่ก็เคยถามนะว่สโอเคใหม่ถ้าแม่มีแฟนใหม่ตอนนั้นเราอายุ12-13ปี เราแค่คิดว่าแฟนแม่ความสุขของแม่ไม่ด้เกี่ยวกับเราสักหน่อยก้ตอบไปว่า ได้หมดแล้วแต่ พอเวลาผ่านไปเริ่มใหม่อีกครั้งแต่ว่าทำไมมันถึงมีอะไรแปลกไป เรากลายเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ห้องไม่กล้าพูดอะไรกับใคร ช่วงเวลานี้ป็นช่วงเวลาที่จะมีความสุขก้ไม่ใช่ เวลาเงียบๆเราชอบคิดแต่เรื่องเก่าๆแล้วร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เราลองอ่านสิ่งที่เคยเขียนที่นู่น เราก็คิดว่าเราผ่านมาได้ดีแล้วเราเก่งมากๆ
หลังจากนั้นมาก็ได้ข่าวว่ามีน้องเกิดมาเราก็ดีใจด้วย แม่เลี้ยง จนน้องออกมา เวลาเราแชดคุยกับแม่เรื่องแรกก็ดีหลังๆมาเราเริ่มไม่ค่อยอยากคุย ไม่คุยเรื่องน้องก็เรื่องอนาคตเรื่องเรียนของเรา จากนั้นมาเราก็แถบไม่ได้คุยิลยถ้าไม่ใช้เรื่องสำคัญจริงๆ. จนเรามองไปรอบๆข้างเราห็นลูกพี่ลูกน้องญาติๆเราที่มีพ่อแม่ลูก ไปเที่ยวบ้างถ่ายรูปด้ววกันคุยหยอกล้อด้วยกันจนเราอิจฉาเราก็คิดนะว่า ทำไมเราถึงอยู่จุดที่ว่า พ่อเราอยู่กับแฟนใหม่พ่อที่บ้านหัวเราะเล่าเรื่องมีความสุข แม่เราที่อยู่กับพ่อใหม่ที่มีน้องเกิดมาได้ไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกันกินข้าวด้วยกัน เราที่อยู่จุดกึ่งกลางที่ว่าถ้าอยู่กับพ่อก็เป็นยังไงงั้นที่เล่า ถ้าอยู่กับแม่เราก็คงเห็นภาพที่พ่อแม่ลูกหยอกล้อกัน เราคิดงั้นสุดท้ายเราก็อยู่ที่ๆเราสมควรอยู่ตากับยาย และในห้องของเรา
ก็ตามที่เล่ามาก็คือ สรุปที่ผ่านมา7ปี ที่ผ่านสถานการณ์ต่างๆ มันอาจจะดูธรรมดาแต่เราไม่ใช่ยังไง มันทำให้เรามีอาการ นั่งเมอนาน อยู่ก็ร้องไห้ หัวเราะร้องไห้พร้อมๆกัน จมกับความทุกมาก็นาน พยายามหาความสุขแต่ก็ดีได้ไม่นาน ถ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ กันนั่นเเหล่ะ ตบหน้าตัวเอง ร้องไห้ยิ้มหัาเราะ กรี๊ดเหมือนคนบ้า บ้างครั้งนอนแล้วฝันถึงบ้านที่อยู่กับพ่อแม่มันเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับเรา ทุกวันนี้พยายามที่จะพึ่งพาตัวเอง หาเป้าหมายตัวเอง พยายามไม่ติดต่อพ่อกับแม่เพราะเวลาคุยเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอด ไม่อยากที่จะกลับไปอยู่ในสภาพที่ผ่านมาเพราะกว่าจะหนีออกมาได้ก็ยากเหลือเกิน
อยากรู้ว่าเราผิดไหมที่ไม่ค่อยได้ติดต่อพ่อกับแม่ แล้วที่ผ่านมาเราผิดไหมที่ ทำตัวไม่ค่อยดี แล้วก้อยากลบอยากหนีจากความรู้สึกแบบนี้. เราผิดตั้งแต่เราย้ายมาเรีบนกับพ่อรึเปล่า ทำไมพ่อกับแม่ถึงเลิกกัน หรือเราทำตัวไม่เป็นเด็กดีมากพอ หรือว่าเราเรียนหนังสือไม่เก่ง ทำไม พ่อกับแม่ต้องไม่ถูกกันด้วย
หนูขอโทษนะคะที่เขียนยาว จริงๆหนูก้ระบายออกมาทั้งตัวหนังสือ ทั้งเพื่อน ทั้งคนที่รับฟังแล้ว อาจจะเป็นตะกละของหนูเองที่ไม่มีทางออกจากความรู้สึกของหนูเอง
