สวัสดีครับ คือช่วงนี้ผมสนิทกับเพื่อนผญ.คนหนึ่งมากๆ เป็นคนที่ผมเคยสารภาพรักกับเขาไป แต่ด้วยความที่เขามีแฟนแล้วผมก็หมดสิทธิ์ เลยตัดสินใจกันว่าเราจะเป็นเพื่อนกันนี่แหละ (แต่ยังแอบมีความรู้สึกดีๆอยู่กับเขาอยู่) หลังจากนั้นผมก็คุยกับเขาแทบทุกวัน ตอนเจอกันก็นั่งด้วยกัน เคยไปเที่ยวกันสองคนก็เคยมาแล้ว บางทีเราสองคนไม่รู้ผมคิดไปเองมั้ยนะ ว่าเราสองคนต่างเติมเต็มซึ่งกันและกัน เขาทำให้ผมมั่นใจในสิ่งที่ทำมากขึ้นผมก็ทำให้เขามีความสุขกับชีวิตมากขึ้นเช่นกัน จนบางครั้งบางทีก็แอบมีคล้ายกับว่าเขาจะมีใจให้ผมแต่พอเวลาผ่านไปจริงๆแล้วเขาก็คงมองผมเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเหมือนเดิมนั่นแหละคงไม่มีทางที่จะมองผมเป็นอย่างอื่นได้ เวลาเขามีปัญหากับชีวิตหรือกับแฟนเขาประมาณว่าเขาบอกแฟนเขาว่าขออยู่ห่างกันซักพักจนแฟนเขาเสียใจแล้วเขาก็โทษตัวเอง ผมเองก็เป็นคนที่คอยเข้าไปให้คำปรึกษากับเขา บอกเขาว่าที่เขาเสียใจเพราะเขารักเธอไงไม่ต้องโทษตัวเอง ผมรู้สึกว่าผมอยากทำให้เขามีความสุขอยากให้เขายิ้มไม่อยากเห็นเขาร้องไห้ จนไปๆมาๆผมก็เริ่มคิดกับตัวเองว่านี่คือหน้าที่ของผมงั้นหรอ ? ควรเป็นแฟนของเขามากกว่าที่ควรทำหน้าที่ตรงนี้ เพราะเขามีสิทธิและอำนาจเต็มที่จะดูแลปกป้องผู้หญิงคนนั้น ซึ่งก็ไม่ใช่ผมที่ควรมาอยู่ตรงนี้ ผมรู้สึกว่าผมก้าวก่ายกับชีวิตของเขามากเกินไปหรือเปล่า... แต่ที่ผมทำไปเพราะผมรู้สึกผิดกับตัวเองก่อนหน้านั้นที่คิดเห็นแก่ตัวต้องการให้เขามารัก ตอนนี้ผมเลยจะพยายามทำในสิ่งที่มันเป็นผลดีต่อตัวของเขา พยายามทำยังไงก็ได้ให้เขามีความสุขที่สุดกับชีวิตของเขา ผมคอยห่วงเขาอยู่ห่างๆเสมอ เขาบอกว่าผมไม่ต้องคอยช่วยขาก็ได้ แต่ผมก็ตอบไปว่าไม่ได้ยังไงก็จะทำ ผมมีความสุขดีที่ได้ทำเพื่อเขานะ (แม้บางทีจะมีแอบเจ็บบ้างก็ตาม) ในฐานะคนที่ดีต้อผมมากๆคนหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำตอนนี้มันถูกต้องแล้วหรือเปล่า...