เรื่องมีอยู่ว่าเราอาศัยอยู่กับปู่ย่า ที่ป่วยเป็นจิตเวชและนิสัยToxic นินทาคนอื่นชอบว่าร้ายคนอื่น และชอบบั่นทอนเรา ทำเหมือนเราเอาตัวไม่รอดทั้งๆที่ไม่ให้เราไปไหน เราทำอะไรก็ไม่เคยชมมีแต่หาข้อเสียและติ ด่าเราสาดเสียเทเสีย ไล่หนี จุกจิกจู้จี้ตลอดเวลา สมมุติ(เราเข้าห้องน้ำ ทำอะไรนานจังไม่ออกมาสักที (ทั้งๆที่เพิ่งเข้าไป ) รีบออกมาอี* ) และหลายไปอย่าง เรานอน2-3ทุ่มก็บ่น เปลืองค่าไฟ (เราจ่ายค่าไฟไม่เกิน350บ ต่อเดือน) เรากินก็มาชี้กินนั้นสินี่สิ เรานั่งเล่นก็มาไล่ให้ไปเล่นในบ้าน เอาเป็นว่าตั้งแต่ตื่นนอนแกจะบงการทุกอย่างว่าจะทำอะไรยังไง พอเราเถียงก็ด่าเราอีไม่ดี เอาเราไปพูดให้คนอื่นฟัง ทำตังให้น่าสงสาร ทั้งๆที่ตื่นมามีแต่กินกลับนอน
เราอยากออกไปจากชีวิตแบบนี้ ถ้าจะไปเลยก็ไปได้ แต่ ถ้าไปแกก็บอกทิ้งคนแก่ ไม่ดูแลกู กูเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก แถมถ้าจะไปจริงไปก็มีสัตว์เลี้ยงอยู่บ้านอีก วัวเป็ดไก่ก็จะไม่มีคนเลี้ยงดู (มีแค่หน้าที่เลี้ยง ไม่มีสิทธิ์ทำอะไร) หรือเราจะออกไปเลย หาทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวและคอยส่งแค่เงินมา เพราะเห็นลุง นานๆทีให้100-200แกก็ชมว่าเขาดี ที่ส่วนนึ่งไม่อยากอยู่เพราะที่ทางทำมาหากินแกยกให้ลุงหมด ต่อให้ไม่ยกให้ลุงเราก็ไม่มีสิทธิ์ ค่าทำนา ค่าไถค่าหว่าน ค่าปุ๋ยเราออกแต่เราไม่มีสิทธิ์ขายเลย ถ้าจะไปก็ห่วงพวกแก ถ้าไม่ไปก็ไม่มีทั้งเงินและเสียสุขภาพจิตร