สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรต้องจัดการปัญหาของตัวเองยังไง เราเหนื่อยและเสียความรู้สึกกับการทะเลาะกับที่บ้านจนจะไม่ไหวมาหลายรอบแล้ว เกริ่นก่อนว่าจริงๆเป็นลูกคนเดียวค่ะ แต่มีพี่ชายที่คนละพ่อ ปัจจุบันนี้พี่ชายมีลูก โดยคนที่เลี้ยงคือพ่อกับแม่เราเอง หลานก็อยู่กับเรา ก็คือเลี้ยงแบบเป็นลูกอีกคนน่ะค่ะ เราเริ่มทะเลาะกับแม่ตั้งแต่ม.4 ช่วงที่หนักมากๆจนมาถึงม.5 ทั้งคำพูดและการทำร้ายร่างกายตอนนั้นจิตใจเราพังมาก เราไม่เคยอยากมีชีวิตอยู่เลยสักวัน เรานอนร้องไห้ทุกวัน เรารู้สึกว่าการเกิดมาของเราคือภาระ และเป็นตัวปัญหาของพ่อแม่ เราพยายามคิดฆ่าตัวตายทุกวัน เราคิดตลอดว่าจะตายยังไงให้ไม่เดือดร้อนคนอื่น คิดว่าทำไมเราไม่โดนรถชนตายไปเลย หรือหลับไม่ตื่น จนสถานการณ์เริ่มดีขึ้นตอนเราอยู่ม.6 จนถึงปี 1 เนื่องด้วยเราไม่ค่อยมีเวลา และทางบ้านเห็นว่าเราเหนื่อยจริงๆจึงไม่ค่อยอะไรกับเรา และรวมถึงการโตขึ้นด้วยเราจึงพยายามใช้ชีวิตให้มีความสุขขึ้น เราเริ่มกลับมาพูดคุยและลดกำแพงต่อคนอื่นๆลง จนมาสถานการณ์ปัจจุบันเราเริ่มทะเลาะกับน้อง(หลาน) น้องอายุ 7 ขวบค่ะ เมื่อก่อนเราไม่ได้โอเคกับการมีน้องแต่ด้วยที่ต้องเลี้ยงดูแลมาเรื่อยบวกกับเรารักเด็กเป็นทุนเดิม เราเลยไม่ได้มีอคติกับน้อง แต่ตอนนี้น้องมักจะทำนิสัยที่ไม่โอเค ไม่เคารพเรา แสดงอาการไม่พอใจ ให้ชีวยหยิบจับอะไรนิดหน่อยไม่ช่วย หรือแค่เรื่องเล็หๆอย่างให้ไปอาบนํ้าก็ไม่พอใจแล้วก็ร้องไห้ ชอบไปร้องไห้ไปบอกอะไรผ่านทางแม่ เราก็จะโดนว่า มันเป็นปัญหาจุกจิกที่เกิดขึ้นแทบทุกวัน  พอเราดุ เราพูดบ้าง แม่ก็จะด่าเรา สารพัดค่ะ ไปในทางที่เรานิสัยแย่ เป็นคนที่ทำให้เด็กมีปม หรือบอกว่าเรารังเกียจน้อง ไม่สงสารบ้างว่าเด็กมันไม่มีใคร เพราะตัวเองเกิดมามีพ่อมีแม่ไงเลยไม่เข้าใจ ชอบกดคนอื่น ว่าทำสันดานเหมือนคนๆนึงที่เราไม่ชอบเขา เราเครียดค่ะเราแค่รู้สึกว่าเราเป็นคนที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ เวลาเรามีเงินเราก็พาน้องไปเที่ยว ซื้อของให้เสมอนะคะ ส่วนน้องเวลาที่อยู่กับเราเป็นอีกแบบ พอพ่อแม่กลับมาก็จะเป็นอีกแบบ กลายเป็นเราคือนางร้ายไปเลย น้องเคยน่ารักค่ะในตอนที่เขาเด็กกว่านี้ แต่ตอนนี้เรามีกำแพงกับน้องไปแล้ว เราบอกตรงๆว่าเราเหนื่อยมากกับความรู้สึกแบบนี้ บางทีเราก็คิดว่าเป็นเพราะเราอ่อนไหวไปรึเปล่า ทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่มีครั้งไหนที่เราไม่เสียใจ จบที่เราร้องไห้นอนไปทุกๆคืน เยียวยาตัวเองมาหลายปี ในความรู้สึกตอนนี้คือเราอยากให้พ่อแม่ยังจำได้อยู่ว่าเราคือลูกแท้ๆของพวกเขา ถึงแม้เราจะโตขึ้นแต่เรายังต้องการความรัก เรารู้ตัวค่ะว่าเราเป็นคนแข็งๆ เราไม่ได้เป็นเด็กอ้อนแบบน้อง เราไม่ใช่ผช.