ถ้าเหตุการณ์เป็นแบบนี้ทำยังไง เราถูกหรือ้ราผิดยังไงบอกด้วยนะ
อยู่มาวันนึงมี ผญ.คนนึงเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ไม่รู้น่ะแต่ความรู้สึกมันบอกช่วงแรกๆ (เราก็เป็นเด็กที่คิดแต่ไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงออก ) พอนานๆไป เริ่มดุว่าเราทำความสะอาดไม่ดี บ้างครั้งเราก็ทำผิดจริง บ้างครั้งเราก็ไม่ผิด เราได้แต่เงียบ นั่งฟัง ทำตาม แก้ไขต่างๆที่เราพยายามแก้ เพราะเราก็เป็นที่ไม่ได้รอบคอบ ทำกับข้าวไม่เป็น ทำความสะอาดไม่ค่อยจะดี เป็นคนขี้หลงขี้ลืม เรียนก็ไม่ค่อยเก่งแต่ก็พยายามมาตลอด มีอยู่วันนึงเราจัดตู้เสื้อผ้า เราก็ไปเจอใบหย่าของพ่อกับแม่ ไม่มีใครบอกอะไรเราเลย ไม่มีใครอธิบายเรื่องที่ผ่านๆมาสักคน ก็เคยถามแม่ แม่ก็ตอบแค่ว่าหมดเวรหมดกรรม แต่ก็ไม่เคยถามพ่อนะ เพราะเรากลัวที่นี้ไม่ใช่ที่ของเรา ส่วนพ่อ แฟนใหม่พ่อเวลาดุเราว่าเราบ้างก็บอกว่าฟังเอาไว้นะ อย่าทำยังงี้ แบบนี้คิดว่าพ่อพึ่งพาได้ป่าว เราอยู่กับพ่อกับแม่ใหม่มาก็ 5 ปีได้ เราก็อยากออกจากนี้นะแต่ไม่ได้ถ้าออกกลางเทอมพอไป รร.อื่นมันก็ไม่เข้าใจอีก
เวลาโดนว่า โดนดุ หรืออะไรก็ตาม ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเราคือห้องนอน เราจะอยู่แต่ห้องนอน ออกมาแค่ตอนที่กินข้าว อาบน้ำ ไปเรียน หรือให้ออกมาช่วย แค่นั้น สิ่งที่ไม่ชอบมากๆคือเวลากลับบ้านจากโรงเรียนคือระเวงคิดตลอดว่าออกจากบ้านมานี้ทำอะไรไม่สะอาดหรืออะไรยังไงบ้างถึงบ้านแล้วทำไงต่อ ถ้ามีเรื่องดุก่อนหรือได้ยิน อะไรก็ตาม เราจะชอบแอบร้องไห้เงียบๆในห้องนอนหรือห้องน้ำ เราก็หาวิธีที่จะระบายออกมาให้ดีขึ้น เขาก็บอกว่าให้เขียนความในใจออกมา เราเขียน ร้องไห้พร้อมๆกัน ตลอดระยะเวลาที่ทำแบบนี้มา3-4ปีได้เราก็เคยเล่าให้เพื่อนฟังนะ เล่าเพื่อนก็หาวิธีแก้ไขให้ ทั้งเล่าให้พ่อฟัง(พ่อก็คงเข้าข้างแฟนใหม่พ่อนั้นแหละ) งั้นเล่าให้แม่ฟัง (ถ้าเล่าให้แม่ฟังก็คงไม่คุยกับพ่อเดี๋ยวก็ทะเลาะกันด่ากันอีก แล้วก็คงมาถามเค้าอีกว่ามีปัญหาอะไรยังไง )ในบ้านที่เราอยู่เนี่ยแฟนใหม่พ่อใหญ่สุดแล้ว เราก็คงทำอะไรไม่ได้
ทุกๆคืน ทุกๆวันเราจะบอกกับตัวเองตลอดว่าเดี๋ยวก็ผ่านไปเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเรื่องที่ผ่านมามัน้ป็นแค่การทดสอบเราเฉยๆ เราก็เคยคิดนะว่าถ้าเราตายไปจะป็นไงผูกคอตายข้างบ้านนี้ หรือ กรีดข้อมือดี แต่สุดท้ายก็ยังไม่กล้าพอ ก็คิดว่าคงมีคนเป็นแบบเดี๋ยวกันแต่เขาทำไมถึงผ่านมาได้ สุดท้ายมาก่อนจะย้ายฝั่งนั้นก็บอกว่า "ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก" จริงๆแล้วเขาแค่ดูแลตามสถานะไม่ได้ที่จะรักเราจริงๆไม่ได้คิดว่าเราป็นครอบครัวเดี๋ยวกัน
