เราอยู่กับพ่อเลี้ยงมา8ปีแล้วค่ะตอนแรกๆเขารักเรามากเพราะเขาอยากได้ลูกผู้หญิง เรากับพ่อเลี้ยงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเพราะเราอยู่กับตายายและพี่ชาย แต่พอเราอายุมากขึ้นแม่ก็เอาเรามาอยู่ด้วย ช่วงแรกๆก็ไม่มีอะไรค่ะแต่พออยู่กับแม่ได้ประมาณ3เดือนพ่อเลี้ยงก็แอบดูเราอาบน้ำค่ะ ด้วยความที่ห้องอาบน้ำและห้องน้ำมันติดกันและมีช่องระบายอากาศเชื่อมกันค่ะ เราเห็นเค้าแอบมองตั้งแต่ครั้งแรกเลยเพราะเราเป็นคนขี้ระแวงมาก เขาก็รู้นะคะว่าเราเห็นเขาแต่เขาก็ยังดู อาจจะหลบตอนเราหันไปอยู่บางแต่บางครั้งเราต้องด่าเขา เขาถึงจะเลิกดูค่ะ แต่พอเรากลับมาอาบต่อเขาก็ยังแอบดูเหมือนเดิม เราเลยเอาพวกรูปภาพมาปิดไว้ทั้งสองฝั่งแต่เขาก็ยังเอาออกค่ะ จนเขาแอบดูเรามา4อาทิตย์เราเลยตัดสินใจเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ครูที่ปรึกษาฟัง เพราะเราไม่กล้าที่จะบอกแม่ ครูที่ปรึกษาเลยบอกแม่ให้ แม่กับพ่อเลยทะเลาะกันค่ะ แต่ไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือแต่เขาก็ยังทำเหมือนเดิมค่ะ จนผ่านมาอีก4เดือนแม่เราได้ตั้งครรภ์เค้าก็เลิกดูเราอาบน้ำไปเลยจนผ่านมา1ปี2เดือนเราได้ย้ายบ้านแต่ยังอยู่ที่หมู่บ้านเดิมนะคะ เพราะบ้านเดิมที่เคยอยู่แถวนั้นเสียงดังมากค่ะ เลยย้าย แต่พอผ่านมาอีก5เดือนเขาได้แอบดูเราอาบน้ำอีกครั้งนั้นก็คือวันนี้ค่ะ และตั้งแต่ที่เขาเริ่มแอบดูเราอาบน้ำมาเราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ถึงแม้วันนั้นเขาไม่ได้ดูเราก็ตามแต่เรารู้สึกว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยและเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะ ในห้องนอนเราจะมีพวกมีดและเศษกระจกแตกเก็บไว้อยู่ค่ะ เราก็ไม่รู้เหมือกันว่าทำไมเราต้องทำร้ายตัวเอง แต่ตอนที่เราทำร้ายตัวเองเรารู้สึกว่ามันคือทางเดียวที่จะทำให้เราสบายใจขึ้นค่ะ ถึงมันจะเจ็บมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แม่เคยมาคุยกับเราแล้วแม่ถามเราว่า"จะให้แม่ทำยังไง จะให้แม่เลิกกับพ่อหรอ อดทนหน่อยได้มั้ย เราอะก็แต่งตัวให้มิดชิดเอาก็ได้"และแม่ก็เดินออกไปจากห้องเราเลย แต่เรายังไม่ได้ตอบอะไรนะคะ เราคิดตอนที่แม่พูดว่า ก็ปัญหามันอยู่ที่พ่อมั้ย จะให้แต่งตัวมิดชิดแต่ที่เขาดูคือตอนอาบน้ำไม่ใช่ตอนที่แต่งตัวแบบกางเกงขาสั้นและก็เสื้อยืดตัวใหญ่ๆนิ เราคิดแบบนี้ค่ะ และมันทำให้เราทำร้ายตัวเองหนักขึ้นจนวันนี้เราคิดว่าเราอยากตายเราไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว อยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์ ทุกวันก็อยู่แต่ในห้องร้องไห้ทั้งวัน  ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ เราไม่รู้ที่จะทำยังไงต่อแล้วค่ะ