เราอายุมากกว่าเขาปีหนึ่งเรากับเขารู้จักกันตอนไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศที่ทางรร.ของเราจัดขึ้น เรากับเขาไม่รู้จักกันมาก่อนเรารู้จักกันตอนที่กำลังเรียนที่นู้นมันเริ่มมาจากว่าเขาชอบเราแต่ตอนที่เรารู้เราก้ไม่ได้บอกเขาว่าเรารู้แล้วจนผ่านไปเกือบเดือนได้ที่เขามาทำดีกับเราจนเราก้ยอมเปิดใจคุยด้วยเราสองคนคุยกันมาเกือบ3เดือนจนกลับมาไทยแล้วเมื่อวันวาเลนไทน์เขามาขอเราคบเราก้ตอบตกลงไปซึ่งช่วงแรกที่คบกันมันดีมากๆฉันแฮปปี้สุดๆแต่พอปิดเทอมมาเราสองคนกลับคุยกันน้อยลงเรากับเขาต่างคนต่างไม่ได้ทักหากันจนเวลามันผ่านไปเรื่อยๆเรากลับเริ่มรู้สึกกับเขาไม่เหมือนเดิมเราต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเราไม่ได้มีแฟนมานานมากจนอยู่วันหนึ่งที่มีแฟนเราก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันและเราก้ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับครอบครัวเพราะพ่อกับแม่เราค่อนข้างเคร่งเรื่องนี้มากๆอยากให้เราสนใจแค่เรื่องเรียนไปจนแต่พ่อแม่ของเขารู้เรื่องของเรา2คน

เราไม่รู้ว่าทำไมเขาดีกับเราขนาดนี้แต่ทำไมเรากลับรู้สึกกับเขาเปลี่ยนไปรู้สึกไม่เหมือนกับคนที่เป็นแฟนกันแล้วเราคิดเรื่องนี้มา2-3อาทิตย์ ขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆเราคิดมากจนเราเก็บไปฝันว่าเราไปบอกเลิกเขาจนเขาเกลียดเราเขาโกรธเรามาเราฝันติดต่อกันมา3-4วันแล้วเราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปรึป่าวกับความสัมพันธ์และอีกไม่กี่วันก้ครบรอบ3เดือนแล้วแต่เรากลับมาบอกเลิกเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เราควรทำไงดีกับความรู้สึกตอนนี้มันมีแต่ความรู้สึกผิด เกลียด โกรธตัวเองที่ขนาดเป็นแฟนที่ดีเราก็ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำแล้วมันยิ่งรู้สึกแย่คือตอนที่เราไปบอกเลิกเขาเขาตอบมาแค่ว่าไม่เป็นไร เค้าไม่โกรธ เค้าผิดเอง มันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้โทษเราเลยทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดกับเราเลยแต่เป็นเราต่างหากที่ไม่รักษาความรู้สึกตัวเองให้ดี

เราผิดไหมที่เราบอกเลิกเขาไป?