สวัสดีค่ะเราขอมาเล่าเรื่องราวของเราเองที่เคยเจอมาในอดีตนะคะ ย้อนไปเมื่อ10กว่าปีที่แล้วสมัยที่เรายังเป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติแห่งนึงในกรุงเทพมหานคร เราเป็นคนที่ย้ายมาจากโรงเรียนไทยพ่อแม่ส่งเข้าเรียนโรงเรียนอินเตอร์ตอนเราอยู่ประถม5ค่ะ ซึ่งแรกๆเราใช้เวลาปรับตัวนานมากเพราะทุกคนไม่ว่าจะเพื่อนไม่ว่าจะชาวอะไรหรือครูพูดภาษาอังกฤษล้วน เราปรับตัวให้เข้ากับทุกคนในห้องเรียนพอได้ อยู่ไปอยู่มาเริ่มมีความเคยชินในการพูดและฟังภาษาอังกฤษมากขึ้น แต่พอเราขึ้นมัธยม1 เราถูกให้เข้าไปอยู่ในห้องเรียนเดียวกับคนไทยที่มีจำนวนเยอะมากๆ เด็กไทยในสังคมโรงเรียนอินเตอร์ตอนนั้นถือว่าเยอะพอสมควรค่ะ และด้วยบุคลิกเราที่เป็นคนทำอะไรช้าๆ เรียบร้อย ไม่ค่อยพูด ไม่ตอบโต้ นั่นทำให้เราเป็นจุดสนใจ เราเคยโดนคำบูลลี่ต่างๆนาๆเช่นเรียกเราว่าติ๋มแทนชื่อเรา ตอนนั้นเรายังไม่รู้เลยว่าคำว่าติ๋ม แปลว่าอะไร หรือเวลาเรามองไปนอกกระจกห้องเรียนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจมองใคร คนกลุ่มนี้ก็จะตะโกนว่า มองกูทำเxี้ยอะไรอีติ๋ม หรือเรียกเราว่าSusติ๋มค่ะ ในตอนนั้นเราก็ไม่กล้าสู้หรือด่ากลับพวกมันหรอกค่ะ เพื่อนผู้หญิงก็จะพูดลอยๆให้เราได้ยินเวลามีเพื่อนผู้ชายนั่งอยู่ในห้อง ว่านั่งๆอยู่คนเดียวระวังไอ้(ชื่อผู้ชายในห้อง)มันปล้ำเอานะ ซึ่งตอนนั้นเราใสขนาดที่ว่าฟังแล้วก็ปล่อยผ่านไม่ยิ้มไม่หัวเราะกับสิ่งที่คนๆนั้นพูด
แต่ไม่เคยมีการทำร้ายร่างกายนะคะ เป็นแค่การบูลลี่ด้วยวาจาทั้งนั้น เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เก่งมากที่ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้ ทุกปลายเทอมจะได้ใบReport Cardจากครู ครูเขาก็คอมเม้นท์ค่ะว่าเราเป็นคนเรียบร้อยที่สุดในคลาส จิตใจดี ไม่ซน ไม่ซ่าเหมือนเด็กคนอื่น เป็นเด็กที่มีความประพฤตดี 

นี่ก็เป็นเรื่องราวที่เราเคยเจอมาในวัยเด็กค่ะ ช่างเป็นช่วงที่ไม่น่าจดจำเอาซะเลยนะ แต่สุดท้ายเราก็จบ ม6 จากโรงเรียนนี้นะคะ (อยู่มา9ปี) และพอได้เข้ามหาวิทยาลัยเราก็สบายใจมากเพราะไม่มีการบูลลี่กัน ทุกคนเป็นเพื่อนกันช่วยกันเรียน ช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่เรามีความสุขในการเรียนมากๆตลอด4ปี