สวัสดีค่ะ ปีนี้เราอายุ15 เมื่อ2-3วันที่แล้วเราได้มีปากเสียงกับแม่ เพียงเพราะว่าเค้าคิดว่าเราไม่ยอมรับความจริงว่าเราอ้วน ทั้งๆที่เราก็รู้ตัวและพยายามลดน้ำหนักคุมอาหารอยู่ตลอด และเวลามีคนนอกมาทักว่าเราอ้วนเราก็มีเคืองบ้างแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจนานนักเพราะเราก็ไม่ได้เจอเค้าบ่อย แต่แม่เรานี่แหละค่ะทักเราทุกวันเลยว่าเราอ้วน ถ้านานๆทีทักเราก็โอเคค่ะ แต่นี่คือทุกวันและยังเป็นคนในบ้านเป็นคนที่เรารักที่สุด เราเข้าใจแม่ดีค่ะว่าแม่เป็นห่วงเรา แต่บางทีคำพูดของเค้าก็เหมือนห่วงแต่ตัวเราไม่ค่อยห่วงความรู้สึกเราสักเท่าไหร่ วันที่ทะเลาะกันแม่พูดว่าถ้าเราไม่ยอมรับความจริงว่าเราอ้วนเราก็ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมไม่ได้หรอก เราก็คิดในใจนะคะว่าแล้วที่เราพยายามมาตลอดมันหมายความว่ายัง ถ้าเราไม่รู้ตัวว่าเราอ้วนเราจะคุมอาหารและลดน้ำหนักไปเพื่ออะไร ตอนนั้นเราเสียใจมาก แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรแรงๆใส่เค้ากลับเลย ทำไมเค้าถึงไม่นึกถึงความรู้สึกเราบ้างคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา14ปีที่เราพยายามเป็นลูกที่ดีกับเค้าตลอดทำไมเค้าไม่ลองมองตรงนั้นดูบ้างคะ จนตอนนี้เค้าก็พูดไม่ดีกับเราเลย ทำอะไรเสียงดังเหมือนคนไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา เราทำอะไรขัดตานิดหน่อยก็เริ่มว่าเราแล้ว ทั้งๆที่ก่อนทะเลาะกันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้