ตอนนี้ผมรู้สึกเศร้า โดดเดี่ยวมาก อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนขอเล่าชีวิตก่อนหน้านี้ให้ฟังหน่อยนะครับ
.
.
.
พ่อแม่ผมแยกกกันตั้งแต่ผมอยู่ป.2 และะเค้าไม่ลงลอยกัน ผมอยู่กับแม่ตอนเด็ก อยู่กับพ่อตอนโต เค้าก็จะปลูกฝั่งเรื่องไม่ดีอีกฝ่ายให้ผมฝั่ง เหมือนผมเป็นคนกลาง ตอนแรกกผมหวังว่เค้าจะกลับมารักกันอีกแต่มันก็เป็นสิบๆปีแล้ววตอนนี้ไม่หวังแล้ววและะพ่อก็แต่งานใหม่แล้ววตั้งแต่ผมเด็กๆ
ตั้งแต่เด็กช่วงมัธยมต้น ผมตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดว่าเราเกิดมาทำไม เพราะไม่มีจุดหมายในการใช้ชีวิตใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ มันไม่มีความสุขเลย ผมเลือกว่าชีวิตตัวเองว่าอายุ33ผมจะไม่อยู่แล้ววถ้าผมรู้สึกไม่มีความสุขไม่อยากอยู่บนโลก เพราะผมอยากให้โอกาสตัวเองผมไม่รู้ว่า ศาสนามีจริงมั้ย
จนผม อยู่ม.5 ผมได้มีแฟนนคนนึงและผมรักเค้ามาก ผมลืมชีวิตก่อนหน้านี้ที่ตัวเองไม่มีความสุข เพราะทุกๆวันผมมีความสุข เหมือนมีเพื่อนที่รับฟังปัญหาคอยอยู่ด้วยกัน ผมฝันจะแต่งงาน มีลูก สร้างบ้าน วางแผนทุกอย่าง ผมฝากหัวใจและะชีวิตและอนาคตไว้กับเค้าเพราะผมฝันอยากไปเรียนดนตรีกรุงเทพเพราะผมฝันว่าอยากเป็นศิลปินแต่ผมยอมตัดอนาคตตัวเองเพื่อเค้าเพราะผมไม่เชื่อมั่นรักทางไกลเเละผมอยากมีเค้าในชีวิตผมเลยเลือกจะอยู่กับเค้า เค้าคือทุกอย่างของผมจริง พอช่วง ผมปี1จะขึ้นปี2 เรามีปัญหากันจนต้องเลิก เราเลิกกันได้3วัน เธอไปคุยกับเพื่อนผม คนที่เธอบอกและะสัญญาว่าไม่คิดอะไร และะไม่มีวันเป็นไรกัน พอผมรู้ยังงั้นผมจุกมากๆตัวชา ผมก็พยายามง้อเค้ากลับมาแต่เค้าไม่กลับ คุยกันไม่ถึงอาทิตเค้าก็คบกับคนๆนั้น โลกของผมสลายไปในพริบตา แรกๆๆผมรู้สึกเหว้งว่างมากตัวขานอนไม่ได้กินไม่ได้ เวลานอนสดุ้งตื่นตลอด ผ่าน2-3เดือน ผมตัดสิ้นใจ ไม่อยากอยู่ที่เดิม เลยขอพ่อซิ่วไปเรียน กรุงเทพได้มั้ยทำาตามความฝัน แรกๆพ่อบอกยังไงก็ไม่ได้ จนผมบอกปัญหาผมว่าไม่มีความสุขเลยสักนิดที่ผ่านมา จนคบกับคนนี้แต่เราเลิกกัน พ่อบอกว่าที่จริงไม่อยากให้ผมคบกับคนนี้หรอกเพราะ เคยคบกันมารอบนึงตอน ม.4 แต่เค้าเหมือนประมาณว่าเก็บแต้ม แต่คบกันได้อาทิตนึงไปมีคนอื่น พ่อก็ต่อว่าต่างๆนาๆดุด่าว่าแต่ผมก็เฉยๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรมันอธิบายไม่ได้ หลายรู้สึกปนกัน แต่พ่อก็ยอมจนได้ เพราะผมบอกถ้าไม่ให้ไปผมก็จะไม่เเรียนแล้ววพ่อให้โอกาสผมครั้งสุดท้ายเพราะเคย ซิ่วไปก่อนหน้านี่ครั้งนึงแล้วตอนม.4 คนอายุ21เรียน ปี1อ่ะครับ ผมก็ได้มาอยู่กรุงเทพตอนนี้ ผมรู้สึกเหงามากตัวคนเดียวโหว้ง มาอยู่ได้เกือบเดือนแล้ววมีเพื่อนนะครับ แต่มันโหว้ง คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุข คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆจนอยากร้องให้ มันเศร้ามาก คิดถึงคนที่เคยทำาให้ผมรู้สึกไม่ตัวคนเดียว รู้สึกคิดถึงบ้านแต่ต้องทำาความฝันให้สำเร็จจเพราะสัญญากับพ่อไว้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเลิกกันแล้ววชีวิตผมจะแย่ขนาดนี้ และะไม่คิดว่าเค้าจะไม่อยู่ในชีวิตแล้ววิคิดถึงความทรงจําเก่าๆ ช่วงเวลาที่มีความสุขก็ดับไปในพริบตาแค่วันๆเดียว ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยสักนิด
นี้แหละะครับชีวิตผมควรทำไงต่อไปดี ผมมองอนาคตผมไม่เห็นเลย ความรู้สึกที่มาเขียนกระทู้ ก็เพราะ คิดถึงเค้า โหว้งอยากร้องให้ อยากระบายขอบคุณที่รับฟังครับ ไม่รู้ชีวิตผมจะเป็นยังไงรอดูตอนผมอายุ33เเล้วกันครับ
ผมรู้สึกเศร้า โดดเดี่ยว รู้สึกตัวคนเดียวคิดถึงความทรงจำาเก่าๆที่มีความสุข นี้คือชีวิตผมครับ
.
.
.
พ่อแม่ผมแยกกกันตั้งแต่ผมอยู่ป.2 และะเค้าไม่ลงลอยกัน ผมอยู่กับแม่ตอนเด็ก อยู่กับพ่อตอนโต เค้าก็จะปลูกฝั่งเรื่องไม่ดีอีกฝ่ายให้ผมฝั่ง เหมือนผมเป็นคนกลาง ตอนแรกกผมหวังว่เค้าจะกลับมารักกันอีกแต่มันก็เป็นสิบๆปีแล้ววตอนนี้ไม่หวังแล้ววและะพ่อก็แต่งานใหม่แล้ววตั้งแต่ผมเด็กๆ
ตั้งแต่เด็กช่วงมัธยมต้น ผมตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดว่าเราเกิดมาทำไม เพราะไม่มีจุดหมายในการใช้ชีวิตใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ มันไม่มีความสุขเลย ผมเลือกว่าชีวิตตัวเองว่าอายุ33ผมจะไม่อยู่แล้ววถ้าผมรู้สึกไม่มีความสุขไม่อยากอยู่บนโลก เพราะผมอยากให้โอกาสตัวเองผมไม่รู้ว่า ศาสนามีจริงมั้ย
