สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกันค่ะ ( คบกันมา 1 ปี 4 เดือน )
เราเลิกกับแฟนวันที่ 7 พฤษภาคม 2567 ตอนที่เราโดนบอกเลิกเรารู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่างเลยค่ะ ตอนนั้นเราเครียดเรื่องครอบครัวด้วยเลยทำอะไรไม่ถูก เราเลยเลือกที่จะเดินออกมาก่อนโดยที่เราไม่ได้ไปง้อเขา ทำให้เขาเลือกที่จะไม่ให้โอกาสเรา ให้เราเป็นได้แค่พี่น้อง ตอนนั้นเรารู้สึกแบบบอกไม่ถูก
หลังจากนั้นเรามีอาการเหมือนจะอาเจียนตลอดเวลา
ตอนที่เรากำลังพิมพ์อยู่ เราเหมือนรู้สึกว่าอาเจียนออกมา มันขมๆค่ะ
เราไม่มีความรู้สึกว่าหิวข้าวเลย กินอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะรู้สึกอยากอาเจียน
เราไม่มีแรงจะทำอะไรด้วยค่ะ เวลาลุกจากที่นอนเราจะปวดหัวมาก บ้านหมุน ยืนแทบไม่ได้เลย
วันพุธที่ 8 พฤษภาคม 2567 วันนี้เราลุกหลายครั้งมากเพราะต้องดูแลย่าที่ป่วย ทุกครั้งที่เราลุกจะมีอาการบ้านหมุน ยืนแล้วขาแขนสั่นเหมือนจะล้ม แต่สักพักก็ดีขึ้นค่ะ อาการแบบนี้เราเคยเป็นค่ะ นานๆที แต่ไม่ถึงขนาดนี้
ส่วนตัวเราเป็นคนคิดมากด้วยค่ะ เราไม่อยากเสียเขาไปเลย แล้วครอบครัวเราไม่สมบูรณ์ด้วย
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันที่ 7 แล้วค่ะ เราเหมือนคนที่ไม่มีชีวิตเลย เราพยายามที่จะยิ้มแล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ
เราควรทำยังไงดีคะ เราเคยไปอ่านมาว่าเราควรใช้ชีวิตกับครอบครัวให้มากๆ
แต่อย่างที่เราบอกค่ะ ครอบครัวเราไม่สมบูรณ์เราคุยเรื่องแบบนี้แค่กับแม่ แต่เวลาคุยเราก็จะร้องไห้ออกมาตลอด
ปล.ขอโทษคนที่อ่านแล้วงงด้วยนะคะ คือเราไม่ไหวจริงๆค่ะ เราพยายามที่จะลืมแล้ว🙏🏻
อกหักแล้วรู้สึกเหมือนจะอาเจียนตลอดเวลาเลยค่ะ
เราเลิกกับแฟนวันที่ 7 พฤษภาคม 2567 ตอนที่เราโดนบอกเลิกเรารู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่างเลยค่ะ ตอนนั้นเราเครียดเรื่องครอบครัวด้วยเลยทำอะไรไม่ถูก เราเลยเลือกที่จะเดินออกมาก่อนโดยที่เราไม่ได้ไปง้อเขา ทำให้เขาเลือกที่จะไม่ให้โอกาสเรา ให้เราเป็นได้แค่พี่น้อง ตอนนั้นเรารู้สึกแบบบอกไม่ถูก
หลังจากนั้นเรามีอาการเหมือนจะอาเจียนตลอดเวลา
ตอนที่เรากำลังพิมพ์อยู่ เราเหมือนรู้สึกว่าอาเจียนออกมา มันขมๆค่ะ
เราไม่มีความรู้สึกว่าหิวข้าวเลย กินอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะรู้สึกอยากอาเจียน
เราไม่มีแรงจะทำอะไรด้วยค่ะ เวลาลุกจากที่นอนเราจะปวดหัวมาก บ้านหมุน ยืนแทบไม่ได้เลย
วันพุธที่ 8 พฤษภาคม 2567 วันนี้เราลุกหลายครั้งมากเพราะต้องดูแลย่าที่ป่วย ทุกครั้งที่เราลุกจะมีอาการบ้านหมุน ยืนแล้วขาแขนสั่นเหมือนจะล้ม แต่สักพักก็ดีขึ้นค่ะ อาการแบบนี้เราเคยเป็นค่ะ นานๆที แต่ไม่ถึงขนาดนี้
ส่วนตัวเราเป็นคนคิดมากด้วยค่ะ เราไม่อยากเสียเขาไปเลย แล้วครอบครัวเราไม่สมบูรณ์ด้วย
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันที่ 7 แล้วค่ะ เราเหมือนคนที่ไม่มีชีวิตเลย เราพยายามที่จะยิ้มแล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ
เราควรทำยังไงดีคะ เราเคยไปอ่านมาว่าเราควรใช้ชีวิตกับครอบครัวให้มากๆ
แต่อย่างที่เราบอกค่ะ ครอบครัวเราไม่สมบูรณ์เราคุยเรื่องแบบนี้แค่กับแม่ แต่เวลาคุยเราก็จะร้องไห้ออกมาตลอด
ปล.ขอโทษคนที่อ่านแล้วงงด้วยนะคะ คือเราไม่ไหวจริงๆค่ะ เราพยายามที่จะลืมแล้ว🙏🏻