เหมือนที่เขาอยากมี แต่เรายังอยากให้เขาเห็นความสำคัญเราบ้าง เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ในบ้านหลังนี้ในสถานะไหน ลูกหรือผู้อาศัย ทำไมความรักความเป็นห่วงถึงตกที่น้องหมดเลยทั้งๆที่เราเกิดมาจากพ่อกับแม่ กลับมาก็เอาแต่ถามถึงน้อง คอยบอกให้ทำนู่นนี่ ดูแลน้อง แล้วเราล่ะ จะซื้ออะไรก็จะนึกกึงแต่น้อง สิ่งที่เราชอบก็ดูเหมือนจะจำไม่ได้ด้วยซํ้า สรุปเราเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรอ พื้นเพเราเป็นคนคิดมากค่ะ คิดเยอะ และเสียความรู้สึกง่ายมากๆ แต่ถ้าเราบอกพ่อแม่ เขาไม่ได้สนใจค่ะเขามองว่าเราทำตัวมีปัญหา ตอนนี้เราไม่รู้สึกอยากมีชีวิตต่อเลยค่ะ ทั้งเรียนและอนาคตเราก็เครียดมากๆ เจอปัญหาที่บ้าน เราท้อกับหารใช้ชีวิตค่ะ เลือกได้เราอยากเป็นคนไม่รู้สึกอะไร หรือไม่ต้องเกิดมาด้วยซํ้า ตอนนี้เราคิดว่าเราควรตายๆไปซะ คนในบ้านจะได้มีความสุขสักที เราเองก็ไม่ต้องทน แต่อีกใจเราก็อยากอยู่เพราะเลี้ยงแมว เราไม่อยากทิ้งแมว ถ้าเราไม่อยู่คงไม่มีใครดูแลน้องๆ ขอโทษนะคะถ้าพิมพ์อะไนเวิ่นเว้อ มันเยอะจนเราไม่รู้จะอธิบายยังไงกับความรู้สึกของเรา ตอนนี้เราไม่มีใครจริงๆค่ะ เราไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะด้วยตัวเองชอบอยู่บ้านทชอบความสงบ ไม่ชอบเที่ยว เราเหนื่อยกับการออกไปใช้ชีวิต เพื่อนๆเลยจางๆไปเพราะเราไม่ไปเที่ยวกับเขา มันเลยไม่มีใครที่เราสามารถคุยด้วยได้จริงๆค่ะ เราแค่รู้สึกว่าทุกคนใส่ใจน้องทั้งๆที่น้องทำนิสัยไม่ดีใส่เรา ทุกคนก็ยังรัก แต่เราที่พยายามทุกอย่าง เราตั้งใจเรียน ได้เขามหาลัยมีชื่อ อยู่ในกรอบเสมอ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง จนบางครั้งเรายังคิดว่าหรือถ้าเราเป็นเด็กเกเรเหมือนพี่ เขาจะรักและดูแลเอาใจใส่เรามากขึ้นไหมนะ เป้าหมายในชีวิตที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อมันพังหมดเลยค่ะ กว่าเราจะดีขึ้น แต่ตอนนี้มันพังอีกแล้วเราไม่รู้สึกถึงคุณค่าในตัวเองทั้งสิ้น เรารู้สึกว่าการเกิดมาของเราคือเป็นตัวซวยของครอบครั้ว เรารู้สึกไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ที่เกิดมาเลยค่ะ