จนผม อยู่ม.5 ผมได้มีแฟนนคนนึงและผมรักเค้ามาก ผมลืมชีวิตก่อนหน้านี้ที่ตัวเองไม่มีความสุข เพราะทุกๆวันผมมีความสุข เหมือนมีเพื่อนที่รับฟังปัญหาคอยอยู่ด้วยกัน ผมฝันจะแต่งงาน มีลูก สร้างบ้าน วางแผนทุกอย่าง ผมฝากหัวใจและะชีวิตและอนาคตไว้กับเค้าเพราะผมฝันอยากไปเรียนดนตรีกรุงเทพเพราะผมฝันว่าอยากเป็นศิลปินแต่ผมยอมตัดอนาคตตัวเองเพื่อเค้าเพราะผมไม่เชื่อมั่นรักทางไกลเเละผมอยากมีเค้าในชีวิตผมเลยเลือกจะอยู่กับเค้า เค้าคือทุกอย่างของผมจริง พอช่วง ผมปี1จะขึ้นปี2 เรามีปัญหากันจนต้องเลิก เราเลิกกันได้3วัน เธอไปคุยกับเพื่อนผม คนที่เธอบอกและะสัญญาว่าไม่คิดอะไร และะไม่มีวันเป็นไรกัน พอผมรู้ยังงั้นผมจุกมากๆตัวชา ผมก็พยายามง้อเค้ากลับมาแต่เค้าไม่กลับ คุยกันไม่ถึงอาทิตเค้าก็คบกับคนๆนั้น โลกของผมสลายไปในพริบตา แรกๆๆผมรู้สึกเหว้งว่างมากตัวขานอนไม่ได้กินไม่ได้ เวลานอนสดุ้งตื่นตลอด ผ่าน2-3เดือน ผมตัดสิ้นใจ ไม่อยากอยู่ที่เดิม เลยขอพ่อซิ่วไปเรียน กรุงเทพได้มั้ยทำาตามความฝัน แรกๆพ่อบอกยังไงก็ไม่ได้ จนผมบอกปัญหาผมว่าไม่มีความสุขเลยสักนิดที่ผ่านมา จนคบกับคนนี้แต่เราเลิกกัน พ่อบอกว่าที่จริงไม่อยากให้ผมคบกับคนนี้หรอกเพราะ เคยคบกันมารอบนึงตอน ม.4 แต่เค้าเหมือนประมาณว่าเก็บแต้ม แต่คบกันได้อาทิตนึงไปมีคนอื่น พ่อก็ต่อว่าต่างๆนาๆดุด่าว่าแต่ผมก็เฉยๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรมันอธิบายไม่ได้ หลายรู้สึกปนกัน แต่พ่อก็ยอมจนได้ เพราะผมบอกถ้าไม่ให้ไปผมก็จะไม่เเรียนแล้ววพ่อให้โอกาสผมครั้งสุดท้ายเพราะเคย ซิ่วไปก่อนหน้านี่ครั้งนึงแล้วตอนม.4 คนอายุ21เรียน ปี1อ่ะครับ ผมก็ได้มาอยู่กรุงเทพตอนนี้ ผมรู้สึกเหงามากตัวคนเดียวโหว้ง มาอยู่ได้เกือบเดือนแล้ววมีเพื่อนนะครับ แต่มันโหว้ง คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุข คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆจนอยากร้องให้ มันเศร้ามาก คิดถึงคนที่เคยทำาให้ผมรู้สึกไม่ตัวคนเดียว รู้สึกคิดถึงบ้านแต่ต้องทำาความฝันให้สำเร็จจเพราะสัญญากับพ่อไว้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเลิกกันแล้ววชีวิตผมจะแย่ขนาดนี้ และะไม่คิดว่าเค้าจะไม่อยู่ในชีวิตแล้ววิคิดถึงความทรงจําเก่าๆ ช่วงเวลาที่มีความสุขก็ดับไปในพริบตาแค่วันๆเดียว ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยสักนิด
นี้แหละะครับชีวิตผมควรทำไงต่อไปดี ผมมองอนาคตผมไม่เห็นเลย ความรู้สึกที่มาเขียนกระทู้ ก็เพราะ คิดถึงเค้า โหว้งอยากร้องให้ อยากระบายขอบคุณที่รับฟังครับ ไม่รู้ชีวิตผมจะเป็นยังไงรอดูตอนผมอายุ33เเล้วกันครับ