พอเราย้ายมาอยู่กับยายคิดว่าเหมือนที่ผ่านมาที่อยู่กันมา10ปี แม่ก็มีแฟนใหม่ แม่ก็เคยถามนะว่สโอเคใหม่ถ้าแม่มีแฟนใหม่ตอนนั้นเราอายุ12-13ปี เราแค่คิดว่าแฟนแม่ความสุขของแม่ไม่ด้เกี่ยวกับเราสักหน่อยก้ตอบไปว่า ได้หมดแล้วแต่ พอเวลาผ่านไปเริ่มใหม่อีกครั้งแต่ว่าทำไมมันถึงมีอะไรแปลกไป เรากลายเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ห้องไม่กล้าพูดอะไรกับใคร ช่วงเวลานี้ป็นช่วงเวลาที่จะมีความสุขก้ไม่ใช่ เวลาเงียบๆเราชอบคิดแต่เรื่องเก่าๆแล้วร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เราลองอ่านสิ่งที่เคยเขียนที่นู่น เราก็คิดว่าเราผ่านมาได้ดีแล้วเราเก่งมากๆ
หลังจากนั้นมาก็ได้ข่าวว่ามีน้องเกิดมาเราก็ดีใจด้วย แม่เลี้ยง จนน้องออกมา เวลาเราแชดคุยกับแม่เรื่องแรกก็ดีหลังๆมาเราเริ่มไม่ค่อยอยากคุย ไม่คุยเรื่องน้องก็เรื่องอนาคตเรื่องเรียนของเรา จากนั้นมาเราก็แถบไม่ได้คุยิลยถ้าไม่ใช้เรื่องสำคัญจริงๆ. จนเรามองไปรอบๆข้างเราห็นลูกพี่ลูกน้องญาติๆเราที่มีพ่อแม่ลูก ไปเที่ยวบ้างถ่ายรูปด้ววกันคุยหยอกล้อด้วยกันจนเราอิจฉาเราก็คิดนะว่า ทำไมเราถึงอยู่จุดที่ว่า พ่อเราอยู่กับแฟนใหม่พ่อที่บ้านหัวเราะเล่าเรื่องมีความสุข แม่เราที่อยู่กับพ่อใหม่ที่มีน้องเกิดมาได้ไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกันกินข้าวด้วยกัน เราที่อยู่จุดกึ่งกลางที่ว่าถ้าอยู่กับพ่อก็เป็นยังไงงั้นที่เล่า ถ้าอยู่กับแม่เราก็คงเห็นภาพที่พ่อแม่ลูกหยอกล้อกัน เราคิดงั้นสุดท้ายเราก็อยู่ที่ๆเราสมควรอยู่ตากับยาย และในห้องของเรา
ก็ตามที่เล่ามาก็คือ สรุปที่ผ่านมา7ปี ที่ผ่านสถานการณ์ต่างๆ มันอาจจะดูธรรมดาแต่เราไม่ใช่ยังไง มันทำให้เรามีอาการ นั่งเมอนาน อยู่ก็ร้องไห้ หัวเราะร้องไห้พร้อมๆกัน จมกับความทุกมาก็นาน พยายามหาความสุขแต่ก็ดีได้ไม่นาน ถ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ กันนั่นเเหล่ะ ตบหน้าตัวเอง ร้องไห้ยิ้มหัาเราะ กรี๊ดเหมือนคนบ้า บ้างครั้งนอนแล้วฝันถึงบ้านที่อยู่กับพ่อแม่มันเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับเรา ทุกวันนี้พยายามที่จะพึ่งพาตัวเอง หาเป้าหมายตัวเอง พยายามไม่ติดต่อพ่อกับแม่เพราะเวลาคุยเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอด ไม่อยากที่จะกลับไปอยู่ในสภาพที่ผ่านมาเพราะกว่าจะหนีออกมาได้ก็ยากเหลือเกิน
อยากรู้ว่าเราผิดไหมที่ไม่ค่อยได้ติดต่อพ่อกับแม่ แล้วที่ผ่านมาเราผิดไหมที่ ทำตัวไม่ค่อยดี แล้วก้อยากลบอยากหนีจากความรู้สึกแบบนี้. เราผิดตั้งแต่เราย้ายมาเรีบนกับพ่อรึเปล่า ทำไมพ่อกับแม่ถึงเลิกกัน หรือเราทำตัวไม่เป็นเด็กดีมากพอ หรือว่าเราเรียนหนังสือไม่เก่ง ทำไม พ่อกับแม่ต้องไม่ถูกกันด้วย
หนูขอโทษนะคะที่เขียนยาว จริงๆหนูก้ระบายออกมาทั้งตัวหนังสือ ทั้งเพื่อน ทั้งคนที่รับฟังแล้ว อาจจะเป็นตะกละของหนูเองที่ไม่มีทางออกจากความรู้สึกของหนูเอง