จริงๆก่อนหน้านี้ ใช้ชีวิตเป็นโสดมาได้ปกติค่ะ แต่คนรอบตัวที่เคยโสดเหมือนๆกันกลับมีแฟน แล้วคนอื่นๆใกล้ตัวก็จะชอบใช้คำถามกับเราประมาณว่า ‘เหลือเราคนเดียวละนะ ทำไมยังไม่มีแฟนหรือแบบ ‘น่าเอ็นดูจัง อยากหาแฟนให้เลย คนอื่นเค้าอยู่เป็นคู่หมดแล้ว’

* คำพูดแนวนี้ บางคนอาจจะเย้ยแบบขำๆนะคะ แต่คนฟังที่ต้องฟังซ้ำๆจากคนนั้นที คนนี้ทีแบบเราไม่ขำเลยค่ะ หน้าแห้งสุดๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยที่จะมองว่าถูกแซว มันเป็นไปในเชิงลบมากกว่าค่ะ

ยอมรับเลยค่ะว่าชะงักกับคำถามเหล่านี้มาก เราไม่เคยรู้สึกเลยว่าการเป็นโสดของเรามันน่าสงสารมากในสายตาของคนอื่น มันรู้สึกนิ่ง โลกหม่นไปเลย พูดกับตัวเองซ้ำๆว่า เราน่าสงสารขนาดนั้นเลยจริงๆหรอ ถ้าเรายังโสดอยู่ แล้วเราจะใช้ชีวิตยากขึ้นหรอ ทำไมคนอื่นดูสมเพชเวทนาเราขนาดนี้ พูดแล้วจะร้องไห้จริงๆค่ะ เป็นความรู้สึกแบบอึดอัดใจมาก เหมือนทุกอย่างถาโถมมาที่การเป็นโสดของเรา มันดูน่าสงสารขนาดนั้นเลยหรอคะ เราทำตัวไม่ถูกเลยว่าควรใช้ชีวิตยังไงต่อ