ความซื่อสัตย์ ความจริงใจ ความรัก และความห่วงใยสุดท้ายมันไม่มีค่าอะไรเพราะคนที่รับไปนั้นไม่ได้เห็นคุณค่าของมันมันหลอกให้เรารักมาหลอกให้เรามีใจด้วยคำพูดที่หวานด้วยคำพูดที่ห่วงใยโกหกเราก็มาหลายครั้ง
🥹เรื่องมันมีอยู่ว่าวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2567 เป็นวันแห่งการเริ่มพบกันระยะเวลาที่ผ่านมา 1-2 เดือนมีแต่ความสุขกับการได้พูดคุยกันใช้คำพูดที่ดีห่วงใยเป็นกำลังใจให้เสมอพอเข้าสู่เดือนที่ 3 อ้างว่ามีคนแฮกข้อมูลในโทรศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยราชการทำให้ไม่สามารถพูดคุยกันได้ช่วงระยะหนึ่งทำให้จิตใจนั้นรู้สึกว่าว้าวุ่นไปหมดที่เราไม่ได้คุยกับเขาแต่อยู่ดีๆก็มารู้ข่าวว่าเขาต้องไปทำงานต่อที่ออสเตรเลียยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าความห่างเหินเงื่อนไขขึ้นระหว่างเราทั้งสองคนเขาเริ่มเดินทางวันที่ 16 เมษายน 2567 ซึ่งเราไม่ได้คุยกับเขาเลยได้เพียงแค่จดใส่สมุดเล็กๆเขียนคำภาวนานึกถึงเขาเขียนเล่าว่าเราทำอะไรบ้างในแต่ละวันเขียนว่าเราคิดถึงเขามากแค่ไหนทำได้เพียงเท่านี้เพราะเราไม่สามารถที่จะทักหาเขาได้ทั้งทางเฟซทาง line หรือโทรได้ทำได้แค่เพียงจดใจกระดาษเล็กๆเราอยู่ทางนี้เราอยู่ทางนี้เราก็เป็นห่วงเขาคิดถึงเขาอยู่ตลอดแต่พอมาวันนี้วันที่ 10 พฤษภาคมเขากลับตั้งสถานะว่าโสดทำให้เรารู้สึกเสียใจมากเราถึงกับร้องไห้เพราะเรารักเขาจริงๆแต่เขาไม่พูดอะไรกับเราเลยแชทที่ทักไปมันก็หนักขวาขึ้นทุกที เรารอที่จะได้เจอเขาสุดท้ายกลับกลายมาเป็นแบบนี้ความรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลายความรักที่มีให้มันก็เหมือนให้ของที่ไม่มีค่าสิ่งที่เรียกความว่าซื่อสัตย์คือเราไม่คิดจะเลือกใครนอกจากเขาคนเดียวสิ่งที่เราเรียกว่าความจริงใจคือการเราไม่ไปไหนอยู่กับใครเขาสิ่งที่เรียกว่าความรักคือการที่เราให้เขาทั้งหมดหัวใจสิ่งที่เลือกความว่าห่วงใยมันคือเราคิดถึงเขาสุดท้ายสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันกลับกลายเป็นว่าเป็นศูนย์เปล่าทั้งสิ้นหากแต่เขาบอกอะไรเราสักอย่างหนึ่งเราคงเข้าใจมากขึ้นมันเป็นการปิดกั้นที่โคตรทรมานเพราะหาคำตอบจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความรักแบบนี้เป็นอะไรที่โคตรทรมานแสดงว่าเขาไม่มีความจริงใจกับเราตั้งแต่แรกเราเหมือนคนแค่มาเติมเต็มกับคนที่เพิ่งเลิกกันไปเราอดทนมาตลอดซึ่งความรักมันไม่น่าใช้คำว่าอดทนกับการอยู่ด้วยกันกับการที่คบหากันแม้กระทั่งวันเกิดของเขาเราก็เตรียมของขวัญไว้ให้แต่สุดท้ายคำว่าโสดในโปรไฟล์สถานะมันดันขึ้นในวันนี้อีกแค่ 2 วันก็ถึงวันเกิดของเขาแล้วเราคงไม่ต้องอวยพรอะไรให้เขาอีกเพราะคำอวยพรของเรามันเพียงเพียงแค่คำพูดเปล่าๆที่มันไม่ได้มีค่ามันเป็นบทเรียนอย่างหนึ่งที่การที่เรารักใครสักคนหนึ่งอย่าให้เขาทั้งหมดเพียงเริ่มต้นตั้งแต่ 1 อย่าเริ่มต้นตั้งแต่ร้อยไม่อย่างนั้นต้องมานั่งเสียน้ำตาเจ็บปวดหัวใจครั้งหนึ่งเราเคยเสียใจกับเขาถึงขั้นต้องไปหาหมอพบแพทย์เกี่ยวกับเรื่องของสภาพของหัวใจที่เต้นผิดจังหวะมันเป็นบทเรียนจริงๆนะต่อไปนี้เราต้องอยู่คนเดียวให้เป็นเราต้องอยู่ให้ได้ความรักที่มันไม่แน่นอนความมั่นคงของชีวิตสำคัญยิ่งกว่าพ่อแม่คนอื่นๆที่ฝากความหวังไว้กับเราเราต้องฝ่าฟันจุดนี้ไปให้ได้ต่อจากนี้เราคงไม่ต้องรอเขาอีกแล้วเขาไม่กลับมาแล้วเป็นเพียงแค่ทางผ่านจริงๆใครที่ได้มาอ่านข้อความนี้ผมขอกำลังใจดีๆจากท่านหน่อยครับเพราะท้ายที่สุดตัวเราเท่านั้นที่จะทำให้เข้มแข็งและสิ่งแวดล้อมรอบข้างที่เป็นแรงทำให้เราได้สู้ต่อไปสู้เพื่ออนาคตลาก่อนครับพี่เอิน🖤