ทำไมครอบครัวเราถึงบงการชีวิตแม้กระทั้งหางานค่ะ

คือนี้ค่ะเรากับลูกพี่ลูกน้องว่างงานเกือบเดือนมาอยู่กับพี่ชาย แล้วมีข้างนอกบอกให้ไปสมัครโรงงานนี้ดู แต่โรงงานนี้เราเคยไปทำมาแล้วเขาให้ออกค่ะสาเหตุมาจากเราใส่แว่นแล้วเขากลัวตัดชิ้นงานไม่ได้ มันก็มีความฝังใจแหละค่ะแล้วตอนนั้นเราพักห้องกับป้า ยังพอมีวินไปส่งได้ ลำบากเรื่องรถมาก แล้วผ่านไป6เดือนแล้วเราก็ขึ้นมาพักกับพี่ชายก่อนว่างงานเคยทำอยู่โรงงานหนึ่ง แต่ต้องลาออกเพราะเงินน้อยแล้วก็ว่างงานเกือบเดือนแล้วพี่ข้างห้องบอกให้ลองไปสมัครดูเขารับคน เราก็เออลองสมัครไว้ ป้าบอกว่าจะมีคนไปส่ง แต่พอเขาให้ไปทำกลับไม่มีคนไปส่ง แล้วมันลำบากเรื่องการเดินทาง โรงงานนี้ไม่มีรถรับส่งนะคะ หนูกับลูกพี่ลูกน้องบอกกันว่าเออมันไม่มีคนไปส่ง ก็หาโรงงานที่มีรถรับส่ง แต่ป้าไม่ยอมป้าอยากให้ทำที่นี่ คุยยังไงก็ไม่ฟัง จะให้ทำที่นี่แล้วพวกเราไม่ได้ไปเริ่มงานที่เขาบอก คิดว่าเขาจะสละสิทธิ์ให้คนอื่น แต่ไม่ค่ะ พี่ชายมาบอกว่าพ.นไปทำมีพี่ไปส่งสองวันแล้วป้าจะขึ้นมาส่ง คือพี่ชายหนูไปส่วไม่ได้เพราะติดหฝต้องไปส่งหลานค่ะ พี่ชายหนูเขาทำงานดุกเลิกเช้าทุกวัน ส่วนพี่อีกคนก็เหมือนกัน ป้าก็จะให้อัดสามกันไปส่ง แล้วถนนมันเป็นสามเลนใหญ่มีแค่รถใหญ่วิ่ง มันน่ากลัวมากค่ะสำหรับรถมอไซค์ นี้ยังว่าพิมพ์ถึงกะดึกนะคะ กะดึกยิ่งไม่มีใครมาส่งได้ ป้าก็มองทางไม่เห็น พวกเรามีเหตุผล แต่เขาไม่รับฟังเลยค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ หรือไปทำให้จบๆ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่