เราเรียนจบมาตั้งแต่ปี2566 ช่วงที่เราจบ มันเกิดปัญหาหลายอย่างกับเรามาก พึ่งจบมาใหม่ๆแต่ที่บ้านก็เกิดเรื่อง พ่อเราเริ่มล้มป่วยเข้าโรงบาล สภาพคล่องทางการเงินก็ติดขัด หนักสุดจนไม่มีเงินซื้อข้าว ในระหว่างนั้นเราคิดหาทางต่างๆมากมาย เราไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตเลย แก้ปัญหาไม่เป็น แม่เราบอกได้แค่ว่าอดทนนะเดี๋ยวปีหน้ามันก็จะดีขึ้น พ่อพูดกับเราว่า อยู่ดูแลพ่อก่อนนะอยู่รักษาพ่อ  เรารักพ่อมากเลยเลือกที่จะอยู่ดูแลพ่อ เราอยากหางานทำนะ แต่ขั้นตอนการเริ่มยังไงมันก็ต้องใช้เงิน ไปสมัครงานต้องมีที่อยู่ที่พัก ซึ่งแน่นอนว่าเข้าเดือนแรกต้องจ่ายเงินก้อน ค่ามัดจำเอยค่าประกันเอย บ้านเราไม่มีเงินมากขนาดนั้น บวกกับว่าเราไม่เคยใช้ชีวิตคนเดียวข้างนอก เราเลยกลัวตลอดเวลาที่คิดจะออกไป  เพื่อนเราทุกคน เริ่มใช้ความเป็นห่วงกดดัน ว่าทำไมไปลองไปทำตรงนั้นมาตรงนี้ เราเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนจะสื่อนะ แต่เราตัวคนเดียวกับเพื่อนที่ออกไปสร้างอนาคตกับแฟนกับครอบครัว  สำหรับเราการใช้ชีวิตข้างนอกมันค่อนข้างยากมาก ****** แต่ว่าตอนนี้มันก็ไม่ได้หนักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว พ่อเราเริ่มกับมาแข็งแรง ส่วนนึงก็คงเป็นเพราะกำลังใจจริงๆ   แต่เราก็โดนกดดันจากคนรอบข้างจากเพื่อนอยู่ดี ว่าทำไมไม่ไปหางานทำ ทำไมไม่ขวานขวายหาอนาคตทำไมไม่ต่อสู้  เพื่อนมีงานทำมีตำแหน่งมีเงินกันหมด แต่เราไม่มี ถามว่าทุกข์มั้ยมันก็ไม่ได้ขนาดนั้น เรามีความสุขกับที่บ้านดีแต่อาจจะมีบางทีที่นอยเวลาที่ได้คุยกับเพื่อนตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่   ***********
 .
 . ใครที่ได้อ่านกระทู้นี้อยู่ โปรดอ่านอย่างระมันระวัง มันละเอียดอ่อนมากสำหรับตัวเรา ความคิดของทุกคนไม่ผิดค่ะ แต่ต้องให้โอกาสเราได้ลองทำสิ่งที่เราคิดบ้าง  เหมือนเรากำลังหลงทาง และเราก็หาทางออกที่ดีสำหรับตัวเราแล้วค่ะ

ทิ้งท้ายนี้ เราอยากจะบอกว่า เราอยากทำชุมชนเล็กๆใน discord ขึ้นมา เพื่อรับฟัง แบ่งปัญปัญหาความทุกข์ของทุกคน เรารู้ว่าบางคนมีปัญหามากมายแล้วก็คอยรับฟังคนอื่นแต่ปัญหาของเราเองไม่ค่อยมีใครอยากรับฟัง เราเข้าใจสิ่งนั้นดี เพราะงั้น มาแชร์โมเมนท์ควา่มสุขความเศร้ากันเยอะๆนะ เราอยากให้กำลังใจทุกคน  เราไม่รู้ว่ามันจะสร้างงานสร้างอาชีพให้เราได้รึป่าว แต่เรามองว่าเราถนัดทำสิ่งนี้