สวัสดีครับ ผมมีเรื่องราวของตัวผมเองมาเขียนให้อ่านเล่นๆกันเฉยๆครับ เอาล่ะ ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลาง ออกไปทางจนนิดๆ และผมอาศัยอยู่กับคุณป้า แม่ผมได้เข้าไปทำงานในตัวเมือง ส่วนลูกๆของป้าผมนั้นก็เข้าไปทำงานในเมืองเช่นกัน และมีลูกกันหมดแล้วเลยไม่ได้ส่งเงินมาที่บ้านบ่อยนัก ผมได้เข้าเรียนประถมฯ เจอเพื่อนๆมากมาย เป็นตอนที่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องของตัวเองขนาดนั้น และเป็นคนติดเกมส์อย่างมาก ระหว่างที่ผมเป็นเด็กและกำลังอย่างเข้า ม.1 ผมโตมากับการที่โดนบ่นมาตลอด เรื่องที่ติดเกมเอย ชอบเถียงเข้าข้างตัวเองอยู่บ่อยๆ เป็นคนที่ชอบทำตัวแตกแยกกับครอบครัวบ่อยครั้ง และในตอนที่ผมกำลังขึ้น ม.1 นั้น ผมก็เริ่มสนใจตัวเองบ้างแล้ว และรู้ตัวว่าผมตัวค่อนข้างเตี้ยมากๆเมื่อเทียบกับวัยเดียวกัน และการที่ผมชอบพูดมากและพูดไม่คิดบ่อยๆทำให้เพื่อนๆไม่ค่อยสนใจผมมากนัก ตอนนั้นผมชอบตามเพื่อนๆโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเพื่อนๆไม่ได้ให้ค่าผมขนาดนั้น และโดนแกล้งบ่อยๆ เพราะตอนนั้นผมไม่อยากเดินคนเดียวเพราะคิดว่ามันไม่เท่ ผมมีเพื่อนที่ให้ค่าผมจริงๆแค่ไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ำ เวลาไหนที่ผมโดนแกล้งจนหัวเสียบ่อยๆ แปลกมากที่ชอบเอามาลงกับครอบครัวตัวเอง แต่สถานการณ์จริงที่โดนแกล้ง กับพยายามเหมือนสนุกเพื่อกลบเกลื่อน ที่โดนมาทั้งหมดก็เพราะนิสัยของผมเองนั้นแหละ ที่ชอบทำอะไรไม่คิด และเคยคิดว่าอยากจะเรียนให้มันพ้นๆไป ผมเบื่อเวลาที่ครูให้เพื่อนๆจับกลุ่มทำงาน ผมจะเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนนึกถึงและเป็นเศษอยู่เสมอ ก็นั้นแหละมันก็เพราะนิสัยของผมเอง พอผมจบม.3 ย่างเข้าม.4 ผมก็เลยพยายามทำตัวให้ดีขึ้น พยายามเป็นผู้ใหญ่ และมีเพื่อนใหม่ ผมก็ตัดนิสัยแย่ๆเก่าของผมไปให้หมดทันที(ยกเว้นเรื่องครอบครัว)แต่ผมยังเถียงเข้าข้างตัวเองอยู่ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองผิด(เฉพาะกับครอบครัว) จนกระทั่งเวลาผ่านไป เหมือนมันเริ่มมีวุฒิภาวะมากขึ้น ไม่นานผมก็มองโลกเปลี่ยนไป ผมเริ่มเถียงให้น้อยลงฟังให้มากขึ้น และพยายามใช้เวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น และมีเหตุการณ์นึงที่ทำให้ผมต้องแอบหลั่งน้ำตา ป้าผมที่ทำงานในไร่ตากแดด ได้ทำกับข้าวจานเล็กๆให้ผม และบอกให้ผมกินคนเดียวไปเลย พอผมกินจนอิ่ม เลยได้ไปขอเงินป้าไปโรงเรียน ป้าผมบอกให้เอาพรุ่งนี้(ซึ่งบอกแบบนี้ค่อนข้างบ่อยมาก) และพอผมกลับมานอนแต่นึกได้ว่าลืมของที่โต๊ะกินข้าว ผมได้กลับไปเอาแต่สิ่งที่ผมเห็นคือ ป้าผมกำลังนั่งกินข้าวกับปลาร้าและหัวหอมเล็กๆ มันทำให้ผมในตอนนั้นรู้สึกนึ่งเลย ภาพต่างๆมันตีเข้ามาในหัวผมไม่หยุด ป้าผมกินของแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เสียสละของกินดีๆให้ผมบ่อยครั้ง แต่ผมไม่ได้สังเกตุอะไรเลยมาตลอด มันทำให้ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ พอเดินกลับขึ้นห้องอยู่น้ำตามันก็ไหลเอง ผมได้หยิบโทรศัพท์และลองเข้าไปที่แอพข้อความของป้าผมและไล่อ่านแชทของป้าดู จำได้ไหมครับ ที่บ่อยครั้งป้าผมมักบอกผมว่าค่อยเอาตังค์พรุ่งนี้ เพราะว่าป้าของผมไม่มีตังค์ติดกระเป๋าพอที่จะให้ผมไปโรงเรียนได้ และได้แชทข้อความไปขอยืมเงินคนอื่นบ่อยครั้งเพื่อที่จะเอาเงินมาให้ผมได้ไปโรงเรียน ผมเห็นแบบนั้นผมก็ได้ร้องให้ออกมาเลยครับ เพราะผมรู้ตัวแล้วว่าป้าและแม่คือคนที่ดีที่สุดในชีวิต และถ้าผมประสบความสำเร็จขึ้นมา ผมจะทำให้พวกท่านสบายที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้(ตัดมาเรื่องที่โรงเรียน) ใช่ครับ ม.ปลายมาผมได้มีเพื่อนที่ดี เรามีประสบการณ์ที่ดีต่อกันมาตลอด จนบางครั้งผมคิดว่า ยังไม่อยากจบออกไปใช้ชีวิตเลย ยังอยากอยู่แบบนี้ คิดกับตัวเองว่า นี่ชีวิตวัยรุ่นที่มีครั้งเดียวของเรามันกำลังจะจบแล้วจริงๆเหรอ คิดๆแล้วก็ใจหาย ตอนนี้ผมอยู่ชั้น ม.5 และมีความสุขดี บ่อยครั้งนักที่ผมชอบคิดกับตัวเองว่า นี่ผมโตแล้วหรือแค่หลอกตัวเองว่าโตแล้วกันแน่นะ โตแล้วนี่มันเป็นยังไง คำถามนี้ผมน่าจะได้รู้คำตอบแน่นอนในอนาคต เรื่องก็มีแค่นี้แหละครับ ก็อยากเขียนเล่นๆอ่ะ