มีอีเวนท์ในชีวิตที่ทำให้ต้องหาเพื่อนมาช่วยครับ....

แต่เราไม่เคยมีเพื่อนแบบนั้น​
หรือก็คือ​ ไม่เคยคบหาหรือหล่อเลี้ยงเพื่อนขึ้นมาให้รับเรื่องนี้ได้

เรื่องที่จะกล่าวถึงคือ

"หาเพื่อนมาลงนาม" พยานเอกสาร""
    ^
จริงๆเป็นปัญหาที่ผ่านไปแล้วแหละครับ(ผมให้ญาติมาเซนต์พยานให้)​
เนื่องจากมันเปนเอกสารที่มีความสำคัญระดับนึง​ แต่ก็ไม่ได้สำคัญมาก​

ถ้ามีความเสียหายเกิด​ ขอบเขตความเสียหายนั้น​ ผมรับได้​ (พยานเอกสารไม่มีหน้าที่รับผิดชอบต่อเนื้อความ​ แค่ยืนยันว่าเอกสารนี้ได้ถูกสร้างขึ้นจริงอย่างถูกต้อง)​


แต่มันเป็นปัญหาที่เราฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า​ เออ​ แล้วถ้ามันแก้ไม่ได้(=ให้ญาติเซนต์)​ แบบว่าต้องใช้คนที่เปนเพื่อนเราจริงๆต้องทำไงวะ

เราไม่มีเพื่อนที่แบบ
"เมิงๆช่วยเซนต์นี่ให้หน่อยดิ"
หรือ
"เมิงๆ​ มาเจอหน่อย​ จะให้ช่วยเป็นพยาน​ เดี๋ยวอธิบายให้ฟังเกี่ยวกับขอบเขตของพยาน" (ใครจะเชื่อล่ะนั่น)


เรารู้สึกว่าเราไม่ได้สร้าง​ หรือสานความสัมพันธ์​ ของเพื่อนในลักษณะนี้ไว้เลย

(คิดว่าตัวผมเอง​เป็นคนที่เพื่อนน้อย​ แต่มี​ "คนรู้จัก" เยอะ,  คนที่เราตีว่าเปนเพื่อน​ น้อย​ หรืออาจจะไม่มีเลย)


ผมมองตัวเองว่าไม่ใช่คนนิสัยแย่  หรือไม่สมาคมกับใครเลย

แต่เราแค่ไม่มีเพื่อนที่ทำหน้าที่สำคัญแบบนี้ได้โดยสนิทใจ​ หรือไหว้วานได้โดยไม่คิดมาก


เราเลยตระหนักได้ว่า​ "เพื่อนที่เราไว้ใจได้มันเป็นสิ่งที่ต้องสร้างและหล่อเลี้ยงนั่นแหละ"

มันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เป็นเชิงเดี่ยว​(แบบว่าทุ่มเทฝ่ายเดียว)​ อีกฝ่ายก็ต้องให้ใจด้วย


ที่ผ่านๆมา​ เราเข้าใจความสัมพันธ์เชิงเดี่ยว​
แบบ​
-ถ้าช่วยใครก็ไม่ได้คาดหวังอะไร(=เราเป็นฝ่ายให้โดยไม่คิดอะไรได้)​
-​หลีกเลี่ยงความขัดแย้ง(=เราเป็นฝ่ายถอยหลบได้)

แต่เพื่อนนั้น​ มีความจิกกัด​ ขัดแย้ง​ และมีความเชื่อใจมากกว่าระดับของคนรู้จัก
มีความวางใจมากกว่า


พอมองกลับไปในชีวิตที่ผ่านมา​ เลยรู้สึกเหงา
เราทำอะไรผิดไหมนะ

แค่มาบ่นให้ฟังครับ(บ่นในเฟซตัวเองไม่ไหว​ อายเขาตาย​ แถมคนที่รู้จักผมอาจรู้สึกไม่ดี​ ที่pantipนี่ผมมีความเป็น​ anonymous มากกว่า)​