คือถ้าใครเคยอ่านที่เราเคยบ่นเรื่อง เงินไป จะรู้นะคะ เราขอถามหน่อยว่า
เราอายุ17 ยังไม่มีงานทำขนาดนั้น แค่ฝึกงานมีเงินเดือนนิดหน่อย กับเงินจากที่พ่อให้ต่อเดือนส่วนของเรา เท่านั้นนะ แม่เราชอบยืม ซึ่งถ้าเรามีก็ให้แต่ก็ต้องคืนให้ตรงและ ให้ครบ
แต่มันมักไม่ได้อย่างที่ขอ บ่อยไปมากๆ แค่ขอให้คืนตรง และครบจากที่ยืม ซึ่งเราไม่มีเหมือนคนอื่นเขาที่ให้ไปเลยได้แบบนั้น เพราะเราก็ต้องใช้ เงินจำนวนที่ยืมสำหรับเราคือมันเยอะจะให้ไปแบบไม่คิดอะไร ให้สบายใจไม่ได้ และเมื่อกี้ คือจะยืมเราอีกพันเจ็ด ทั้งที่ยืมไปแล้วสามพัน ยังไม่คืนจะคืนสามสิบ แล้วไม่เชื่อเราคิดว่าเราโกหกว่าไม่มี ทั้งที่ไม่มีจริงๆ จากเงินเดือนเราคือหกพันเก้าร้อยนิดๆเอาไปแล้ว สามพัน อีกสามพันเราก็ใช้ไหมคะ แล้วถามหายไปไหนตั้งครึ่งนึงทำไมมีไม่ถึงพันเจ็ด คือเราอยู่บ้านก็จริงแต่เราก็ซื้อของที่เราอยากได้เป็นปกติ แม้ไม่มากแต่เดี๋ยวนี้อะไรถูกไม่กี่ชิ้นก็หมดไปเยอะ แต่คือแบบมันเงินเรา เราอยากได้ก็แค่ซื้อเท่านั้น เค้าทำเหมือนกับถ้าให้เราประหยัดเหลือเงินให้เยอะขึ้นและจะยืมเราอีก ไม่เข้าใจ แล้วมาบ่นเรื่องของที่เราซื้อมารวมกันมีเยอะแยะนั้นนี่ไม่เห็นใช้ เราใช้แค่เขาไม่เห็น มันไม่มีทางหมดทีเดียวไหม แล้วต่อให้เราใช้ไม่บ่อยแต่เราก็ไม่เข้าใจมันทำไมนัก กับของที่เราซื้อ เงินก็ไม่ได้มาจากเขาเลย มีแต่เขามาเอากับเรา จะยืมจะคืนตอนไหนเหมือนเห็นเราเป็นatmรึไง แค่เราโกรธเรื่องเงินก็พออยู่แล้ว ยังจะมาพูดเรื่องการใช้ของเราอีกทั้งที่เงินที่เราใช้ไม่ได้เอาจากเขา มีแต่ที่เขายืมเราไปถึงได้เอาคืนมาใช้เท่านั้นเอง เวลาเราโกรธจะชอบพูดเสียงดังแบบโมโหขึ้นเสียงประมาณนึงแต่ก็แค่นั้น จะไม่ให้โกรธเลยเราทำไม่ได้ถ้าให้เห็นว่าคือแม่ เราห้ามโกรธเถียงเสียงดังใส่เลยเราทำไม่ได้ มันน่าโมโหมากๆ แต่ทำไรไม่ได้นอกมีคือต้องให้ ไม่มีก็ทะเลาะเสียงดังใส่กัน เบื่อมากไปแล้ว ขอร้องอย่ามาบอกกับเราได้ไหมว่ากว่าเขาจะเลี้ยงเราจนโตเขาเสียไปเยอะเท่าไหนมากกว่าเราตั้งเท่าไหร่ เราแค่ต้องการแบบอยู่กันอย่างปกติไม่มายืมเงินเราก็พอแค่นี้มันยากแหละ เพราะแม้แต่เงินเขาเองยังไม่เหลือเพราะมีหนี้ที่ยืมคนอื่นเขามาไม่หมดสักที เราก็ท้อมากนะ